Συμπληρώνω ένα ερωτηματολόγιο του σχολείου του Ρίκου, όταν κολλάω στην ερώτηση:
«πώς δείχνει το παιδί όταν είναι λυπημένο?»
Πότε είναι αλήθεια λυπημένος ο Ρίκος? Δεν μπορώ να σκεφτώ, ο Ρίκος μπορεί να θυμώνει, να τσαντίζεται, να χαίρεται, να μπερδεύεται με το τι συμβαίνει, αλλά λυπημένο αδυνατώ να τον σκεφτώ.
Συναντώ τα εξής ενδιαφέροντα στο βιβλίο της Γκράντιν, αντιγράφω με απλά λογάκια:
Ο εγκέφαλος απελευθερώνει ενδορφίνες (και) όταν είμαστε με κάποιους που αγαπάμε, μας αγγίζουν κλπ. Ας θεωρήσουμε τις ενδορφίνες κάτι εθιστικό που προκαλεί ευχαρίστηση, σαν τα ναρκωτικά περίπου.
Το σχετικό εγκεφαλικό κύκλωμα λέγεται οπιοειδές
Η κοινωνική επαφή, λοιπόν, ανεβάζει τα οπιοειδή και μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Υπάρχει η ναλτρεξόνη που φράζει τις ενδορφίνες.
Ένα τύπος, ο Dr.Panksepp, έχει κάνει πειράματα χορηγώντας ναλτρεξόνη σε αυτιστικούς, πιστεύοντας ότι έχουν πάρα πολλά φυσικά οπιοειδή στον εγκέφαλο τους, πράγμα που μειώνει την τάση για κοινωνική επαφή.
Σ’ αυτά τα φυσικά οπιοειδή αποδίδει και τη μεγάλη ανοχή στον πόνο που έχουν ορισμένοι αυτιστικοί όπως και το ότι δεν κλαίνε με πραγματικά δάκρυα. Πράγματι, χορηγώντας μικρές ποσότητες ναλτρεξόνης σε αυτιστικά παιδιά τα μισά έγιναν πιο κοινωνικά προσπαθώντας μέσω της κοινωνικής επαφής να αυξήσουν τα οπιοειδή τους.
Βέβαια η έρευνα έγινε κάπου το ‘90, οπότε αν είχαν υπάρξει δραματικές εξελίξεις θα τις είχαμε πληροφορηθεί, αλλά η γνώση είναι πάντα δύναμη. Ακόμα κι αν σύμφωνα με τη συγκεκριμένη γνώση υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες το εν λόγω παιδί να είναι χαρούμενο αφ’ εαυτού κι όχι επειδή έχει μια τόσο επαρκή μητέρα.