Από τα πολιτιστικά μιας κυριακάτικης βρήκα αυτό το άρθρο: ο συντάκτης μέσα στους 15 πιο υπερεκτιμημένους αμερικάνους συγγραφείς βάζει τον Φόερ (εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά) και το Τζούνο Ντίαζ (Όσκαρ Γουάο).
Για το Φόερ μπορώ εκ των υστέρων να συμφωνήσω, η αλήθεια είναι όμως ότι καθώς τον διάβαζα με άρεσε-βέβαια ισχύει απολύτως ότι παρουσιάζει έναν 9χρονο να σκέφτεται με το μυαλό ενός 28χρονου.
Για τον Ντίαζ όμως είμαι περήφανη διότι καθώς τον διάβαζα-και διαβάζεται απνευστί-είχα διαισθανθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μη έχοντας τις γνώσεις ενός κριτικού λογοτεχνίας μπορώ να γράψω μόνο τι είναι αυτό που με ενόχλησε στο Ντίαζ και στο Φόερ: τα πάντα (θάνατος, βιασμός, καταπίεση, ανελευθερία) μοιάζουν να βιώνονται μέσα από ένα προστατευτικό κουκούλι, σαν να περιγράφονται τα δεινά κάποιου άλλου, ποτέ δεν έχεις την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχει πράγματι βιώσει κάτι παρόμοιο. Η σημασία στα συγκεκριμένα δίνεται στο να ειπωθεί μια ιστορία με γοητευτικό τρόπο, όσο επιδερμικός κι αν είναι. (Παρεμπιπτόντως ούτε τον Κάννγκχαμ που είναι μέσα στους 15 συμπαθώ).
Η κατακλείδα είναι ότι το καλύτερο βιβλίο των διακοπών μου ήταν τα Ηρωικά Χρόνια του Χαβιαρά.