29.2.08

Παντελώς άσχετες μεταξύ τους φωτογραφίες


Η πρώτη φωτογραφία είναι από το κυριακάτικο Κ της Καθημερινής. Η Μέριλυν, πιο όμορφη απ’ όσο την έχω δει ποτέ, μαζί με την Κάρεν Μπλίξεν και την Κάρσον ΜακΚόλλερς. Λίγο που μια τόσο όμορφη γυναίκα διάβαζε (αν και εκ πεποιθήσεως ουδέποτε τα τελείωνε, λέει ο Σνεντέρ), λίγο που σχεδόν την αγάπησα διαβάζοντας το βιβλίο, σκάναρα τη φώτο και την ανέβασα. Holly, ακόμα περιμένω να μού πεις τη γνώμη σου για τις Τελευταίες συνεδρίες!


Η δεύτερη είναι από το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω, χρυσή πρόταση της Αθανασίας, το George and Sam. Η Charlotte Moore περιγράφει τη ζωή με τους δυο αυτιστικούς και τον ένα νευροτυπικό γιο της με σε ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Θα επανέλθω σίγουρα προχωρώντας το, προς το παρόν η φώτο σχετική με το προηγούμενο post, παιδί και σκύλος σε ένα τρυφερό σύμπλεγμα με σημείο επαφής τα πρόσωπά τους. Διαβάζω για τους SAPT Hellas, τη δράση τους για τα αδέσποτα και τους σκύλους θεραπείας τους και ετοιμάζομαι να τους γράψω.

Καλό Σαββατοκύριακο, τούτη τη βδομάδα άμα την πηδήξαμε, που θα ΄λεγε κι ο Νιόνιος.

28.2.08

Baby boom!

Κάτι βάζουν στο νερό, δε βρίσκω άλλη εξήγηση. Χτες ήμουν στο Μητέρα για μια φίλη συνάδελφο, τυχαία έμαθα για άλλη μια ότι είναι έγγυος, η κουμπάρα μου με πήρε σήμερα και μού είπε ότι επίσης περιμένει παιδί, τo τελειωτικό χτύπημα ήταν φυσικά η Αντζελίνα.

Αν τα παντρεμένα ζευγάρια άνευ παιδιών είναι η ομάδα που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση της κοινωνίας προκειμένου να τεκνοποιήσει, τα ζευγάρια με παιδί που δεν θα ζήσει αυτόνομα την ενήλικη ζωή του είναι αυτή που δέχεται το δεύτερο κύμα. Η ιδέα είναι: αν δεν υπάρξουν αδελφάκια backup ποιος θα έχει στο νου του το παιδί των ειδικών αναγκών αργότερα? Αν ψελλίσεις ότι πλην της Αγίας Οικογένειας ελπίζεις σε οργανωμένες δομές, ημιαυτονομία κλπ, οι αυτόκλητοι σύμβουλοι οικογενειακού προγραμματισμού αναλύονται σε γέλια-και δικαίως φοβάμαι. Η παραίνεση είναι εκνευριστική όταν προέρχεται από ανθρώπους στους οποίους απευθύνεσαι για εντελώς άλλους λόγους, ήγουν να κάνουν τη δουλειά τους (η σχολική σύμβουλος ήταν η τελευταία που μας έβγαλε ένα σχετικό διαπρύσιο λόγο).

Όλες αυτές οι φουσκωμένες κοιλίτσες και η άνοιξη προ των πυλών πάντως την έχουν κάνει τη ζημιά τους, τι αλλαγή στη ζωή μου μπορώ να κάνω αναρωτιέμαι. Το τρίτο παιδί είναι απραγματοποίητο όνειρο, η παραίτηση από τη δουλειά και η ζωή στο δάσος ακόμα πιο ανομολόγητος πόθος, το μόνο που θα με σώσει είναι να αποφασίσω να βρω ένα σκύλο (για το Θόδωρο, βέβαια, όχι για μένα, ποτέ!).

27.2.08

Για τη Holly που την ενδιαφέρουν αυτά (νομίζω)

Κι ενώ κάθομαι και ομφαλοσκοπώ στο φιλντισένιο πύργο μου, ο πανάξιος κουμπάρος μου που ενίοτε λειτουργεί και ως RSS feeder, στέλνει την είδηση: μια από τις μεγαλύτερες έρευνες που μόλις ολοκληρώθηκε αποδεικνύει ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα ουσιαστικά δεν κάνουν τη δουλειά τους.

Η έρευνα είναι πρωτοσέλιδη είδηση (και) στο σημερινό independent, στο guardian και βρίσκεται εδώ.

