16.5.08

Streaking, η έσχατη λύση



Streaking σημαίνει ότι γδύνεσαι και διασχίζεις γυμνός ένα δημόσιο χώρο, τραβώντας την προσοχή των παριστάμενων.













Στη φωτο ο Ρίκος παρακολουθεί εκστατικός κάτι κεράκια sparkle. Πρόκειται για προϊόν μιας εταιρείας που τραβήξαμε από την αφάνεια και σίγουρα δώσαμε ώθηση στη μετοχή της αγοράζοντας μια περίοδο μέχρι και 3 κουτιά ημερησίως.



Στη δεύτερη ο Ρίκος κάθεται με τα άλλα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Σε λίγο θα βγει η τούρτα για τα γενέθλια ενός κοριτσιού. Ο Ρίκος ξέρει ότι γενέθλια ίσον κεριά και κεριά ίσον sparkle. Είναι από τις λίγες στιγμές που ο μικρός κάθεται με τη λοιπή κομπανία.


Βγαίνει η τούρτα και τα κεριά είναι συμβατικά! Ο Ρίκος απογοητεύεται και διαλέγει έναν πρωτότυπο και εντελώς καινούριο τρόπο για να διαμαρτυρηθεί, το streaking μπήκε στη ζωή μας.


Και τώρα το αναπόφευκτο σοβαρό κομμάτι: η πρώτη δυνατή εικόνα που είχα από τον αυτισμό ήταν ενώ καθόμουν και περίμενα το Ρίκο να τελειώσει ένα μάθημα. Ήταν οι πρώτες μέρες μετά τη διάγνωση. Περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής, μια κυρία που φρόντιζε ένα 10χρονο αγόρι, το εν λόγω αγόρι κι εγώ. Ξαφνικά ο μικρός άρχισε να γδύνεται επιτόπου, ήθελε τουαλέτα. Τότε πρωτομάθαινα τα του φάσματος, τα ελλείμματα κοινωνικής συμπεριφοράς και η εικόνα ενός όμορφου αγοριού που χωρίς να πει λέξη απλώς αρχίζει να γδύνεται μέσα στο χωλλ με είχε πραγματικά συντρίψει, θυμάμαι ότι βγήκα στο μπαλκόνι κι έκλαιγα (ε μπιτ παθέτικ, που λένε κ στο χωριό μου).

2-3 χρόνια μετά συνειδητοποιώ πόσο πιο ψύχραιμα αντιμετωπίζει κανείς την κατάσταση. Είπαμε με τη συνοδό να μην κάνουμε τις αποκαλυπτικές πόζες του μικρού μεγάλο θέμα, γιατί στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται μάλλον για συμπεριφορά προκλητική. Νομίζω ότι ο Ρίκος την εφαρμόζει επειδή τραβάει έτσι την προσοχή των υπόλοιπων παιδιών και φέρνει σε δύσκολη θέση τη συνοδό, όπως κάνει κι ένας συνειδητοποιημένος streaker δηλαδή.

15.5.08

Το cheesecake και οι καταστροφικές γενικεύσεις του Πάσχα


Χτες φτιάξαμε αυτό που δικαιωματικά καθιερώνεται ως το επίσημο γλυκό της οικογένειας, ένα cheesecake. Το ακαταμάχητα τραβηχτικό στο γλυκό αυτό είναι η αρχική φάση του θρυμματισμού των μπισκότων, την οποία τα τέκνα (αυτιστικά και μη, αλλά κυρίως τα πρώτα) εκτελούν με θρησκευτική ευλάβεια.

Η πανωλεθρία ήρθε στα αυγά. Εκεί που περίμεναν ανυποψίαστα στο μπολάκι, ο μικρός, ανακαλώντας τα άγρια ήθη και έθιμα του Πάσχα, με μια κίνηση αιφνιδιασμού ξεπέρασε το τείχος μητρός και έτερου νουνεχούς τέκνου, άρπαξε 2 και τα τσούγκρισε με δύναμη μεταξύ τους. Αν δεν είχε εκπλαγεί και σιχαθεί από το γλιστερό ασπράδι που γέμισε τα χέρια του θα είχε αρχίσει τα «και του χρόνου».


