Γράφω τη θέση, γράφει την αντίθεση, ευελπιστούμε στη σύνθεση (μ' αυτή την εισαγωγή, με ένα ωραίο μουσικό χαλί και μια φωνή όλο υπόσχεση ξεκινάει το σημερινό ποστ).
Το πρόγραμμα του Ρίκου το ΄χω αναρτήσει παλιά, άντε στελέχη πολυεθνικών να το συναγωνίζονται σε πίεση και πυκνότητα.
Το κυριότερο που περιμένω από τους εκπαιδευτές του είναι να τον βοηθάνε να μαθαίνει με ευχάριστο τρόπο, διότι το παιδί παιδί είναι, αυτιστικό είναι, δε θέλει πολύ να το κάψουμε.
Μια εκ των κυριών που κάνουμε μάθημα την έχει δει εσχάτως στοχοθεσία, διοίκηση έργου, εντατικοποιήση και δε συμμαζεύεται. Αυτό έχει ως συνέπεια η συμπεριφορά της προς το Ρίκο να αγγίζει τα όρια του υστερικού.
Ο Ρίκος δουλεύει ως εξής: κάνω σωστά μια δουλίτσα, κερδίζω την επιβράβευση στο πινακάκι επιβραβεύσεων μου και μόλις μαζέψω το συμφωνημένο πλήθος επιβραβεύσεων παίρνω αυτό που μού έχουν υποσχεθεί-όλα αυτά οπτικά. Λοιπόν, αφενός επειδή κουράζεται, αφετέρου επειδή μερικά είναι δύσκολα, επειδή είναι αυτιστικός εν τέλει διάολε, ο Ρίκος ενδέχεται να χαζεύει και να χάνει τις επιβραβεύσεις του.
Αν δεν τα καταφέρει, απλώς δεν παίρνει το έπαθλο, η ένσταση μου είναι όταν τον αρχίζει στις κούφιες απειλές, «ποτέ δε θα πάρεις κεριά».
Διαφωνώ και με το «ποτέ» και με τις φωνές, πρώτον διότι αυτό το «ποτέ» τον αγχώνει αφάνταστα, τον αποσυντονίζει και είναι και αναληθές.
Και τώρα περιμένουμε στην αρένα το Houz, να πλύνουμε το πρόσωπό μας με το αίμα του και να περάσουμε τα έντερά του γύρω από το λαιμό μας στο γύρο του θριάμβου.
23 σχόλια:
Aκου φιλεναδα, και βαλτα καλα στο μυαλο σου.
ΑΓΧΟΣ + ΑΥΤΙΣΜΟΣ = ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Και εγω ειχα μια τετοια,πολυ πιεστικη, πολυ αγχοτικη, εφτανε τον Π. στα ορια του,της ειπα ευγενικα να αλλαξει αλλα μετα καταλαβα οτι δεν μπορει να αλλαξει , ηταν μερος του χαρακτηρα της.
Την ...σχολασα, φιλενας, ο αυτισμος θελει ηρεμια και κυριως ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ.
θα σου πω περισσοτερα απο το τηλ, τωρα πρεπει να φυγω
θα επανελθω το βραδυ αν δεν πνιγω στην πισινα...
Κυριαα.... το Houz ειναι ουδετερο? Σαν να περιμενεις πυραυλο μου κανει (Cruz)
Αν εχει ορεξεις ο ανθρωπος γραφει βλακειες:)
Καλο μηνα και φιλια!!!
Μετά από πολλά λάθη (δικά μου και άλλων) και μετά από αρκετά σωστά (και άλλων και δικά μου), είμαι πια σίγουρη ότι δυο πράγματα βοηθάνε, το καροτάκι της επιβράβευσης κι η ήρεμη σταθερότητα ενός ενεργητικού, ψύχραιμου και με καλή δόση χιούμορ "μεγάλου" (γονιού, δασκάλου, ειδικού εκπαιδευτή).
Κι υπάρχει κι ένα πράγμα που δεν βοηθάει καθόλου (καταστροφή, όπως το λέει η Μαρία): το ξέσπασμα στο παιδί της απογοήτευσης και του εκνευρισμού μας που τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με τις -συχνά υπερβολικές- προσδοκίες μας, με διάφορες δραματικές δηλώσεις τύπου "ποτέ" (σιγά μην είναι "ποτέ"...), νευριασμένες φωνές και τιμωρίες.