Αποκτώντας για πρώτη φορά πρόσβαση σε δεδομένα των φαρμακευτικών εταιρειών επιστήμονες από τη Μ.Βρετανία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αντικαταθλιτπικά όπως τα prozac, serotax, effexor, serzone είχαν παρόμοια ποσοστά επιτυχίας σε καταθλιπτικούς με αυτά που είχαν τα placebo. Μόνο σε βαριές περιπτώσεις καταθλιπτικών τα αντικαταθλιπτικά είχαν μεγαλύτερη επιτυχία κι αυτό διότι εκεί το placebo δεν επηρέαζε καθόλου.

Το αποτέλεσμα είναι η Μ.Βρετανία να κάνει στροφή προς την ψυχοθεραπεία, δεσμεύοντας τα αντίστοιχα κεφάλαια και εκπαιδεύοντας τα επόμενα 3 χρόνια 3600 θεραπευτές ώστε να προτείνουν στον κόσμο ‘talking treatments’ αντί των αντικαταθλιπτικών.

Φαντάζομαι θα είναι μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον.

Σχετικό ή μη αντιγράφω ένα κομματάκι από το Σακς, προηγείται μια ανατριχιαστική, ειδεχθής περιγραφή της λοβοτομής και των αποτελεσμάτων της:

«Το τεράστιο σκάνδαλο της λευκοτομής και της λοβοτομής τερματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, όχι εξαιτίας κάποιας επιφύλαξης ή αποστροφής των γιατρών αλλά επειδή τέθηκε στη διάθεσή τους ένα καινούριο εργαλείο-τα ηρεμιστικά-που φιλοδοξούσε να είναι πλήρως θεραπευτικό και δίχως ανεπιθύμητες παρενέργειες. Το εάν και κατά πόσο υπάρχει, από νευρολογική ή ηθική άποψη διαφορά μεταξύ ψυχοχειρουργικής και ηρεμιστικών είναι ένα ζήτημα που προκαλεί αμηχανία και στην πραγματικότητα δεν έχει ποτέ αληθινά αντιμετωπιστεί. Οπωσδήποτε, σε μεγάλες δόσεις, τα ηρεμιστικά επιφέρουν την «ηρεμία», όπως και η χειρουργική, μπορούν να «παγώσουν» τις ψευδαισθήσεις και το παραλήρημα του ψυχωτικού, το πάγωμα αυτό όμως ίσως να μοιάζει με το πάγωμα του θανάτου-και, κατά ένα σκληρά παράδοξο τρόπο μπορούν να στερήσουν από τους ασθενείς τη φυσική λύση που είναι πιθανόν ορισμένες φορές να επέλθει στις ψυχώσεις, εντοιχίζοντάς τους, αντίθετα σε μια ισόβια αρρώστια που προκαλείται από τα φάρμακα».


26.2.08

Νύστα νύστα νύστα

Διάβαζα για τις τελευταία δύσκολες νύχτες της Μιράντας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς ως μεγαλύτεροι έχουμε λίγο πολύ ξεφύγει από τις κρίσεις που περιγράφει-κι εγώ με τη χαρακτηριστική μνήμη χρυσόψαρου τα έχω ξεχάσει.

Ο μικρός ήταν ανέκαθεν εύκολος στον ύπνο, ως μωρό δε δεν ήθελε καν αγκαλιά για να κοιμηθεί (και δεν υποψιαστήκατε αυτισμό, μαντάμ?). Κρίσεις θυμού είχε συνήθως πριν κοιμηθεί, αν ήταν πολύ πτώμα και δεν είχαμε προλάβει να τον οριζοντιώσουμε, αλλά σπανίως θα ξυπνούσε μέσα στη νύχτα.

Αντίθετα, λόγω των ατονικών επιληπτικών κρίσεων κοιμόταν πολύ βαθιά.

Χτες όμως ήταν η μέρα μας: αδιαθεσίες και ιώσεις πυροδοτούν μίνι επιληπτικές κρίσεις, οπότε το βράδυ το βγάλαμε στο διπλό κρεβάτι. Κρίση δευτερολέπτων-ο μικρός φοβισμένος, έντονη ταχυπαλμία, ξαπλωτή αγκαλιά, μόλις συνέρχεται «δεν είμαι κουρασμένος»-, βαθύς ύπνος μέχρι την επόμενη (2-3 συμβαίνουν συνολικά). Όταν λέει «δεν είμαι κουρασμένος» εννοεί «έχω συνέλθει, είμαι πλέον καλά», αλλά ψάχνω μια σωστή φράση να το εκφράζει, γιατί δεν έχω εικόνα του πώς νιώθει. Επιπλέον μπερδεύομαι όταν το λέει πραγματικά, μήπως συνέβη καμιά κρίση και πέρασε απαρατήρητη.

