Κάτι βάζουν στο νερό, δε βρίσκω άλλη εξήγηση. Χτες ήμουν στο Μητέρα για μια φίλη συνάδελφο, τυχαία έμαθα για άλλη μια ότι είναι έγγυος, η κουμπάρα μου με πήρε σήμερα και μού είπε ότι επίσης περιμένει παιδί, τo τελειωτικό χτύπημα ήταν φυσικά η Αντζελίνα.
Αν τα παντρεμένα ζευγάρια άνευ παιδιών είναι η ομάδα που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση της κοινωνίας προκειμένου να τεκνοποιήσει, τα ζευγάρια με παιδί που δεν θα ζήσει αυτόνομα την ενήλικη ζωή του είναι αυτή που δέχεται το δεύτερο κύμα. Η ιδέα είναι: αν δεν υπάρξουν αδελφάκια backup ποιος θα έχει στο νου του το παιδί των ειδικών αναγκών αργότερα? Αν ψελλίσεις ότι πλην της Αγίας Οικογένειας ελπίζεις σε οργανωμένες δομές, ημιαυτονομία κλπ, οι αυτόκλητοι σύμβουλοι οικογενειακού προγραμματισμού αναλύονται σε γέλια-και δικαίως φοβάμαι. Η παραίνεση είναι εκνευριστική όταν προέρχεται από ανθρώπους στους οποίους απευθύνεσαι για εντελώς άλλους λόγους, ήγουν να κάνουν τη δουλειά τους (η σχολική σύμβουλος ήταν η τελευταία που μας έβγαλε ένα σχετικό διαπρύσιο λόγο).
Όλες αυτές οι φουσκωμένες κοιλίτσες και η άνοιξη προ των πυλών πάντως την έχουν κάνει τη ζημιά τους, τι αλλαγή στη ζωή μου μπορώ να κάνω αναρωτιέμαι. Το τρίτο παιδί είναι απραγματοποίητο όνειρο, η παραίτηση από τη δουλειά και η ζωή στο δάσος ακόμα πιο ανομολόγητος πόθος, το μόνο που θα με σώσει είναι να αποφασίσω να βρω ένα σκύλο (για το Θόδωρο, βέβαια, όχι για μένα, ποτέ!).
15 σχόλια:
Επί του παιδιού backup ετοποθετήθην εδώ: http://nerinanasia.blogspot.com/2007/09/blog-post_5740.html και εδώ :http://nerinanasia.blogspot.com/2007/09/blog-post_07.html, αρκούντως γλυκανάλατα οφείλω να ομολογήσω, αλλά με ξέρεις πια εμένα και κατοικίδιο ξαναποκτήσαμε και μεταξύ μας μόλις πιάσω μωρό στα χέρια μου σιχτιρίζω τα 47 μου χρόνια που δεν μου επιτρέπουν να γεννήσω άλλο ένα υπέροχο δείγμα του είδους μου, αλλά αρκεί ένα βλέμμα γύρω μου και αμέσως επανέρχομαι, διότι καλή η τέχνη αλλά όταν τη βρίσκεις σε γκαλλερύ και όχι στο σπίτι σου (αναφέρομαι σε ένα ποστ μιας φίλης εδώ http://nyctolouloudo.blogspot.com/ με το τίτλο ΄"είμαστε όλοι καλλιτέχνες").
Αυτό που βλέπω γύρω μου, σε όλες τις οικογένειες σχεδόν, είναι ότι πάντα υπάρχει ένα παιδί που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο παίρνει τη θέση του γονιού όταν αυτός θα έχει φύγει, φροντίζοντας τον αδύνατο κρίκο που ανεξάρτητα βαθμού υπάρχει σχεδόν σε όλες τις οικογένειες και που εμείς οι γονείς συνειδητά ή ασυνείδητα, με καλές πάντα δικαιολογίες φροντίζουμε να το εκπαιδεύσουμε για να το κάνει.
