10.8.10

Διακοπές

Το φετινό καλοκαίρι είχε διάφορες στιγμές συνειδητοποίησης πόσο και πώς ο Θόδωρος μεγαλώνει.

Μπορεί να εθελοτυφλούσα και για άλλους να ήταν πασιφανές, αλλά μέχρι τώρα νόμιζα ότι βλέποντας τον Ρίκο κυρίως έβλεπε κανείς το παιδί και δευτερευόντως τον αυτισμό. Στις διακοπές υπάρχουν δραστηριότητες που μπορεί να καμουφλάρουν τις εμμονές του για αρκετή ώρα, πχ το παιχνίδι με το νερό, το γέμισμα και άδειασμα του νερού στο κουβαδάκι, υπάρχουν όμως κι οι ατέλειωτες ώρες που θα κάθεται να κόβει φύλλα ή να μαζεύει-και εξοντώνει, λυπηρό, αλλά συμβαίνει-μυρμήγκια.

Εδώ έρχεται βέβαια η συμβουλή των ειδικών να περιορίζεις χρονικά και χωρικά τις εμμονές, αλλά όταν κάνεις διακοπές και ο χρόνος δε γεμίζει από μαθήματα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Βέβαια το επάγγελμα του γονιού είναι 24/7 αλλά στις διακοπές ομολογώ ότι χρειάζομαι άδεια κι από αυτό ακόμα.

Γράφω γράφω, νομίζω ότι η αφορμή πίσω από όλα αυτά ήταν ότι άκουσα πολλά σχόλια για το μικρό φέτος, είτε ευθέως επιθετικά είτε υπό μορφή συμβουλής προς τους γονείς του ατίθασου και επειράχθην, μάλλον υπήρξα καλομαθημένη ως τώρα. Ένιωσα ενοχή και ντροπή για το πόσο με επηρέασαν εκείνη τη στιγμή και έστρεψαν το θυμό μου προς το Ρίκο, την παλιοζωή, την τύχη και όλα αυτά που σιχαίνομαι να κατηγορώ.

Αλλά μας περιμένει ένα φθινόπωρο κι ένας χειμώνας που άμα τον πηδήσουμε γι άλλα δέκα χρόνια -άϊντε- καθαρίσαμε, οπότε δεν είναι καιρός για μεμψιμοιρίες!