10.10.08

3 χρόνια επιτυχίαι!



Στη Δήμητρα, που πάρα πολύ τη συμπαθώ


Είμαι στο κολυμβητήριο και πιάνουμε κουβέντα με ένα μπαμπά, το αυτιστικό αγοράκι του είναι 2,5 χρονών. Πάει καλά η συζήτηση, διότι είναι εξαιρετικά ήρεμος και ευγενής άνθρωπος και αλλάζουμε σειρά εύκολα-ούτε εκείνος με παίρνει μονότερμα, ούτε εγώ μιλάω εντελώς από καθέδρας. Ταυτόχρονα ντύνουμε τους κολυμβητές, εγώ απαντάω ενδιάμεσα ξανά και ξανά στο Ρίκο ότι δε θα φάμε μακαρόνια αλλά ρύζι κι εκείνος λέει με εκείνη την περίεργη φωνή που χρησιμοποιούμε προς τα παιδιά «πάνω», «κάτω», «χέρι», «πόδι» και κάνει τις αντίστοιχες κινήσεις μόνος του.

Μιλώντας μαζί του, καταλήγω ότι όλη η εμπειρία μου από τα 3 χρόνια μετά τη διάγνωση μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω που θα ΄λεγα σ’ ένα καινούριο γονιό:

Διάγνωση: προσπάθησε να ενημερωθείς, διάβασε, ψάξε ώστε να μη μπερδευτείς με ψεύτικες υποσχέσεις και αγυρτείες. Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια, που έλεγε κι ο αείμνηστος, αλλά όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς τόσο γρηγορότερα προχωράς-λέω εγώ τώρα.

Μαθήματα Παρέμβαση: εδώ δεν υπάρχει η συνηθισμένη αβεβαιότητα με την οποία συνήθως εκφράζομαι. Είμαι ακράδαντα βέβαιη ότι μάθημα στο οποίο ο παιδαγωγός δε σε ενημερώνει τι κάνει, δεν απαιτεί τη συμμετοχή σου είτε μετά είτε κατά τη διάρκεια και δε σου εξηγεί τι και γιατί το κάνει είναι στην καλύτερη περίπτωση πεταμένα λεφτά και χρόνος και στη χειρότερη επικίνδυνο. Πρέπει να μαθαίνεις τι δουλεύει, να σου δείξει πώς να το κάνεις κι εσύ, ώστε να γενικεύει το παιδί. Η συμμετοχή στην εκπαιδευτική του διαδικασία με έκανε μαμά του Ρίκου, κάποιος έπρεπε να μού δείξει πώς να επικοινωνήσω καταρχήν μαζί του και να χτίσουμε τη σχέση μας.

Καθημερινότητα: μη νιώθεις άσχημα με τις στερεοτυπίες και μην πέφτεις να πεθάνεις επειδή κάθεται και κάνει κάτι φαινομενικά βλακώδες. Εσύ θα κάνεις τα προβλεπόμενα, θα του το μειώσεις (χωροταξικά, χρονικά) ή θα του το επιτρέψεις για να ξεδώσει κι εκείνος σταδιακά θα βρει κάτι άλλο παρόμοιο και να το περιμένεις γιατί το έχει ανάγκη.

Είναι μαραθώνιος το ρημάδι, φυσικά και θα τρέξεις να βρεις καλούς παιδαγωγούς, αλλά μη σε τρελαίνουν τα ορόσημα της ανάπτυξης των τυπικών παιδιών ή οι δηλώσεις «αν δεν το έχει κάνει μέχρι τα 6 δεν θα το κάνει ποτέ». Τα αυτιστικά παιδιά ακολουθούν μια μη γραμμική πορεία ανάπτυξης.

Η ενασχόληση με το παιδί πιάνει τόπο και είναι η σημαντικότερη επένδυση.

Όσον αφορά το μέλλον, ζητήματα σχέσεων, αυτονομίας, επιβίωσης εγώ προσπαθώ να βλέπω τη μικρή εικόνα κάθε φορά. Ο Χάιντεγκερ δεν ήταν αυτός που είπε όρισε το θάνατος ως μη δυνατότητα περαιτέρω δυνατότητα, ε μέχρι τότε είμαστε στο παιχνίδι και προσπαθούμε να το παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Πολύ θα ήθελα να μάθω τα αντίστοιχα δικά σας.

ΥΓ. Στη φωτο ο Ρίκος ξ ε κ ο λ λ ά ε ι τα σουσάμια από τα τυροπιτάκια.

9.10.08

Δεν πουλάμε, χαρίζουμε!


Μα είναι αυτός τρόπος να πολεμήσεις το churning των αναγνωστών? Desperate times, desperate actions που λέμε και στο χωριό μου, κι όμως είναι.

Όταν έγραφα ότι θα πάρω λαβές για το μολύβι την επόμενη μέρα η Μαρία Μαρία μού είχε στείλει 5, 6 και η Βίκυ μού είχε αγοράσει.

