3.4.09

Αυτισμός-εργασία-μεγαλεία (μου)

Λογοθεραπεύτρια: Γιατί κουνιούνται τα κλαδιά στην εικόνα?

Ρίκος: Φυσάει, γιατί κουνιούνται τα κλαδιά.

Λ: Όχι Θοδωρή, τα κλαδιά κουνιούνται γιατί φυσάει.

Ρ: Όχι, τα κλαδιά κουνιούνται και φυσάει.

Λογοθεραπεύτρια σε μένα: Πρέπει να επαναλάβουμε δράση-αντίδραση.

Κάθε εξάμηνο περίπου σκάει στη δουλειά ένα σεμινάριο από αυτά της σύσφιξης σχέσεων, της αυτοβελτίωσης, τα παιχνίδια με τους χάρτες, τους θησαυρούς τα κρυπτογραφήματα και δε συμμαζεύεται. Μετά από καιρό διαπίστωσα ότι το απολάμβανα πραγματικά, που σημαίνει ότι είμαι η Μαριλένα και είμαι (αρκετά) καλά.

Γκούγκλιζα λοιπόν χτες για να βρω μια έρευνα του Πιαζέ που περιέγραφε ο εισηγητής για το πόσο ανταποκρίνονται τα παιδιά και προσαρμόζονται στις γνώμη/ταμπέλες που έχουμε για εκείνα (αλλά δεν το βρήκα!).

Συναντάω αντίθετα το εξής που εξηγεί τον παραπάνω διάλογο:

Πιαζέ: Τι προκαλεί τον άνεμο?

Κορίτσι: Τα δέντρα.

Π: Πώς το ξέρεις?

Κ: Τα βλέπω που κουνάνε τα κλαδιά τους.

Π: Καλά, κι αυτό προκαλεί τον άνεμο?

Κ (κουνώντας τα χέρια της μπροστά στο πρόωσπο της): Να, έτσι, μόνο που τα κλαδιά είναι μεγαλύτερα κι υπάρχουν ένα σωρό δέντρα.

Π: Κι ο αέρας πάνω από τον ωκεανό?

Κ: Έρχεται από τη στεριά. Όχι! Τον προκαλούν τα κύματα!

Την Παγκόσμια μέρα ενημέρωσης για τον αυτισμό, η Έμμα κι εγώ πρώτες μούρες στο δημοφιλέστερο σχετικό μπλογκ του κόσμου, «Βάλε μαζί τρεις μαμάδες παιδιών με ειδικές ανάγκες κι υπάρχουν τόσα μα τόσα κοινά, η μια μπορεί να συνεχίσει τις ιστορίες της άλλης».

1.4.09

Αυτά που λέγαμε με την Έμμα

(τότε, τα κείμενα-links ανοίγουν στη Νόηση)

Η Έμμα ουσιαστικά (κι εγώ σε ρόλο μεταφραστή) ξεκινάμε μια συζήτηση γι’ αυτό το άτιμο το «μετά» των παιδιών μας. «Μετά» δε σημαίνει αναγκαστικά όταν περάσουμε στην αιωνιότητα, αλλά και όταν δεν θα έχουμε πια δυνάμεις να τα φροντίσουμε εμείς.

  • Πρώτο κείμενο είναι το ΦΕΚ που αναφέρεται στις «Προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας Στεγών Υποστηριζόμενης Διαβίωσης Ατόμων με Αναπηρία που χαρακτηρίζονται από νοητική υστέρηση». (καλογραμμένο μού φάνηκε εμένα της αδαούς με μελανό σημείο το ασαφές της χρηματοδότησης).
  • Εν συνεχεία η Έμμα ξετρύπωσε ένα δεύτερο πολύ ωραίο κείμενο που μου μοιάζει με προδιαγραφές λειτουργίας μια στέγης και best practices κείμενο. Περιέχει και οικονομικά στοιχεία για μια Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης στη Θεσ/νίκη. Επίσης κάνει ενδιαφέρουσες αναφορές σε νόμους και προεδρικά διατάγματα.
  • Στη συνέχεια η Έμμα συστήνει έναν άγνωστο στην Ελλάδα θεσμό, τα microboards/μίνι συμβούλια που αποτελούνται από συγγενείς, φίλους-εθελοντές πάντα-του ανάπηρου ατόμου και διαχειρίζονται τα κονδύλια που διατίθενται για το άτομο, φροντίζοντας να απολαμβάνει τις υπηρεσίες που χρειάζεται.
  • Τελευταίο το κείμενο της Rosemary από την Ιρλανδία. Η Rosemary είναι η μαμά του 19χρονου Philip και μας δίνει την ευκαιρία να δούμε τι γίνεται αλλου. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι παράδειγμα «ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού» ιδρύματος, που λαμβάνει κυβερνητική χρηματοδότηση αλλά και δωρεές, εδώ το λινκ του ιδρύματος. Ετοιμάζουμε και τη συνέχεια, πώς ζουν Rosemary και Philip 6 μήνες μετά.