Κι επίσης, έχεις δίκιο για τον κίνδυνο να "κάψει" κανείς το παιδί. Νομίζω ότι, όσο κανείς (αυτιστικός ή μη) αισθάνεται ότι είναι μονίμως υπό αυστηρή κριτική και καθεστώς κυρώσεων, κι αυτό παρά την υποκειμενική προσπάθειά του, τόσο κινδυνεύει να ξεκινάει κάθε τι με ανάποδη διάθεση: "Τί σημασία έχει, έτσι κι αλλιώς θ' αποτύχω, κι ακόμη κι αν πετύχω, θα θέλει κάτι ακόμη πιό δύσκολο, και μάλιστα τώρα".
Η εμπιστοσύνη, που λέει η Μαρία, είναι δύσκολη στον αυτισμό και, πάντως, δεν χτίζεται μέσα στην ένταση και την απόρριψη...
Ooops! Καλό μήνα :)
Μαριλένα, δεν κατάλαβα τίποτα
...Γράφω τη θέση, γράφει την αντίθεση, ευελπιστούμε στη σύνθεση...
Ποιός και γιατί;
Όσο για το θέμα της δασκάλας... να πάρει τον πούλο [πάλι το έριξα το επίπεδο, σόρρυ].
υγ. ένα, δύο, τρία, το επόμενο σχόλιο δεν μετράει [κλέβεις Αθανασία] άρα προλαβαίνω για το ρολογάκι.
και καλό μήνα :))))
[μόνο η Αθανασία θα κλέβει;]
Μαρία, σήμερα θα κάνω μια συζήτηση μαζί της, πώς κ τι θα τα πω θα δω, φιλιά.
Αερικό, το houz είναι ιδέα. Πέρα από πλάκα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον την τοποθέτησή σου.
Αθανασία, ήξερα ότι έχω το βαρύ πυροβολικό με το μέρος μου, αλλιώς δεν θα τολμούσα την αναμέτρηση με το Houz.
Mamma, την περιμένουμε την αντίθεση αλλά μάλλον κιότεψε :-).
Δυο ρολογάκια στα σχόλια με αα 6 και 7.
Πολλές φορές έχω βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να με κυνηγάνε για το αίμα και τα έντερα μου. Για ώρες προσπαθώ να βρω ποιος ξεκίνησε την φήμη ότι θα γίνω καλός πατσάς και κοκορετσάκι.
Οι χαμένες μάχες είναι η αγαπημένες μου.
«Κανένας δεν θα σε κατηγορήσει για τίποτα αν χάσεις και όλοι θα σου πουν μπράβο αν κερδίσεις».
Όσο αφορά το επίμαχο θέμα.
Σε κάθε κατάσταση υπάρχει το εφικτό, το αναγκαίο και το καλό είναι.
Συμφωνώ απόλυτα με το ότι καλό είναι να μαθαίνει κανείς κάτι ευχάριστα. Καλό είναι να δουλεύει σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, με ευχάριστες απολαβές, ευχάριστο ωράριο και να έχει ένα ευχάριστο πλαίσιο ζωής.
Μετά όμως έρχονται οι εκπτώσεις. Μπορεί το περιβάλλον στην δουλειά να μην είναι ευχάριστο αλλά έχει καλές απολαβές. Οπότε …..
Εκείνο που τελικά ορίζει την ζωή μας είναι το αναγκαίο.
Ναι είναι αναγκαίο για ένα παιδί με αυτισμό να έχει ένα σωστό πλαίσιο με πολλές ώρες ενασχόλησης με ωραία και όμορφα θετικά reinforcements αλλά κάποιες φορές κάτω από την πίεση του χρόνου ( όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και τι μπορεί να πετύχει κάποιος μέσα σε 45΄ ) αναγκάζεται να επιλέγει ο κάθε ειδικός να χρησιμοποιεί με μέτρο και σύνεση και τα αρνητικά reinforcements.