Αυτά και καλή μέρα να έχουμε
Τα δικά σου τα ΄χω διαβάσει, Νερίνα, είναι γλυκά κι όχι γλυκανάλατα-κ δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς :-). Το άλλο θα το δω.
Αυτό που λες για τον αδύναμο κρίκο είναι μεγάλη αλήθεια, ξεκινάς μεγάλο θέμα κ θα ποστ-τοποθετηθώ.
ΥΓ. Δε φτάνει που εσχάτως δουλεύω πολύ, περιμένω και τη συνάντηση για την αξιολόγηση σήμερα αύριο, όπου πρώτα θα πρέπει να αυτοαξιολογηθώ και μετά να με μαζέψει από το πάτωμα ο (άγιος μεταξύ μας) προϊσταμενος.
Χαίρομαι που το θίγεις το θέμα και δεν θα το συζητούσα με κανέναν άλλο και μάλιστα δημοσίως.
Κάποτε είχα δεσμό μ'ενα εξαιρετικό άτομο που μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε έναν αδελφό αυτιστικό που τον υπεραγαπούσε όμως αυτό που δεν έχω ακόμη ξεπεράσει είναι το άγχος που δημιουργούσε η μανούλα του. Μας καλούσε σπίτι για φαγητό και κοίταζε ( και όταν λέμε κοίταζε, ΚΟΙΤΑΖΕ) πώς φέρομαι στο αδελφάκι και γενικά σε κάθε ευκαιρία μου τα έπρηζε με το ότι ο Μάνος θα είχε για πάντα αυτή την υποχρέωση απέναντι στον αδελφό του. Εννοείται ότι έφυγα τρέχοντας οχι εξαιτίας του αδελφού αλλά εξαιτίας της μανούλας. Με τσάντιζε το attitude. Όλες ήταν ανεπαρκείς νοσοκόμες μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Δεδομένου ότι κανείς δεν ρώτησε τον Μάνο για να τον φέρει στη ζωή πόσο μάλλον για να του φορτώσει στην πλάτη έναν άδελφό, μέχρι τώρα στη ζωή μου δεν έχω δει μεγαλύτερη αδικία από αυτή.Ξανά μανά πόσο μάλλον που ο αδελφός, μεγαλωμένος ων σε αυτό το περιβάλλον και εξοικειωμένος ων, δεν είναι δυνατόν να υφίσταται ΚΑΙ αυτή την καταπίεση.
Kαλημέρα!
Καλό είναι ν' αποκτούμε παιδί, σκύλο ή γάτα (ή και τα τρία) γιατί το θέλουμε εμείς οι ίδιες, όχι για χάρη οποιουδήποτε άλλου στην οικογένεια (ή εκτός αυτής).
Το σχόλιο Αθήναιου, καίριο, αξίζει συζήτηση. Πάντα υπάρχει ένα ερωτηματικό για το κατά πόσον κανείς είναι έτοιμος ν' αποδεχτεί τα "βάρη" της ζωής του ανθρώπου που αγαπά. Γιατί, ακόμη κι όταν το πρακτικό βάρος είναι λυμένο, το συναισθηματικό βάρος είναι εκεί και καθορίζει πολλά. Το ζήτημα είναι τί κάνουμε με το ερωτηματικό. Πολύ περισσότερο όταν το πρακτικό βάρος είναι μεγάλο και δύσκολα λύνεται.
Το σχόλιο Νερίνας, επίσης καίριο, για τον αδύναμο κρίκο κάθε οικογένειας και πόσο συχνά αυτός "χρησιμοποιείται" για να κρατιέται δεμένη η οικογένεια.