Πολύ ενδιαφέρον θα είχε να μάθουμε πώς έχουν λύσει (?) το ζήτημα γονείς με ενήλικα παιδιά, τι σκεφτόμαστε, ποιο περιθώριο δράσης βλέπουμε, πώς μπορούμε να απαιτήσουμε, ενεργοποιήσουμε τους ισχύοντες νόμους κλπ.

Πρόσκληση για τους Θεσ/νικείς


Οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης του 12ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης μας προσκαλούν στην παράσταση “Το μεγάλο μας τσίρκο” του Ιάκωβου Καμπανέλλη, τη Δευτέρα 6 και την Τρίτη 7 Απριλίου 2009 και ώρα 8:00 μ.μ. στο Δημοτικό Θέατρο “Άνετον”.

Τα έσοδα της παράστασης θα διατεθούν στο Κέντρο Ημέρας της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων – Παράρτημα Θεσσαλονίκης


Η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι της Ευαγγελίας Μαγαλιού, δασκάλας Ειδικής Αγωγής. Η Βαγγελιώ μαζί με άλλους 3 εκπαιδευτικούς «έστησε» το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο για παιδιά με αυτισμό στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε στην ομάδα συγγραφής του αναλυτικού προγράμματος σπουδών για μαθητές με αυτισμό, όπου προτείνονται συγκεκριμένες και αξιολογημένες επιστημονικά μέθοδοι/εργαλεία για να δουλέψουν οι εκπαιδευτικοί, (δεξί κλικ, αποθήκευση, το κατεβάζετε, το διαδίδετε). Τώρα από τη γενική αγωγή πάλι ευαισθητοποιεί σχετικά τους μαθητές της όπως βλέπετε.

Όσοι μένετε βόρεια υπάρχει πλήθος εκδηλώσεων αυτές τις μέρες, σπεύσατε και ενημερώσατε.

31.3.09

Συναισθήματα μέρος 254ο


Μ’ αυτόν τον πίνακα της Πέγκυς μαθαίνει (ακόμα λοιπόν, ακόμα) τα συναισθήματα ο Ρίκος. Η μεθοδολογία είναι λίγο πολύ η γνωστή, σε κάθε κατάσταση που δείχνουν οι κάρτες που είναι στο κάτω μέρος πρέπει να μαντέψει ποιο είναι το αναμενόμενο συναίσθημα που θα νιώσει το παιδάκι-πρωταγωνιστής και να το αντιστοιχίσει με τη σωστή φατσούλα.

Σε γενικές γραμμές το σύστημα δουλεύει, ο Ρίκος γενικεύει, λέει τα δικά του συναισθήματα, εκφράζεται και κατά καιρούς υπερβάλλει (υπέρμετρη χαρά, άφατη θλίψη). Το σημείο που πάσχει είναι το φύλο, λέει είμαι λυπημένη, θυμωμένη, χαρούμενη και λοιπά, δεν ξέρω αν φταίει που έχει κυρίως δασκάλες και ο μόνος δάσκαλος είναι ο προπονητής της κολύμβησης.

30.3.09

Διάφορα


Εκεί που αναρωτιόμουν στο προηγούμενο κατά πόσο η εικόνα του ρεμαλιού της Φωκίωνος ήταν περιστασιακή λόγω πάρτυ ή συμβαίνει και στο σχολείο, ήρθε η τελευταία αντιγραφή-άσκηση: η σφηνοειδής του Ρίκου αποκωδικοποιείται ως εξής, «Σήμερα δε θα χτυπήσω τον Κώστα».

Κάποιοι (μάλλον κι εγώ) όταν ο Ρίκος ερχόταν από το σχολείο και διηγείτο τα αίσχη «χτύπησα το Νίκο», λέγαμε με περίλυπο ύφος: «καλά δεν τον αγαπάς το Νίκο?». Προσωρινά τον φέρναμε στο φιλότιμο, έπεφτε σε περισυλλογή και μετάνοια: «τον αγαπώ, δεν θα τον χτυπάω, θα τον χαϊδεύω», «καλά δε χρειάζεται να τον χαϊδεύεις, απλώς μην τον χτυπάς».

Τώρα ο Ρίκος άλλαξε βιολί, η εισαγωγή έχει ως εξής: «Το Νίκο δεν τον αγαπάω». Και συνεχίζει νομιμοποιημένος πλέον: «Θέλω να τον χτυπάω, αφού δεν τον αγαπάω». Οπότε ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για νεανική παραβατικότητα και τις θλιβερές συνέπειές της.

Μετακόμιση στη δουλειά: από τον περήφανο 11ο κατεβαίνουμε στο 2ο .

Όσο είμαστε στη μισθοδοσία βέβαια δεν παραπονούμεθα-εκεί με έχει οδηγήσει η «επινοημένη από τους τραπεζίτες κρίση που σκοπό έχει να επιβάλλει παγκοσμίως το κινέζικο μοντέλο εργασίας» που ‘λεγε κι ένας εικαστικός στο κυριακάτικο Ε.