Το νέο bug

	Αλλαγή χαρτιού υγείας, 17.25. Θόδωρος επισκέπτεται την τουαλέτα. Παραμονή για ασυνήθιστα μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην επαναλαμβανόμενη ερώτηση "τελείωσες?", απαντάει "όχι ακόμα".
	Ώσπου κάποια στιγμή ανακοινώνει: "τελείωσα"!.
	17.32': Κι έχει όντως τελειώσει, εδώ ήταν το χαρτί.
	17:34: αλλάζω χαρτί (ή αρχίζω να εξηγώ στις δασκάλες τους ότι μπορούν ελεύθερα να χρησιμοποιήσουν το σωρό πάνω στο πλυντήριο).

Πάλι διάφορα

Λένα Πλάτωνος στίχοι, μουσική, εκτέλεση.

Σαμσάρα
γυρίστηκε στα ομορφότερα τοπία των Ιμαλαΐων
τι είναι πιο σημαντικό,
να ικανοποιήσεις χίλιες επιθυμίες σου
ή να τιθασεύσεις τη μία;

Να τιθασεύσω τη μία, απάντησα
και δεν πήγα στο φιλμ

(Το άκουσα στο radioart και μού άρεσε).

Παραδόξως, gasbirdίνα και Μαρία, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στο σχολείο του Ρίκου που μέχρι τώρα τα 3 παιδάκια έχουν μεν καλές δασκάλες, αλλά είναι πακτωμένα στα θρανιάκια τους σε ένα χώρο 2-3 τετραγωνικά μέτρα, έρχεται να προστεθεί άλλο ένα παιδάκι. Το οποίο παιδάκι είναι σε αναπηρικό κάθισμα, είναι πολυανάπηρο και δεν έχει γίνει δεκτό από ΕΛΕΠΑΠ, ΚΑΣΠ και όπου αλλού έχει απευθυνθεί. Τώρα που οι 3 νέοι γίνονται 4 λοιπόν φαντάζομαι θα τους φοράμε όλων κάθε πρωί τα μασαζοκαλσόν τους, θα τους αλείφουμε και με λαρδί και θα τους πακτώνουμε στην αίθουσα ντουλάπα. Κατά την έξοδο από την αίθουσα μάλλον θα βγαίνουν lifo, last in first out-δε βλέπω άλλη λύση.

Πώς περνάμε

Ακριβώς όπως είπε ο Χρόνης Μίσσιος σε μια συνέντευξη σε εφημερίδα του ΣΚ που αδυνατώ να εντοπίσω, οπότε μεταφέρω ελεύθερα:

«Περνάει κάθε μέρα και λέμε ουφ, πέρασε κι αυτή η κ@λομέρα. Κι όμως κάθε μέρα που περνάει είναι ένα κεράκι που σβήνει και μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο».

Είπα θάνατο και πρέπει να το γράψω, γιατί ο Δημήτρης δε με αφήνει να του τα λέω. Όποτε ξεκινήσω τη σχετική συζήτηση με λέει ανώμαλη-μα γιατί?

Ο Sherwin Nuland (How we die) αναφερόμενος στην περίπτωση της δολοφονίας ενός εννιάχρονου κοριτσιού: ένας ψυχωτικός τη μαχαιρώνει ξανά και ξανά μέσα στη μέση του δρόμου. Η μητέρα της περιγράφει την έκφραση του προσώπου της ως έκπληξη, δυσπιστία αλλά όχι πόνο. Παρόμοια μαρτυρία υπάρχει και για νεκρούς στρατιώτες, όπως και για άλλους ανθρώπους που πέθαναν με βίαιο τρόπο. Μια πιθανή εξήγηση κατά το Nuland είναι η έκχυση ενδορφινών από τον εγκέφαλο, που εξαφανίζουν τον πόνο εξασφαλίζοντας έναν ανώδυνο θάνατο-το μόνο θάνατο που περιγράφεται ως τέτοιος από το Nuland. Συνεχίζει, κάπως έτσι, ως ένα δώρο από τον εγκέφαλο στο ετοιμοθάνατο σώμα θα μπορούσε να εξηγείται και το φαινόμενο των μεταθανάτιων εμπειριών, φώτα, τούνελ, γαλήνη.

Μ’ αυτά και μ΄αυτά εγκαινιάζω καινούριο tag υπό τον εύηχο τίτλο «τούτη η γης που την πατούμε».