11.11.09

Οι έτσι κι οι αλλιώς

Υπάρχουν μέρες που όλα είναι έτσι:

(μελαγχολώ προς στιγμήν μόνο όταν βλέπω τους συμπαθείς μακαρίτες, Χρυσομάλλη και Δημητριάδου).


Υπάρχουν μέρες που είναι αλλιώς:
αλλά σήμερα είμαστε στην πρώτη κατηγορία. Πήγα να μιλήσω με το διευθυντή του σχολείου του Ρίκου και πήγαν όλα όσο καλά θα μπορούσαν-μα τι ανακούφιση να συζητάς με ανθρώπους που έχουν διάθεση να βοηθήσουν!
Στο σχολικό ήμουν με όλα τα παιδιά και την αναπόφευκτη υπέροχη φοβερή Μαρία.
Δυο στιγμιότυπά της:
Είχε βάλει στο μάτι το διαφανές πλαστικό κορδονάκι της ομπρέλας μου.
-Κυρία Μαριλένα, τι σας βάλανε στην ομπρέλα σας, αν είναι δυνατόν, αυτά τα πλαστικά διαφανή δεν είναι για ομπρέλες, σας κορόιδεψαν! Δεν μπορώ να σας κοροϊδεύουν, γιατί εγώ σας αγαπώ πολύ, δώστε μου τη να τη φτιάξω.
Μου την έκανε έτσι και φόρεσε το πλαστικό για βραχιολάκι.
-Ορίστε, αυτό ήταν από την αρχή για βραχιολάκι και η ομπρέλα σας τώρα είναι καλή, όχι πριν που θα γέλαγε ο κόσμος.

Δεύτερο:
-Κυρία Μαριλένα, ο Θοδωρής έχει φίλους όταν φεύγει από το σχολείο?
-Όχι, Μαρία, έχει εσάς για φίλους.
-Ναι, αλλά στην πολυκατοικία, στη γειτονιά δεν έχει?
-Όχι, εσύ έχεις?
-Ούτε εγώ έχω, είναι ένα κορίτσι που μένει στην πολυκατοικία μας, αλλά δεν έρχεται σπίτι μας, δεν μπορώ να το καταλάβω να μην έχουν τα παιδιά φίλους έξω από το σχολείο.
Εκεί κάτι ψέλλισα περί πόλεων και αστυφιλιάς και κύριος οίδε τι.
-Λέω να κάνω ένα πάρτυ να καλέσω πολλά παιδιά μπας και γίνουμε φίλοι.
Χμμ.

9.11.09

Άγιος που δε θαυματουργεί, μηδέ δοξολογιέται

Ο Ρίκος εκεί που χαζολογάει, καταλαμβανόμενος αίφνης από ευλάβεια και κατάνυξη, πιάνει να απαγγέλει την προσευχή του σχολείου:

"Βοήθησέ με, θεέ μου, να ΄μαι καλό παιδί,

Και πάντα χάριζέ μου χαρά και προκοπή!"

Εγώ: Αααα, αυτή την προσευχούλα λέτε στο σχολείο, πες την άλλη μια φορά γιατί δεν την άκουσα καλά.

Ρίκος, που πονήρεψε στο μεταξύ:

"Βοήθησέ με, θεέ μου, να ΄μαι καλό παιδί,

Και πάντα χάριζέ μου-κοντοστέκεται και με κοιτάζει πονηρά-μπίλιες!"