Ναι θα τολμήσω να πω ότι το άγχος φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα σε όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες,
Επειδή όμως είναι σίγουρο ότι και τα δικά μας παιδιά θα βρεθούν εκεί έξω και σε αρνητικές καταστάσεις πιστεύω ότι πρέπει να μην μεγαλώνουμε απόλυτα παιδιά του «θερμοκηπίου».
Με σύνεση και μέτρο πιστεύω και στα αρνητικά reinforcement. Υπάρχουν παντού γύρω μου θα υπάρξουν στο τέκνο και θα πρέπει να εκπαιδευτεί και σε αυτά. Η άρνηση τους από πλευράς μας είναι μοιραία. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε την μελλοντική συμπεριφορά κάθε ανθρώπου που θα έρθει σε επαφή με το τέκνο.
Έχω καταφέρει πολλά πράγματα και με αρνητικά reinforcements με το τέκνο. Το δυσκολότερο σημείο είναι να διακρίνεις το σημείο ( τα όρια του ) όπου όντως ΝΑΙ το αρνητικό reinforcements φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα και να μην το προσπερνάς. Επίσης σημαντικό είναι να κάνεις extension με τον καιρό αυτό το όριο.
Τα όρια του κάθε ανθρώπου είναι κάτι που δεν πρέπει να τα ξεπερνάει. Απλώς μέσω εκπαίδευσης αυτά τα όρια επεκτείνονται. Μέσω και της προπόνησης ο άνθρωπος κατάφερε να τρέξει κάτω από 10΄τα 100 μέτρα και όχι απλώς της εξέλιξης.
Ναι η χρήση του αρνητικού ενισχυτή είναι πιο εύκολος δρόμος αλλά κάποιες φορές βιαζόμαστε είτε δεν έχουμε χρόνο και κάποιες φορές πρέπει να εφαρμόζεται.
Παν μέτρον άριστον κυρίες μου.
Όσο για το θέμα του «ΠΟΤΕ» απλώς θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο για ένα παιδί να καταλάβει το ΠΟΤΕ, δεν νομίζω να το εννοεί κανείς.
Πολλά ακόμα να γράψω αλλά πέρασε η ώρα, μοιράστηκαν τα ρολόγια, ο ταρίφας που περίμενα για να με φυγαδέψει εκτός ορίων του kiln-kafe δεν φάνηκε ( μάλλον αυτός πήρε το πέμπτο ρολόι ) οπότε κυρίες μου : τα εντεράκια μου.
Υ.Γ. : Τουλάχιστον ΕΣΥ ξέρεις ότι δεν κιότεψα…………………….
Ooops! Καλό μήνα :)
το δικο μου το ρολοι να το παρει ο εντερακιας,
καλο μηνα?????
να στε καλα βρε παιδια , τωρα το ειδα.
hampiws = maria-maria
Αχ, Μαριλένα, χτες πέτυχα στο τραμ ελληνίδα μάνα με τέκνο. Η μάνα θα μπορούσε να 'ταν η γιαγιά του-και σε ηλικία και σε στυλ. Δέκα λεπτά έκατσα μπροστά τους και στενοχωρήθηκα. "Αχ, σταμάτα να παίζεις τα χεράκια σου παιδί μου, μόνο τα χεράκια σου να μην έπαιζες και τι καλό που θα'σουν." "Γιατί χαζεύεις; Πάλι χαζεύεις...""Γιατί δε θέλεις να διορθωθείς δεν ξέρω.""-Πες μου το λιοντάρι της Νεμέας (!!!).-Δε θέλω τώρα, αργότερα. -Αργότερα θα νυστάζεις, πες το μου τώρα." Το παιδί κατέληξε να βάλει τα κλάματα, για να λάβει το "γιατί κάνεις έτσι, σε κοιτάει ο κόσμος." Γιατί τον βασάνιζε έτσι το μικρό, δεν ξέρω. Αλλά δεν είναι η μόνη.
Να πω κι εγώ πάντως ότι συμφωνώ πως το "ποτέ" δεν πρέπει να λέγεται, προκαλεί μεγάλο άγχος κι είναι άλλωστε και ψέμα. Κι άλλο οι αρνητικοί ενισχυτές κι άλλο η υστερία, να πω την αλήθεια. Το συγγενικό περιβάλλον ίσως είναι αναπόφευκτο να γίνεται υστερικό ενίοτε, αλλά ο δάσκαλος, ειδικά αν δεν είναι με το παιδί όλη μέρα, νομίζω δεν πρέπει. Είναι βέβαια και θέμα χαρακτήρα. Αλλά τέλος πάντων το παιδί ένα μάθημα κάνει, μη νιώθει κι ότι κωπηλατεί στη γαλέρα.
