2.3.11

Ζούμε? Θα ΄λεγα πως ναι

Λοιπόν, γράφω τα νέα μου κατόπιν προτροπής της Αθανασίας. Δίνω εν συντομία τον εξομολογητικό τόνο του ποστ: η αλήθεια είναι ότι όσο με θυμάμαι είναι οι εμμονές που δίνουν τη χροιά της κάθε εποχής. Το διάβασμα είναι μια σταθερή συνήθεια, μπήκε ο αυτισμός και ο σχετικός ανένδοτος εν συνεχεία και τώρα διανύω τη φάση που το ‘χω ρίξει στη δουλειά και στο περπάτημα. Το πρώτο με βρήκε την εποχή που οι εργοδότες εκτιμούν και επιβραβεύουν τα μάλα τα υπαλληλάκια τους, για το δεύτερο και το ότι έγινα βαδιζομανής ευθύνεται ο κόπρος του προηγούμενου ποστ.
Γενικά νομίζω ότι όλα πάνε καλά, ή έστω πάνε κ αυτό δεν είναι λίγο. Ο Ρίκος παραμένει αυτιστικός (προς μεγάλη μου έκπληξη), έχει τα δύσκολά του, αλλά δεν είναι κάτω από το δικό μου μικροσκόπιο.
Διάβασα διάφορα καλά, το χαστούκι, τον Αμερί, το sonderkommando.
Ρικίστικο για κλείσιμο: ο Ρίκος πάει τάε-κβο-ντο με μικρότερα παιδιά, νηπιαγωγείου και πρώτης. Έχει πλάκα που όταν έρχεται η σειρά του να κλωτσήσει τη δασκάλα κι ενώ κάθε παιδάκι τρέχει, κλωτσάει κι επιστρέφει στη θέση του ο Ρίκος αρχίζει το κήρυγμα και τις διαπραγματεύσεις: μα δεν κάνει να χτυπάμε κανέναν, να χτυπήσω δυνατά ή σιγά, με το δεξί ή το αριστερό, ψηλά ή χαμηλά και πλήθος ερωτήσεων ων ουκ έσται τέλος.