Στο Σάβανο ο Μπάνβιλ περιγράφει πώς βιώνει η Κας τις επιληπτικές της κρίσεις-κι άλλες αναφορές έχω δει, αλλά είναι θέμα που δεν πολυπλησιάζω. Δεν ξέρω αν το Ρίκο τον τρομάζει αυτό καθεαυτό το συμβάν ή το ότι δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει.

Το γεγονός είναι ότι το θέμα επιληψία δεν το πολυαγγίζω ή αναφέρω, το έχουμε αντιμετωπίσει χειρουργικά, τώρα με φαρμακευτική αγωγή-Trileptal. Δεν είναι κάτι σαν τον αυτισμό που τον νιώθω σαν χαρακτηριστικό στοιχείο του παιδιού, αυτό το αντιλαμβάνομαι σαν πραγματική πρόβλημα εφόσον τον κάνει να υποφέρει.

Κι επειδή δεν μπορώ τα νταουνιαστικά κλεισίματα, η συμμετοχή μου στο παιχνίδι του Αθήναιου, από ένα βιβλίο που έχει παίξει πολύ ιντερνετικά, το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ», της Ιωάννας Μπουραζοπούλου:

«Φώναξα 'Το κλειδί! Λείπει το κλειδί!' και όλοι πάγωσαν. Το κλειδί αυτό δεν το έβγαζε ποτέ από το λαιμό του ο Βερά, δεν μπορούσε δηλαδή να το βγάλει, γιατί η αλυσίδα ήταν πολύ κοντή και δεν είχε κούμπωμα –μόνο αν το έκοβε με τανάλια. Ο Σικουάν, που αγόρευε μέχρι εκείνη την ώρα αναπτύσσοντας κάποια θεωρία περί αυτοκτονίας, κατάπιε τη γλώσσα του».

Απόσπασμα το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν ξέρω αν η περίοδος οριοθετείται σώνει και καλά από τελεία ή και άλλο σημείο στίξης-τα θαυμαστικά εν προκειμένω?

25.2.08

Να τον μαυρίσω ή να περιμένω μια βδομάδα?

Είναι περίπου ένας μήνας που ξεκινήσαμε αισθητηριακή δίαιτα/ολοκλήρωση. Η εργοθεραπεύτρια απεδείχθη συστηματική και ενθουσιώδης σε ανησυχητικό βαθμό. Αποπειράται φιλότιμα να μάς οργανώσει, έχει μοιράσει λίστα με υλικά προς αγορά και σε κάθε επίσκεψη ζητάει αναφορά με το τι κάναμε όλη την εβδομάδα. Εν γένει είμαστε επιμελείς, αλλά το άγχος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτυ υφίσταται.

Γι' αυτή τη βδομάδα ένα από τα υλικά που έπρεπε να αγοράσω ήταν μια κρέμα σώματος. Θα αλείφω το τέκνο, θα αλείφεται μόνο του, θα αλείφει τα χέρια μου, γενικά θα λαμβάνει χώρα μια ελαφρώς γλοιώδης κατάσταση-το κάναμε και παλιότερα προκειμένου να απευαισθητοποιηθεί και να γίνει πιο δεκτικός στο άγγιγμα.

Φεύγει ο πατήρ για το σούπερ μάρκετ, το σχετικό ραβασάκι έχει τη λοσιόν σώματος της μάρκας που βγάζει τα πιο ευρείας κατανάλωσης παιδικά προϊόντα κι επιστρέφει έχοντας κάνει την υπέρβαση. Κάτω από τη μάρκα η λοσιόν υπόσχεται: ‘χαρίζει σταδιακά υπέροχο μαύρισμα’. Αφού καγχάσω τα περί χρησιμότητας, ποδηλάτου και ψαριού, που λέγανε κι οι συναγωνίστριες, πρέπει να σκεφτώ και πώς θα καλύψω τα νώτα μου στο ερχόμενο μάθημα:

Ή προφασίζομαι φόρτο εργασίας, καθυστερώ να γυρίσω από τη δουλειά και να αντιμετωπίσω την εργοθεραπεύτρια, ή χρησιμοποιώ τη λοσιόν κι αποκτώ τον κατάδικό μου κλώνο του Λάκη Γαβαλά.