Μαριλένα και υπόλοιποι/ες, η συζήτηση στο μπλογκάκι γίνεται όλο και πιό ενδιαφέρουσα! :)
Μαριλένα καλημέρα, σε διαβάζω καιρό. Έχοντας αυτιστική αδελφή, θα πω το εξής. Και εγώ ελπίζω σε οργανωμένες δομές-και παράλληλα, βέβαια έχω την έννοια στην αδελφή μου, γιατί την αγαπάω και θέλω να ξέρω ότι (με όποιο τρόπο ζει) είναι χαρούμενη και ικανοποιημένη. Η συνειδητοποίηση ότι δεν αναμένεται από εμένα να ζω μαζί της αργότερα(κάτι που τα υγιή αδέλφια σκέφτονται από μόνα τους, ξέρεις) ήταν απελευθερωτική, και βελτίωσε και τη σχέση μου με την αδελφή μου. Αλλιώς, δημιουργούνται σύνδρομα "γ* την τύχη μου, από τη μέρα που γεννήθηκα ως τη μέρα που θα πεθάνω θα έχω να φροντίζω τη/ον αδελφή/ό", τα οποία αποτελούν από μόνα τους πρόβλημα, τόσο στη ζωή του υγιούς παιδιού όσο και στη σχέση του με το αδελφάκι.
Για να το ελαφρύνω, πάντως, η ανακοίνωση του προβλήματός της αποτελεί το πλέον αξιόπιστο τεστ για φίλους κάθε είδους. Δεν εννοώ γνώσεις (κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας) ή οίκτο (είμαι άλλωστε πολύ ικανοποιημένη από τη ζωή μου), αλλά το ενδιαφέρον (χωρίς φόβο), όπως κι αν εκφράζεται (ερωτήσεις, πλάκα). Χώρια που προστατεύει κατά το "φίλε πήγαινε να πουλήσεις τρέλα κάπου αλλού, εδώ είμαστε πλήρεις", όπως είπε και ο Τζακ Νίκολσον. Οπότε να έχεις βάσιμες ελπίδες ότι όταν ο Αργύρης μεγαλώσει (και τον έχεις κρατήσει μακριά από τις απόψεις άσχετων), θα καλοπεράσει από άποψη ανθρώπων που θα είναι δίπλα του. Και θα είναι καλά και ο Ρίκος. Promise!
Όντως η συζήτηση γίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, Αθανασία.
Αθήναιε, συμφωνώ απολύτως ότι είναι μέγα έγκλημα να φορτώνεις ένα παιδί σε ένα άλλο παιδί, σε δυσχερέστερη θέση δε να πούμε ότι είναι οι αδερφές παιδιών με ειδικές ανάγκες-νομίζω. Βέβαια δεν ξέρω τι μπορούν να κάνουν κι οι έρμοι οι γονείς εν γένει, χωρίς βοήθεια κρατική πώς ζει ένας άνθρωπος που δεν εργάζεται 20 και 30 χρόνια αφού μείνει χωρίς γονείς? Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα, πράγματι δεν ξέρω ακόμα τι γίνεται.
Διακόπτω λόγω ανωτέρας βίας-butterfly, καλώς ήρθες, επιφυλάσσομαι.
Αχ...... μεγαλο θεμα , δυσκολο, πολυ προσωπικο.Πιστευω οτι τα αδερφια των αυτιστικων εχουν να αντιμετωπισουν μια "υποχρεωση" που σιγουρα ,δεν επελεξαν να εχουν.Μηπως ομως δεν συμβαινει το ιδιο και με εμας τους γονεις?Γιατι σιγουρα τον αυτισμο δεν τον επιλεξαμε.Σιγουρα μας ηρθε ουρανοκατεβατος ,τον δεχομαστε, τον αποδεχομαστε και καπως ετσι κανουν και τα αδερφια των παιδιων μας ,αποδεχονται τη μοιρα, μαθαινουν να αγαπουν τη μοιρα τους,να αγαπουν το αυτιστικο αδερφακι τους,και ισως καποια στιγμη βοηθησουν την διαδρομη του στο χρονο.Και δεν το κρυβω πως μεσα μου νιωθω μια ανακουφιση που εχω 3 παιδια.
Αθανασία, εγώ και τα τρία τα θέλω (καλά όχι γάτα, διότι αν πάρουμε γάτα θα πρέπει να δώσουμε το Ρίκο, που όσο να 'ναι έχουμε δεθεί). Το λοιπό κονκλάβιο δεν πολυσυμφωνεί, αλλά ευελπιστώ.