Είχα ήδη παραγγείλει από το bookdepository ένα σακουλάκι. Τώρα έχω λαβές για ένα τάγμα παιδιών που αρνούνται να πιάσουν το ρημαδομόλυβο σωστά, όποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει μία ας επικοινωνήσει με τη διεύθυνση για τα περαιτέρω.

8.10.08

Σχολικά, μέρος δεύτερο



Σύντομη ενημέρωση: εις πείσμα όσων είχαν ποντάρει σε μένα, χτες ο Ρίκος αποδείχτηκε ο αδύναμος κρίκος, δεν χτύπησε κανέναν, έκατσε κλπ κ κέρδισε τα μπαλόνια. Φυσικά σήμερα είναι μια άλλη μέρα, κύριος οίδε τι θα λέει το ραπόρτο.

Εντελώς πληροφοριακά τι άλλο έχει μαζί του στο σχολείο, τώρα που οργανωθήκαμε αρκετά καλύτερα. Έχει δυο ντοσιέ με ανεξάρτητες, οι πρώτες είναι ταυτίσεις τύπου pecs, οι δεύτερες είναι τα πού μένουν και τι τρώνε τα ζωάκια. (Σ’ αυτό το «πού μένουν τα ζωάκια» πάντα είχα την απορία πώς χώθηκε ανάμεσα στα ζωάκια κι ένας Εσκιμώος-ιγκλού, αλλά δεν είναι της παρούσης το ερώτημα).

Έχει ακόμα ένα ντοσιέ ζωγραφικής για ανεξάρτητη εργασία πάλι και το βιβλίο νέων για να λέει τα νέα του σπίτι-δεύτερη φώτο. Πολύ γλυκιά λεπτομέρεια, στις έτοιμες φώτο που τους πήγαμε αλλάξανε αυτή του φαγητού με τη φωτογραφία όλων των παιδιών να τρώνε στο προαύλιο-ααααχ μάλλον γερνάω και γίνομαι ευσυγκίνητη.

7.10.08

How is life treating you?



(Εντελώς μεταξύ μας, μού φέρεται άθλια εσχάτως).

Αυτό στη φωτογραφία είναι οι κανόνες του Ρίκου για το σχολείο. «Καθόταν ήσυχα στην καρέκλα του?», «έκανε τις ασκήσεις του?», «φώναζε στην τάξη?», «θύμωσε με κανέναν/ετουλούμιασέ τον»?-που λαλούμεν και στην Τσύπρον - και δίπλα οι φατσούλες, η μία με χαμόγελο η έτερη δυστυχής, ανάλογα με την έκβαση της κατάστασης.

Να μην τα πολυλογούμε, είναι ο τελευταίος κανόνας που μας καίει.

Μέχρι να πάρει χαρούμενη φατσούλα στην τελευταία, έχουν ανασταλεί οι επιβραβεύσεις (κεριά ή μπαλόνια ή φωτεινά βραχιόλια) και ο μικρός περνάει σήμερα το στερητικό σύνδρομο. (Καλή συμβουλή Μαρίας να δίνει η δασκάλα την επιβραβευση για αμεσότερο αποτέλεσμα κι όχι εμείς στο σπίτι). Να δούμε ποιος θα σπάσει πρώτος, εγώ (με τίποτα) ο Ρίκος (νο γουέι) ή οι δασκάλες του σχολείου?

6.10.08

Crash test χρονόμετρων, μέρος πρώτο



Κι ενώ είμαι σε μια από τις πιο ταπεινωτικές στάσεις που μπορεί να έχει (θηλυκός) άνθρωπος-με τα χιλιάδες χρυσοχαρτάκια για τις ανταύγειες στο κεφάλι, τα βλέπω στο ράφι δίπλα μου.

Ψάχνω εδώ και μέρες κάτι σαν αναλογικό χρονόμετρο, προκειμένου ο Ρίκος να πίνει πιο γρήγορα το γάλα του πριν το σχολείο, να τελειώνει τις εργασίες του κλπ.

Είχα δει το time timer (29,5 δολάρια), αλλά εις ινστρούχτορας μου ‘φαγε τα αυτιά ότι είναι ακριβό.

Οπότε, με το που είδα τα χρονόμετρα έσπευσα σε είδη κομμωτηρίου και προμηθεύτηκα δυο, ένα γερμανικό (6,80 ευρώ) κι ένα κινέζικο (3,15 ευρώ).

Η φτώχεια τρώει τον παρά όμως: το γερμανικό απεδείχθη πολύ διακριτικό αν όχι αναποφάσιστο-μπορεί να χτυπήσει, μπορεί και όχι. Το δε κινέζικο φτιάχτηκε για να σημάνει το προσκλητήριο των νεκρών και ο Ρίκος με δάκρυα στα μάτια ζήτησε να μην το ξαναχρησιμοποιήσουμε.

Το συγκριτικό θα ολοκληρωθεί άμα τη αφίξει του time timer.