Το εχασα το ρολογάκι και πραγματικα με αρεσε, Αλλα αμα λεει η Μαριλενα οτι ο Ρικ θα μαθει την ωρα σε 2 χρονια( που ξερει ηδη να μετραει και ξερει και το χτες και το αυριο)το δικο μας ειναι ακομα πιο απώτερο. Καλημερα καλο μηνα καλα νευρα.Ειναι πολυ δυσκολο να συντονίσεις τους εκπαιδευτές.(θεραπευτες τους λεω εγω ,απο το λογο- εργο).Θα συμφωνησω Μαριλενάκι, τιποτα καλό δεν κάνει το "ΠΟΤΕ" και οι φωνες.Μπορω να το καταλάβω ομως αμα το χρησιμοποιησει καποιος μια στις τοσες επειδη ο ιδιος δεν αντεχει.οχι ομως σαν πάγια τακτική.Η αρνητικη ενίσχυση δεν ειναι μεθοδος για να μαθει κανεις.Δημιουργει τοσα αρνητικα συναισθηματα που ο στοχος της μαθησης χανεται μεσα τους. Αυτο που δουλεύει είναι η διαφορικη ενισχυση, να παιζεις δηλαδη με την ποσοτητα και το χρονο που θα εχει τα κερια και οχι με το αν θα τα εχει η οχι.
Σχολιάζω Houz:
(α) Αν υποτεθεί ότι το αρνητικό reinforcement βοηθάει, τότε αυτό -απ' όσα έχω δει- πρέπει να περιορίζεται σε όσα ΔΕΝ πρέπει να κάνει το παιδί. Και δεν αναφέρομαι στο να μην χαζεύει ή στο να μην κουνάει αυτιστικά τα χέρια, αλλά σε φερσίματα επικίνδυνα (για το παιδί ή για άλλους) ή δικαιολογημένα μη ανεκτά για άλλα μέλη της οικογένειας (π.χ. σκίσιμο βιβλίων αδελφού/ής).
(β) Το όποιο αρνητικό reinforcement στις πιό πάνω περιπτώσεις πρέπει να έχει μέτρο και κοινή λογική: Άλλο να σου στερήσουν την τούρτα (που κανονικά θα έτρωγες) και να σε στείλουν στο δωμάτιό σου, κι άλλο να σου στερήσουν το ίδιο το φαγητό σου. 'Αλλο να σου απαγορεύσουν να παίξεις τώρα με το αγαπημένο σου παιχνίδι κι άλλο να σε απειλήσουν ότι δεν θα ξαναπαίξεις ποτέ.
(γ) Νομίζω παντού (και στον αυτισμό) η υπερβολή ("ποτέ") στην αρχή εκλαμβάνεται σαν κάτι τραγικό κι οδηγεί στο ξέσπασμα του αδικημένου σκλάβου, στη συνέχεια όμως αντιμετωπίζεται σαν παρωδία ("τί το λες, αφού δεν το κάνεις"): Τιμωρία που δεν τηρείται γιατί δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί δεν πιάνει τόπο.
(δ) Ο θυμός του "μεγάλου" δεν βοηθάει. Αν εκνευριστεί ο γονιός, όμως, έχει στο κάτω-κάτω ένα ελαφρυντικό, είναι συνήθως πολλές ώρες με το παιδί, είναι αντικειμενικά πιό φορτισμένος από κούραση και στενοχώρια, κι έχει κι αγωνία για το μέλλον του παιδιού κι ένα σωρό ισορροπίες να βολέψει μέσα στην οικογένεια. Ο εκπαιδευτής όμως, αν δεν τον έχει βάλει κανείς να δουλεύει 24ωρα με το παιδί, πρέπει να έχει την ψυχραιμία του "απ'έξω", απ' αυτόν περιμένει ο γονιός μια συμβουλή για να συμμαζεύεται ο ίδιος ο γονιός όταν ξεφεύγει. Όχι το αντίστροφο...