Κατά τ'άλλα όσον αφορά το υπόλοιπο σχόλιο σου όπως και τα σχόλια των υπολοίπων, είναι άλλη μια από τις φορές που το ζουμί είναι εκεί και όχι στο ποστ-θερμαί ευχαριστίαι.
Butterfly, μού είχε κάνει αλγεινή εντύπωση ότι ο Αργύρης (στα 8 και με όχι ακριβώς ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης) γύρισε μια μέρα κ μού είπε εγώ "πώς να παντρευτώ που θα πρέπει να προσέχω το Θόδωρο"! Φυσικά και δημιουργούνται κ πολύ εύλογα αυτά τα σύνδρομα στα αδέρφια τα οποία σηκώνουν μεγάλο βάρος, σε μας ο βασιλιάς είναι ο Ρίκος και το αποπαίδι ο Αργύρης-προσπαθούμε όμως Μαρία, σε προλαβαίνω :-).
Στη συνέχεια καταλαβαίνω ότι θίγεις το θέμα της ωριμότητας, αυτό είναι όντως κέρδος για τα αδέρφια και όσα έχω γνωρίσει εξελίσσονται σε εξαιρετικά ώριμα, συμπονετικά και ισορροπημένα άτομα.
:-) για το Τζακ Νίκολσον-πού την είπε την ατάκα?
Promise: το πιστεύω κι εγώ :-), φιλιά κ ευχαριστώ
Μαρία, ακριβώς, δεν είναι θέμα φταιξίματος αλλά ότι κολυμπάει κανείς με το ρεύμα και προσπαθεί να επιπλεύσει. Νομίζω ότι το ουσιώδες είναι να αποφεύγονται καταστάσεις όπως περιγράφει ο Αθήναιος, που το ένα παιδί γίνεται βαρίδι για το άλλο. Θα μιλήσουμε αύριο τηλ. να σου πω πώς πάει το περίφημο sensory integration (ολοκληρωνουμε ολοκληρώνουμε :-) Φιλιά
Πιστεύω πως οι γονείς των ειδικών παιδιών έχουν μια χρυσή ευκαιρία έναντι των υπολοίπων και σίγουρα των δικών μας των γονιών. Μπορούν να υποψιάσουν τα υγιή τους παιδιά πως η ζωή είναι γεματη προκλήσεις και ότι αληθινή επίδειξη ευφυίας είναι να μάθεις τις διαχειρίζεσαι. Μπορείς να περάσεις μια ζωή στην κλάψα αλλά μπορείς να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις. Επίσης, ότι κανείς δεν είναι τέλειος ή μάλλον ότι δεν μπορεί να είναι τέλειος στα μάτια όλων. Κάποιοι, βλάκες στα σίγουρα, δεν θα μας αποδεχτούν ποτέ ως τέλειους ό,τι και να κάνουμε.Γενικά όλα τα παραπάνω είναι και μια προληπτική αγωγή απέναντι στην κατάθλιψη και δεν χρησιμεύει μόνο στις ειδικές περιπτώσεις.
Πριν από χρόνια, μια Κυριακή, έβλεπα στην τηλεόραση την εκπομπή της εκκλησίας, το Αρχονταρίκι (ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ ΕΠ ΑΥΤΟΥ) που την κάνει αυτός ο καλός παπάς ο νυν Μητροπολίτης Δημητριάδος. Είχε μια μητέρα θεούσα που είχε 4 παιδιά όλα αυτιστικά. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ καθώς την άκουγα και το λέω αληθινά όχι μεταφορικά αλλά δεν μπορούσα να μη σκεφτώ: "Κυρία μου, ντάξει το πρώτο, νταξει το δεύτερο, γιατί συνέχισες, ποιος θα τα φροντίσει αυτά τα παιδιά". Γιαυτά έλεγε πως έχει ο Θεός. Τώρα μάλιστα.
Mαριλένα,
Η φοβερή ατάκα του Jack Nicholson είναι από το Αs good as it gets (Καλύτερα δεν γίνεται).
