Λογοθεραπεύτρια: Γιατί κουνιούνται τα κλαδιά στην εικόνα?
Ρίκος: Φυσάει, γιατί κουνιούνται τα κλαδιά.
Λ: Όχι Θοδωρή, τα κλαδιά κουνιούνται γιατί φυσάει.
Ρ: Όχι, τα κλαδιά κουνιούνται και φυσάει.
Λογοθεραπεύτρια σε μένα: Πρέπει να επαναλάβουμε δράση-αντίδραση.
Κάθε εξάμηνο περίπου σκάει στη δουλειά ένα σεμινάριο από αυτά της σύσφιξης σχέσεων, της αυτοβελτίωσης, τα παιχνίδια με τους χάρτες, τους θησαυρούς τα κρυπτογραφήματα και δε συμμαζεύεται. Μετά από καιρό διαπίστωσα ότι το απολάμβανα πραγματικά, που σημαίνει ότι είμαι η Μαριλένα και είμαι (αρκετά) καλά.
Γκούγκλιζα λοιπόν χτες για να βρω μια έρευνα του Πιαζέ που περιέγραφε ο εισηγητής για το πόσο ανταποκρίνονται τα παιδιά και προσαρμόζονται στις γνώμη/ταμπέλες που έχουμε για εκείνα (αλλά δεν το βρήκα!).
Συναντάω αντίθετα το εξής που εξηγεί τον παραπάνω διάλογο:
Πιαζέ: Τι προκαλεί τον άνεμο?
Κορίτσι: Τα δέντρα.
Π: Πώς το ξέρεις?
Κ: Τα βλέπω που κουνάνε τα κλαδιά τους.
Π: Καλά, κι αυτό προκαλεί τον άνεμο?
Κ (κουνώντας τα χέρια της μπροστά στο πρόωσπο της): Να, έτσι, μόνο που τα κλαδιά είναι μεγαλύτερα κι υπάρχουν ένα σωρό δέντρα.
Π: Κι ο αέρας πάνω από τον ωκεανό?
Κ: Έρχεται από τη στεριά. Όχι! Τον προκαλούν τα κύματα!
Την Παγκόσμια μέρα ενημέρωσης για τον αυτισμό, η Έμμα κι εγώ πρώτες μούρες στο δημοφιλέστερο σχετικό μπλογκ του κόσμου, «Βάλε μαζί τρεις μαμάδες παιδιών με ειδικές ανάγκες κι υπάρχουν τόσα μα τόσα κοινά, η μια μπορεί να συνεχίσει τις ιστορίες της άλλης».