(ε) Οι πιό αποτελεσματικοί άνθρωποι που δούλεψαν κατά καιρούς με την Χριστίνα υψώνουν πολύ σπάνια τη φωνή τους κι όταν την υψώσουν δεν τσιρίζουν ούτε δείχνουν εκνευρισμένοι: η φωνή απλώς γίνεται δυνατότερη, για έμφαση και όριο, κι η συνήθως γελαστή έκφραση σοβαρεύει, ομοίως για όριο. Αυτό είναι και θέμα χαρακτήρα, είναι όμως και δουλειά που κάνει ή έχει κάνει καθένας με τα συναισθήματά του.
Σχολιάζω Athanasia :
(α) Θα συμφωνούσα απόλυτα αν έλειπε η υποθετική χροιά στην πρόταση.
(β) Νομίζω το ανέφερα. Σε καμία περίπτωση ποτέ δεν είμαι υπέρ μεθόδων που στηρίζονται μόνο σε αρνητικούς ενισχυτές, σε άκαρδους σκληροπυρηνικούς ειδικούς και σε μεθόδους όπου απαγορεύεται η όποια συναισθηματική επαφή του εκπαιδευτή με το παιδί. Και από την εκπαίδευση των ζώων έχουν σταματήσει αυτές οι μέθοδοι, πόσο μάλλον σε ανθρώπινες και εύθραυστες υπάρξεις.
(γ) Το ποτέ δεν είναι υπερβολή αλλά καθολική έκφραση. Είναι πιο εύκολο να μετατραπούν σε εικόνα σε όλους τους ανθρώπους. Δεν νομίζω ( ίσως κάνω λάθος ) ότι το όποιο ξέσπασμα βγαίνει από το «ποτέ» αλλά από το γεγονός ότι «τώρα» δεν μπορεί να έχει αυτό.
(δ) Αυτό που ήθελα θα τονίσω είναι όταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να δουλέψει πολλές φορές ο ειδικός είναι μη επαρκές. Με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνει «εκπτώσεις», «προσαρμογές επί του εφικτού» και «παρεκκλίσεις» από αυτό που πρέπει να γίνει.
Δεν δίνω άφεση αμαρτιών σε όλους ούτε γενική συγχώρεση αλλά μεταξύ μας 2 φορές από 45’ ανά εβδομάδα παρέμβαση είναι μια κοροϊδία. Κανονικά ανάμεσα στις διάφορες διεργασίες πρέπει να κάνουν διαλλείματα. Μέσα σε 45’ αν βγάλεις και τους αναγκαίους χρόνους για διάλλειμα τι θα έμενε ;
(ε) Συμφωνώ, απλώς θα επιμείνω στο ότι πρέπει το κάθε τέκνο να έρθει σε επαφή όχι με την υστερία αλλά με τον φόβο και να μάθει να τον διαχωρίζετε.
Το ποσό των c-γλυκοκυκλοκορτικοειδών του κάθε τέκνου πρέπει να flexible.
Πι-ες 1 : Marilena όντως βαρύ πυροβολικό η Αθανασία, μάλλον εκτός από το ρολόι πρέπει να τις δώσεις και τον τοίχο για να το κρεμάσει.
Πι-ες 2 : Μαριλενα το ήξερα ότι θα παλέψω με το S&C αλλά περίμενα και σένα στην μάχη. Κάναμε νωρίς την απάντηση στα post, ξεσηκώσαμε τα πλήθη και μετά την κάναμε για μιτινγκ, αλλά μάλλον κιότεψες ;
(ε) Συμφωνώ, απλώς θα επιμείνω στο ότι πρέπει το κάθε τέκνο να έρθει σε επαφή όχι με την υστερία αλλά με τον φόβο και να μάθει να τον διαχειρίζετε.