Η ταινία ήταν πολύ ωραία, αν δεν την έχεις δει ήταν η ιστορία του ψυχαναγκαστικού και αποφασισμένου εργένη συγγραφέα αισθηματικών ιστοριών με φανατικό γυναικείο αναγνωστικό κοινό, κι η σχέση του με μια σερβιτόρα, μόνη μητέρα ενός παιδιού με σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Υπάρχουν κι άλλες πολύ ωραίες ατάκες, δυο τις θυμάμαι συχνά με διάφορες αφορμές.
Η πρώτη, όταν αναγνώστρια-φανατική θαυμάστρια τον ρωτάει με λιγωμένο ύφος πώς καταφέρνει να περιγράφει τόσο καλά τις γυναίκες. Την κοιτάζει με ύφος απορίας και μετά της λέει "Simple. I start with a man and I take out intelligence and responsibility."
H δεύτερη (δεν είναι του Jack Nicholson), όταν η σερβιτόρα καλεί για ένα ποτό στο σπίτι της έναν τύπο και, πάνω που αρχίζει να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα, ο άρρωστος μικρός ξυπνάει σε κακό χάλι. Ο τύπος φρικάρει και φεύγει, λέγοντας απολογητικά "Too much reality for a Friday evening". [Κάπως σχετικό και με τη συζήτησή μας εδώ]
Αξίζει τον κόπο, ευχαρίστως θα την ξανάβλεπα.
Στο "Καλύτερα δε γίνεται"! Κατά κάποιο τρόπο νομίζω ότι αναγνωρίζοντας την ύπαρξη αυτών των "συνδρόμων" στο υγιές παιδί και ταυτόχρονα εξηγώντας αυτό που λέει ο Αθήναιος τα σύνδρομα αυτά χάνονται, δεν ξέρω αν είμαι σαφής.
Νομίζω πάντως ότι ο Αργύρης ένα κομμάτι της αποδοχής θα το μάθει από εσάς, και ένα, εξίσου μεγάλο, από τους άλλους. Ακόμα θυμάμαι ένα παιδί που είχα ερωτευτεί στα δεκαπέντε μου, ξένος ήταν, και μου έλεγε πώς οι γονείς του έφυγαν για πολιτικούς λόγους από τη χώρα, ότι έχουνε χωρίσει, ο πατέρας του είχε ξαναπαντρευτεί και ζούσε σε τρίτη χώρα κ.τ.λ., όλα αυτά τα "τσεκ" σε κάθε κουτάκι "αλλόκοτου" όμως με μία τρομερή φυσικότητα. Όταν συνειδητοποίησα ότι προφανώς δεν μου άρεσε λιγότερο μετά από αυτά, ξύπνησα κι εγώ.
Υ.Γ. Από τα οχτώ σκέφτεται παντρειές; Μην αμελήσετε να του μιλήσετε για την αντισύλληψη!:D
Αθήναιε, καταρχήν ευλόγησον. Για τα 4 παιδιά δεν τοποθετούμαι, αλλά τα 2 είναι πολύ εύκολο να τα κάνεις, εφόσον ενίοτε ο αυτισμός εκδηλώνεται στους 36 μήνες.
Αθανασία, από περιέργεια ποιο ήταν το πρόβλημα υγείας του παιδιού? Φοβερές ατάκες, επίσης δηλώνω ενθουσιασμένη με το George and Sam, ευχαριστίες :-).
Butterfly, φιρί φιρί το πας να μας πεις ότι ήταν και αλλόθρησκος!
Φοβάμαι ότι ακόμα δεν έχουμε πολυαναλύσει μελισσούλες και λουλουδάκια, λες να βάλουμε κατευθείαν τη μελισσούλα να φοράει "μπεμπέκα"?-παραληρώ, μην απαντάς.
g@Mαριλένα,
Πριν από χρόνια είδα την ταινία, άν θυμάμαι καλά, ο μικρός είχε κάποια πολύ σοβαρή μορφή αλλεργικού (?) άσθματος.
Δημοσίευση σχολίου