24.6.10

Η Υπεραγία Ρουτίνα

Φαντάζομαι, αν δε βαριόμουν να διαβάζω παλιά ποστ μου, στις περσινές αντίστοιχες ημερομηνίες θα είχε παιχτεί το ίδιο δράμα που ζήσαμε και φέτος.

Κλείνει το σχολείο, ο μεγάλος φεύγει, ο Ρίκος μένει να γεμίσει τις ώρες του στο διαμέρισμα με μπίλιες, μάδημα φύλλων και άλλα δημιουργικά. Ο Ρίκος ξεφεύγει, γιγαντώνονται οι εμμονές του και περνάμε κολασμένες ώρες. Κάποια στιγμή ξεκινάει να έρχεται η ειδική παιδαγωγός για 4 ώρες την ημέρα, συν τα υπόλοιπα μαθήματα κι από την πρώτη μέρα ο Ρίκος είναι ένα εντελώς άλλο παιδί.

Κι εγώ, από «παλιόμαμα» που χαιρόταν να με στολίζει με το που γύριζα από το τίμιο μεροκάματο, ξαναγίνομαι η γνωστή πολυαγαπημένη «μαμάκο».

ΥΓ. Δεύτερος συνεχόμενος τίτλος περί τα θεοτικά, τώρα που το παρατηρώ..

22.6.10

Μέγας είσαι, Κύριε


Η άσκηση γράφει: " Θέλω να πάω στη Νάξο στις διακοπές μου, για να μπορέσω να βλέπω κότες που βρομάνε". Κι η αλήθεια πίσω από τη δήλωση-που λογικά θα φέρει κοσμοσυρροή τουριστών στο νησί,- είναι ότι πέρα μακριά από το σπίτι υπάρχει ένα κοτέτσι και ο Ρίκος χάσκει να βρίσκεται ανάμεσα στις κότες-αλλά πολύ ανάμεσά, σε βαθμό εναγκαλισμού. Εξ' ου και οι σχετικές απορίες που απαντάμε με όση δόση επιστήμοσύνης μάς επιτρέπεται, γιατί βρωμάνε οι κότες, γιατί κάνουν επιτόπου τα κακά τους κλπ.