Σοβαρή errata διαχειρίζεται όχι διαχωρίζεται
Ηοuz, διευκρινίζω το (α) (για το υποθετικό μου):
Έγραψα "αν υποτεθεί ότι" γιατί ορισμένα ξεκάθαρα αρνητικά φερσίματα μπορεί να μην προέρχονται από "παραβατική συμπεριφορά" του παιδιού, αλλά να είναι απότοκα ενός συγκεκριμένου εξελικτικού σταδίου. 'Ενα παιδί που πετάει αντικείμενα από μεγάλο ύψος γιατί περνάει αυτό το πολύ συνηθισμένο στάδιο στον αυτισμό, κάνει προφανώς κάτι επικίνδυνο (μπορεί να τραυματιστεί σοβαρά ένας περαστικός). Και βεβαίως δεν μπορεί ν' αφεθεί να πετάει. Ωστόσο, η τιμωρία μάλλον θα δημιουργήσει ένα επιπλέον πρόβλημα (και πέταγμα και κρίση θυμού). Το εξελικτικό στάδιο είναι αυτό που είναι... Σε κάτι τέτοια, βρίσκω ότι, αντί τιμωρίας, πιό αποτελεσματικά μέτρα είναι η στενότερη επιτήρηση, μαζί με ένα καλό κίνητρο για άλλες, ακίνδυνες δραστηριότητες και, βεβαίως, και φυσικά εμπόδια που κάνουν πιό δύσκολο ή λιγότερο επικίνδυνο το πέταγμα.
Αντίθετα, εκεί που η επικίνδυνη ή ενοχλητική συμπεριφορά είναι, στην πηγή της, παρόμοια με ενός οποιουδήποτε άλλου -νευροτυπικού- παιδιού (π.χ. δεν σκίζει γενικά κάθε βιβλίο, του αδελφού του το βιβλίο θέλει να σκίσει για τους γνωστούς αδελφικούς λόγους), εκεί ο "αρνητικός ενισχυτής" μπορεί να κάνει δουλειά.
Προσωπικά μου πήρε πολύ χρόνο και πολλή στενοχώρια και σύγχυση το να μάθω να αποδέχομαι την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δύο, να μην τιμωρώ εκεί που πρακτικά υπάρχει ακαταλόγιστο και να παίρνω άλλα -προληπτικά- μέτρα.
Όσο για την διαχείριση του φόβου, νομίζω είναι και θέμα παιδιού. 'Ενα παιδί που δεν είναι έντονα αυτιστικό, πιθανόν έχει το συναισθηματικό περιθώριο να μάθει να αντιμετωπίζει τον φόβο και να κάνει κάτι μ' αυτόν. Σ' ένα άλλο παιδί, η διαχείριση του φόβου μπορεί -την συγκεκριμένη εποχή- να είναι πολύ μεγάλη φιλοδοξία.
Μαριλένα, το παραξηλώσαμε και απλώσαμε αρμένικα σεντόνια στο Kilan-kafe.
Λοιπόν, οι καφέδες σήμερα κερασμένα στους θαμώνες από μένα και την athanasia.
Α..ήρθε και ο ταρίφας να μας πάρει...
Πού ‘σαι Μαριλένα γράφτα τελικά,
kala , den paizeste , τωρα τα διαβασα, αφου το τραβατε τοσο πολυ,καποια μερα θα σας δωσω θεμα ψυχαναλυτικου χαρακτηρα, για να δω (αφου βεβαια θα ενδιαφερεστε) , τις αντοχες του καθενος.
παιζετε ωραια παιχνιδια, και θα ηταν πολυ μεγαλη μου χαρα να παιξετε και στα μερη που συνηθως παιζω εγω.
Μια" ανηθικη προταση", για τα αστερια της παρεας
Πολλα σχολια...γκραν σουξε:)
To ποτε...Υποθετω ολοι μας το χρησιμοποιουμε του στυλ "δεν θα σου ξαναμιλησω ποτε" κλπ κλπ, αλλα συνηθως σε εμας υπαρχει η σκεψη του προσωρινου. Ο ορισμος του ποτε ακολουθειται απο ενα 0 (για να βαλω και τα μαθηματικα). Για καποιον που ζει μεσα στην ανασφαλεια και στην κυριολεκτικη κατανοηση και οπως αναφερει η Μαριλενα για τις 30 νυχτες στην Ναξο το θεωρω απολυτο και δυσκολο στην διαχειριση.
Επισης ενα ποτε που δεν ειναι για παντα εκτος του αγχους δημιουργει και μια ελλειψη εμπιστοσυνης. Ειναι διαφορετικο να το πει καποιος στην οικογενεια με χρονια σχεσης και αλλο καποιος που τον ξερει για καποια 45λεπτα.
