11.3.09

Και λίγα βρήκα


Αυτά που με εκνευρίζουν, από το παιχνίδι της Διόνας:

1. σιχαίνομαι σφόδρα το μαγαζί απ’ όπου αγοράζω τα αναλώσιμα της φωτογραφίας. Η φιλοσοφία του «όλα είναι για όλους, κάθε παιδάκι μπορεί να πάρει ένα-δεν-ξέρω-ποιο-ακριβό-παιχνίδι, απλώς το φτηνό δικό σου θα σπάσει με την πρώτη χρήση» νομίζω είναι από τα πιο απαίσια μαθήματα που δίνουμε στα παιδιά.

2. τα αυτοκίνητα που χώνονται μέσω βοηθητικής λωρίδας. Όλοι είμαστε ίσοι, αλλά ορισμένοι πιο ίσιοι και πιο μάγκες συνάμα. Πολλές φορές είμαι το αυτοκίνητο που είναι όσο δεξιότερα μπορεί στη λωρίδα με την κίνηση προκειμένου να ανακόψω τον εκ δεξιών εμβόλιμο. Βέβαια είναι τόσα τα νεύρα μου καθώς το κάνω που υπολογίζω ότι μου ΄χει κόψει τουλάχιστον 3 χρόνια από το προσδόκιμο ζωής των 81 ετών.

3. οι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους σε ζητήματα ανατροφής κι εκπαίδευσης των παιδιών. Όλος αυτός ο μπελάς των strong opinions νομίζω ότι καλύπτει το άγχος μας ως γονιών ότι το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι μια ντετερμινιστική διαδικασία, δεν είναι πλήρως στο χέρι σου βρε αδερφέ, κατάλαβέ το.

Και συγκρατούμαι, εικάζω ότι ή θα σταματήσω εδώ ή η λίστα θα λάβει θηριώδεις διαστάσεις.

9.3.09

Ερέτρια

Έβλεπα ένα πρωινό στο eco news δελτίο ειδήσεων του σκάι, αυτή την είδηση από το BBC, όπου πάνω κάτω λέει πόσο βοηθάει η εθελοντική δουλειά στη φύση ανθρώπους με μαθησιακές δυσκολίες ή ψυχικές παθήσεις.

Εγώ τη σημείωσα γιατί ένας τύπος εμβόλιμα έλεγε ότι οι εναλλαγές αστικού και εξοχικού περιβάλλοντος βοηθάνε τους ανθρώπους να ανταπεξέρχονται στις υποχρεώσεις τους στην πόλη.

Είναι κάτι που έχω δει να συμβαίνει με το Ρίκο πολύ έντονα, το σαββατοκύριακο της Ερέτριας είναι η δικλείδα που του επιτρέπει να φέρει εις πέρας τη φορτωμένη του εβδομάδα.

(βέβαια την αποψίλωση των θάμνων που κάνει ο μικρός δεν μπορείς να την εντάξεις αυστηρά μέσα σε οικολογικό πλαίσιο)