Φαντάζομαι, αν δε βαριόμουν να διαβάζω παλιά ποστ μου, στις περσινές αντίστοιχες ημερομηνίες θα είχε παιχτεί το ίδιο δράμα που ζήσαμε και φέτος.
Κλείνει το σχολείο, ο μεγάλος φεύγει, ο Ρίκος μένει να γεμίσει τις ώρες του στο διαμέρισμα με μπίλιες, μάδημα φύλλων και άλλα δημιουργικά. Ο Ρίκος ξεφεύγει, γιγαντώνονται οι εμμονές του και περνάμε κολασμένες ώρες. Κάποια στιγμή ξεκινάει να έρχεται η ειδική παιδαγωγός για 4 ώρες την ημέρα, συν τα υπόλοιπα μαθήματα κι από την πρώτη μέρα ο Ρίκος είναι ένα εντελώς άλλο παιδί.
Κι εγώ, από «παλιόμαμα» που χαιρόταν να με στολίζει με το που γύριζα από το τίμιο μεροκάματο, ξαναγίνομαι η γνωστή πολυαγαπημένη «μαμάκο».
ΥΓ. Δεύτερος συνεχόμενος τίτλος περί τα θεοτικά, τώρα που το παρατηρώ..