Φωνες...οι φωνες συνηθως για ολους μας ειναι η τελευταια προσπαθεια της επιβολης μας σε καποιον, οταν εχουμε εξαντλησει ολα τα αλλα μεσα ή τις αντοχες μας. Στο πρωτο θελει νομιζω διαλλειμα για να καθαρισει το μυαλο, συζητηση με αλλους -εππαγελματιες κ οικογενεια- για ιδεες και μετα πειραματα και στο δευτερο κιτ κατ οτι και να σημαινει (αλλαγη δουλειας, διακοπες, διαλλειμα). Απο τους γονεις ειναι πιο φυσιολογικες οι φωνες λογω ψυχολογικου φορτου και απεριοριστων ωρων με το παιδι. Αλλα οχι απο τον επαγγελματια που δουλευει με το παιδι λιγο και συνηθως παιρνουν και πολλα. Μεγαλο αλλοθι του επαγγεματια οτι προσαρμοζεται σε πολλα παιδια, ενω ο γονιος σε ενα.
Οσο για τον Ρικο, υποθετω πιο ευκολο ειναι να τον χασεις με τις φωνες παρα να σε ακουσει. Απο οτι εχω διαβασει εδω και οσα λιγο εχω μιλησει με την Μαριλενα (πρωινο καφε?). Αλλο να κανεις ενα παιδι bubble boy και αλλο να το πιεζεις να φτασει στο μαξιμουμ των δυνατοτητων αλλα χωρις να το καψεις. Ειδικα για παιδια με αυτισμο νομιζω οτι ειναι σημαντικο να εχει το παιδι εμπιστοσυνη και μια καλη σχεση για να μπορει να δουλεψει μαζι σου.
Παντα πιστευω οτι πρεπει να εισαι μαλακος με καποιο παιδι στην αρχη (βαζωντας στα παιδια και ενηλικες με αυτισμο) ισως γιατι δεν θα μπορουσα να ειμαι διαφορετικος. Ενας καλος εκπαιδευτης νομιζω οτι βρισκει γρηγορα τι σταση πρεπει να εχει, χωρις φυσικα να ειναι απολυτο. Με φωνες κλπ υπαρχει και περιπτωση παλινδρομησης.
Καποιος εγραψε για μια μεγαλη μαμα-γιαγια. Ειναι πιο δυσκολο να αποδεχτεις οτι το παιδι εχει το συνδρομο απο το οτι θα εχει και στερεοτυπιες και "κοινωνικα μη αποδεκτες συμπεριφορες", αλλα ειναι πιο ευκολα να προχωρησεις αν τα καταφερεις. Η σκεψη μου ειναι παντα οτι ετσι ειναι και ας το δουν-αποδεχτουνε-μαθουν. Αν ηταν ολα ηρεμα και ωραια δεν θα ζητουσαμε υποδομες κλπ κλπ.
Μπραβο Μαριλενα, ωραιο θεμα.
Butterfly, το ξέρω αυτό που λες είναι φριχτό και καμιά φορά όταν το κάνω κ σταματάω κι ακούω τον εαυτό μου κι ανατριχιάζω.
Miky, μην αγχώνεσαι, νομίζω και κανονικά παιδιά κάπου στην Τρίτη Δημοτικού μαθαίνουν την ώρα, το θέμα είναι ότι θα τη μάθουν κι οι δικοί μας κάποια στιγμή.
Μαρία, πες μας πότε και είμεθα αερομεταφερόμενοι.
Αερικό, επειδή έχεις μεγάλη εμπειρία, γνώσεις και ταλέντο θα 'ταν πολύ ωραία να μας έγραφες πότε πότε στο μπλογκ σου μια παραγραφούλα τέτοια. Ξέρω πόσο πιεσμένος είσαι κι ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο :-).
Πηρες το μαιλ σημερα, διαβασες και το ποστ με τα βαρη (αλλο εκεινο το βαρος αλλο του μαιλ) οποτε ειμαι σε φαση αποσυμπιεσης. Να ερθουν και οι διακοπες σε 2μιση βδομαδες να ξεκουραστω και θα επιστρεψω Δημητριος!
Φιλια!
Δημοσίευση σχολίου