24.8.10

Αλλούτερο

Από τα πολιτιστικά μιας κυριακάτικης βρήκα αυτό το άρθρο: ο συντάκτης μέσα στους 15 πιο υπερεκτιμημένους αμερικάνους συγγραφείς βάζει τον Φόερ (εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά) και το Τζούνο Ντίαζ (Όσκαρ Γουάο).

Για το Φόερ μπορώ εκ των υστέρων να συμφωνήσω, η αλήθεια είναι όμως ότι καθώς τον διάβαζα με άρεσε-βέβαια ισχύει απολύτως ότι παρουσιάζει έναν 9χρονο να σκέφτεται με το μυαλό ενός 28χρονου.

Για τον Ντίαζ όμως είμαι περήφανη διότι καθώς τον διάβαζα-και διαβάζεται απνευστί-είχα διαισθανθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μη έχοντας τις γνώσεις ενός κριτικού λογοτεχνίας μπορώ να γράψω μόνο τι είναι αυτό που με ενόχλησε στο Ντίαζ και στο Φόερ: τα πάντα (θάνατος, βιασμός, καταπίεση, ανελευθερία) μοιάζουν να βιώνονται μέσα από ένα προστατευτικό κουκούλι, σαν να περιγράφονται τα δεινά κάποιου άλλου, ποτέ δεν έχεις την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχει πράγματι βιώσει κάτι παρόμοιο. Η σημασία στα συγκεκριμένα δίνεται στο να ειπωθεί μια ιστορία με γοητευτικό τρόπο, όσο επιδερμικός κι αν είναι. (Παρεμπιπτόντως ούτε τον Κάννγκχαμ που είναι μέσα στους 15 συμπαθώ).

Η κατακλείδα είναι ότι το καλύτερο βιβλίο των διακοπών μου ήταν τα Ηρωικά Χρόνια του Χαβιαρά.

23.8.10

8ο Ειδικό Αθηνών

Το σχολείο είναι στη Λαμπρινή, Τέω 56. Είναι μικρό σχολείο, 3θέσιο το αφήσαμε φεύγοντας, με περίπου 12 παιδιά. Οι χώροι των τάξεων είναι λίγο στενόχωροι αλλά έχει μια ικανοποιητικού μεγέθους αυλή. Συστεγάζεται με ένα νηπιαγωγείο παιδιών τυπικής ανάπτυξης-τη δε διευθύντρια του νηπιαγωγείου τη συμπαθούσα ιδιαίτερα διότι συμπαθούσε το Θόδωρο-αυταπόδεικτο.

Δεν ξέρω αν ήταν θέμα διευθυντή-ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε φέτος-αλλά το σχολείο στελεχώθηκε και τις δυο χρονιές σχετικά έγκαιρα και πρόβλημα με τη μετακίνηση δε δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ. «Στελεχώθηκε» εννοούμε από πλευράς δασκάλων, το βοηθητικό προσωπικό έρχεται ένα μήνα αργότερα και λογοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός κάνουν τις γκεστ εμφανίσεις τους κατά τα Χριστούγεννα. Και τις δυο χρονιές όσοι ασχολήθηκαν με το Ρίκο τον βοήθησαν αναπάντεχα πολύ.

Ήταν το πρώτο σχολείο-κι ο δόλιος Ρίκος είναι στο μαγκανοπήγαδο της δια βίου μάθησης από 2,5 χρονών-που ο μικρός αγάπησε κι ένιωσε κομμάτι του, καλή μας πρόοδο και στο καινούριο.