Αυτά που με εκνευρίζουν, από το παιχνίδι της Διόνας:
1. σιχαίνομαι σφόδρα το μαγαζί απ’ όπου αγοράζω τα αναλώσιμα της φωτογραφίας. Η φιλοσοφία του «όλα είναι για όλους, κάθε παιδάκι μπορεί να πάρει ένα-δεν-ξέρω-ποιο-ακριβό-παιχνίδι, απλώς το φτηνό δικό σου θα σπάσει με την πρώτη χρήση» νομίζω είναι από τα πιο απαίσια μαθήματα που δίνουμε στα παιδιά.
2. τα αυτοκίνητα που χώνονται μέσω βοηθητικής λωρίδας. Όλοι είμαστε ίσοι, αλλά ορισμένοι πιο ίσιοι και πιο μάγκες συνάμα. Πολλές φορές είμαι το αυτοκίνητο που είναι όσο δεξιότερα μπορεί στη λωρίδα με την κίνηση προκειμένου να ανακόψω τον εκ δεξιών εμβόλιμο. Βέβαια είναι τόσα τα νεύρα μου καθώς το κάνω που υπολογίζω ότι μου ΄χει κόψει τουλάχιστον 3 χρόνια από το προσδόκιμο ζωής των 81 ετών.
3. οι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους σε ζητήματα ανατροφής κι εκπαίδευσης των παιδιών. Όλος αυτός ο μπελάς των strong opinions νομίζω ότι καλύπτει το άγχος μας ως γονιών ότι το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι μια ντετερμινιστική διαδικασία, δεν είναι πλήρως στο χέρι σου βρε αδερφέ, κατάλαβέ το.
Και συγκρατούμαι, εικάζω ότι ή θα σταματήσω εδώ ή η λίστα θα λάβει θηριώδεις διαστάσεις.