14.5.08

Ένα ασυνήθιστο autism memoir

Γενικά αποφεύγω να γράφω για βιβλία που δεν έχω ολοκληρώσει, αλλά εδώ θα κάνω την εξαίρεση. Ο πρώτος λόγος είναι ότι το πάω πολύ αργά κι ο δεύτερος ότι σημειώνω καθ’ οδόν αρκετά και το τελικό ποστ θα βγει θηριώδες-κι αυτό δεν το θέλουμε, σωστά πολύτιμό μου?

Λοιπόν, το βιβλίο είναι το Reasonable People-a memoir of autism and adoption. Ο μπαμπάς που το γράφει είναι ο Ralph J Savarese, για το γιο του DJ. Εκείνος είναι πανεπιστημιακός, εκείνη ασχολείται με την ειδική αγωγή, ένα ιδιαίτερα εύπορο και childfree από ιδεολογία ζευγάρι. Μέχρι που γνωρίζουν μέσω της δουλειάς της Emily τον DJ, ένα παρατημένο από τους γονείς του αυτιστικό αγόρι με κινητικά προβλήματα, που θα γίνει ο υιοθετημένος γιος τους.

Τι μου αρέσει μέχρι στιγμής πέρα από την απίστευτη ιστορία: οι άνθρωποι πολεμάνε λυσσασμένα ενάντια στη γραφειοκρατία των υπηρεσιών υιοθεσίας, αρμόδιους για εκπαίδευση, ξέρουν τι θέλουν να πετύχουν και πώς. Είμαι στο σημείο που πείθουν τους υπεύθυνους για την εκπαίδευση ότι ο μη λεκτικός γιος τους πρέπει να παρακολουθήσει συνοδεία δασκάλου το κανονικό σχολείο της περιοχής. Απόσπασμα από αυτή την ιστορία, του πώς προσέγγισαν/έπεισαν τους υπεύθυνους, η μετάφραση δική μου:

"Επικαλούμουν την ιστορία της ζωής του DJ, του τι του είχε συμβεί, κάνοντας έκκληση στα ευγενέστερα ένστικτα των ανθρώπων, υπενθυμίζοντας τους τον αρχικό λόγο που τους είχε κάποτε οδηγήσει στην εκπαίδευση. Τους παρότρυνα να τρέξουν ένα έξτρα μίλι όταν εμείς είχαμε προσφερθεί να τρέξουμε έναν έξτρα μαραθώνιο. Θα ΄λεγε κανείς ότι τους εκφόβιζα ώστε να φανούν καλοί, τους τρομοκρατούσα αλλά και τους καλόπιανα, ανακαλύπτοντας στο τέλος ότι σχεδόν οι πάντες ήθελαν να βοηθήσουν και να νιώσουν ευχαριστημένοι με τους εαυτούς τους. Θα παρατηρήσατε ότι έρχομαι σε αντίφαση με παλιές αρχές μου: έχω αναφέρει ότι σιχαίνομαι τον εκβιασμού της καλοσύνης των άλλων, θεωρώντας το μειωτική για το παιδί μου κι όμως το προκαλώ. Έμαθα από την Έμιλυ ότι είναι καλύτερα να πετύχεις αυτό που θέλεις για το παιδί σου, παρά να είσαι αγανακτισμένος και αξιέπαινα σταθερός στις πεποιθήσεις σου. Χρησιμοποίησε ό,τι μπορείς. Άλλωστε μπορεί να βοηθάς κάποιον χωρίς να τον λυπάσαι."

