31.7.08

(όπου ανεπαίσθητα αποσύρεται)

Αργύρης-Ρίκος λείπουν, περνάω ξεκούραστα παύλα ήσυχα, το μπλογκ μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε «ξύπνησα, ετοιμάστηκα, πήγα για δουλειά», αύριο σχολώντας σαλπάρω, οπότε εγκαταλείπω το logging και επιφυλάσσομαι για δυναμική επιστροφή στις 25 Αυγούστου νωρίς νωρίς το πρωί με όλα τα καυτά νέα των διακοπών ημών (μια ανάσα ήταν όλο αυτό).

30.7.08

Γεράματα (λες?)

Πας για ένα (ένα λέμε, κουμπάρε, ένα, όχι τρία) ποτό το βράδυ, διαπιστώνεις ότι μιάμιση τη νύχτα η Αθήνα είναι ολοζώντανη, ότι τα ξενύχτια σε έχουν ξεπεράσει και είναι για τους πιο μικρούς ή έστω τους καινούριους γονείς, ότι ορισμένες φιλίες του ΕΜΠ είναι (τουλάχιστον) για πάντα και συνεχίζονται κάθε φορά από εκεί που τις έχεις αφήσει.

Η μεγάλη ζωή συνεχίζεται..

29.7.08

Μισή αρχοντιά, ολόκληρη απόλαυση

Το σπίτι σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καθαρό, το τεστ της πατούσας πιάνει από την τραπεζαρία μέχρι τις κρεβατοκάμαρες (τεστ πατούσας: περπατάω ξυπόλητη από το ένα μέρος στο άλλο και δεν πρέπει να νιώσω τίποτα στις πριγκηπικές πατούσες αλλά ούτε και να αποχτήσουν χρωματάκι) και ξετρύπωσα και τις τελευταίες φακές που είχε σκορπίσει ο Ρίκος μέσα στο χειμώνα.

Το ερώτημα είναι, μπορούμε να έχουμε ένα τέτοιο σπίτι και αφού γυρίσουν τα παιδιά και δη το συγκεκριμένο παιδί?

Διαβάζω στο συμπαθέστατο FAQ-εγχειρίδιο «έχω ένα αυτιστικό παιδί, δεν προλαβαίνω τις δουλειές του σπιτιού, θα είναι πάντα έτσι?»

(Απάντηση δική μου: ναι, θα είναι πάντα έτσι)

Απάντηση βιβλίου: κάνε μια λίστα, σημείωσε τις πιο δύσκολες και τις πιο επείγουσες δουλειές, δώσε τους προτεραιότητα, κόψε τις μη πιεστικές και συμβιβάσου ότι δε γίνονται όλα. Συνδύασε κάθε δύσκολη δραστηριότητα με κάτι ευχάριστο και φέρσου πονηρά, πχ αν το σουπερμάρκετ είναι δύσκολη δουλειά και έχεις και μαγείρεμα, τάξε του παιδιού να του ψωνίσεις κάτι να φάει που του αρέσει σαν επιβράβευση αν είναι συνεργάσιμο στα ψώνια.

28.7.08

ΣΚ, η μεγάλη ζωή


Σύμπτωση: το Σαββάτο βλέπω στην Πινακοθήκη τα χαρακτικά του Γκόγια (ευχαριστώ Δήμητρα) και αγοράζω εν συνεχεία βιβλίο με εξώφυλλο λεπτομέρεια από ένα έργο που μόλις είχα δει. «Τα δεινά του πολέμου» με εντυπωσιάσαν περισσότερο από όλη την έκθεση, το δε βιβλίο έχει τον τραβηχτικό τίτλο "Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει".

Λείπει ο Θόδωρος και το ΄χω ρίξει στους καφέδες και τις βόλτες, πριν φύγει είχα άγχος πώς θα γεμίζω τη μέρα, τώρα έχω γλυκαθεί σφόδρα. Είναι περίεργη αίσθηση πάντως το ότι έχω το νου μου για τις 20.00μ.μ. που παίρνει το βραδινό Trileptal αλλά δεν είμαι εγώ που το δίνω.