13.5.08

Διάφορα ασύνδετα


Αυτό στο οποίο έχουν εξελιχθεί οι ζωγραφιές πιθανολογώ ότι είναι η νέμεση για τη ροπή μου προς το μακάβριο και το στοιχειωμένο, τα θανατουλιάρικα και τα δολοφονικά, τον Τιμ Μπάρτον και τις «28 εβδομάδες μετά». Τα ανθρωπάκια είναι πλέον σαν πόλτεργκάιστ, μοιάζουν να υπερίπτανται γύρω στα 20 εκ. πάνω από το έδαφος, να κατευθύνονται προς τα ΄κει που τα καλεί η φωνή του αίματος, όλα κάτω από ένα αρρωστημένο ηλιακό φως. Μόλις άρχισε να θυμίζει τη μπαλάντα του αρχαίου ναυτικού το ποστ-all in a hot and copper sky, the bloody sun at noon, οπότε αλλάζουμε κλίμα.

Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ηλίθιους που κατάφεραν να μείνουν άνευ βενζίνης από τη Δευτέρα κιόλας. Παρόλα αυτά δε μού λείπει το αυτοκίνητο, διότι ο Ρίκος την Κυριακή είδε φόρμουλα. Εξηγούμαι, όποτε βλέπει φόρμουλα το τέκνο μαρσάρει και σπινιάρει για αρκετές μέρες και το μιμείται με εξαιρετική πιστότητα. Τουτέστιν, μπορεί να κυκλοφορώ με λεωφορεία και πόδια, αλλά μπαίνοντας στο σπίτι απολαμβάνω τον καθαρόαιμο ήχο της βρυχώμενης Φεράρι να ξεχύνεται από το σαλόνι καθώς ο μικρός ορμάει να με υποδεχτεί.

Αυτά τα παρανοϊκά, αύριο υπόσχομαι να ακολουθήσει (ελάχιστα πιο) συγκροτημένο ποστ.

12.5.08

Το πάρτυ, ο ΕΛΛAS και άλλα

Την Κυριακή ήταν η 3η συνάντηση του ΕΛΛAS στην οποία έγινε και η ίδρυση του συλλόγου.

Το πρόγραμμα είχε ως εξής:

Αι μαμάδαι ντυμέναι κάζουαλ φύγαμε με την Πέρλα και αφήσαμε τέκνα με μπαμπάδες. Ο Κυριάκος και άλλοι εθελοντές κράτησαν τα παιδιά απασχολημένα και τους μπαμπάδες εντός παιδότοπου (δεν είναι εύκολο να αποφανθεί κανείς ποιο ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση).

Στην αρχή της συνάντησης η Πέρλα είπε λίγα πράγματα για το σύλλογο, για τις συναντήσεις που θα οργανώνονται κατά καιρούς, Κυριακές σε παιδότοπους, για την κοινότητα αυτιστικών και φίλων που θα ήθελε να σχηματιστεί, για την ομάδα εφήβων κλπ.

Εν συνεχεία η έκπληξη για τις μαμάδες ήταν μια εισαγωγή στη yoga-προσφορά μιας εκπαιδεύτριας yoga. Δεν είμαι πολύ των τεχνικών χαλάρωσης, ενεργειακών πεδίων, αλλά ¾ της ώρας ξάπλα στο πάτωμα, με τις κάλτσες (όχι μόνο με τις κάλτσες!) και ακούγοντας μια ήρεμη φωνή να σου μιλάει ήταν όντως χαλαρωτικά.

Το καλό που φαίνεται να συμβαίνει είναι ότι δημιουργείται ένας πυρήνας ανθρώπων που βρισκόμαστε και ξαναβρισκόμαστε. Γνώρισα όλη την οικογένεια της Μαρίας, της Νίκης, είδα πάλι την Άντζελα και το Νεκτάριο, τη Ρένα, η δε Πέρλα είναι ένας μαγικός άνθρωπος.

Γέλασα (ή μήπως και μ΄άρεσε η ιδέα) με τη μπλούζα που μού είπε η Νίκη ότι έχει ο Θοδωρής της, «Είμαι ο Θοδωρής και είμαι αυτιστικός»

Και τώρα το blog γίνεται «σε είδα»: συναντηθήκαμε μόλις ήρθα στο πάρτυ, μού είπες ότι δουλεύεις στην Εθνική Πινακοθήκη, μετά έφυγες βιαστικά και δε μιλήσαμε, στείλε κανένα μέιλ να τα πούμε.