18.1.08

We few, we happy few, we band of brothers

(κατόπιν πρόσκλησης του Αθήναιου)


Ως άλλος Πολύδωρας δηλώνω εξαρχής ότι ιδιαίτερες σχέσεις με την ποίηση δεν υφίστανται. Λίγος Robert Frost-που είναι εφφετζίδικος-, εκείνο το ποίημα στο ξεκίνημα της «Εκλογής της Σόφι»-δε θυμάμαι κιόλας αν είναι του Στάιρον. Γι’ αυτήν την ανικανότητα να διαβάσω ποίηση και να «σπάσει την παγωμένη θάλασσα μέσα μου» είτε ελαττωματικά γονίδια φταίνε είτε η αφόρητη πεζότητα χαρακτήρα.

Αλλά υπάρχουν ευτυχείς συμπτώσεις, ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος μεταφράζει Κάρβερ και μ’ αυτό περνάμε σε πιο γνώριμα εδάφη.

Τον Χ.Γιαννακόπουλο τον παρακολουθούσα από την εποχή των happyfew. Ήταν η εποχή που έφευγα από το ΕΜΠ. Το Πολυτεχνείο σίγουρα βρίθει ανθρώπων με τρομερό ενδιαφέρον, αλλά αν μιλούσες για λογοτεχνία σε αντιμετώπιζαν ως άρτι προσγειωθέν ούφο. Και στο εργασιακό μου περιβάλλον μετέπειτα εξαιρετικά σπάνιες ήταν οι γνωριμίες που μοιράζονταν την ίδια βιβλιο-εξάρτηση.

Έτσι, το να βρω την παρέα των happyfew, ανθρώπους με την ίδια εμμονή (και άλλες εμμονές εκείνοι, και άλλες διαφορετικές εγώ, αλλά με την ίδια διάθεση και ανάγκη να μιλάνε για βιβλία) ήταν ακριβώς αυτό που κοινότοπα λέμε όαση.

Ήταν κι ο υπέροχος τίτλος, αλλά και η παιχνιδιάρικη μετάφραση «χαπιφιώτες». Τους διάβαζα κι ένιωθα μέλος μιας εκλεκτής συντροφιάς που είχε την ευτυχία να παθιάζεται με υπέροχα διαβάσματα.

Εν συνεχεία παρακολούθησα ξεχωριστά ορισμένους, τον Αλέξη Σταμάτη, τον Γ.Ι.Μπαμπασάκη, τα (δε)κατα, τον Χ.Γιαννακόπουλο πιο πρόσφατα.

Μόλις τέλειωσα τη Μικρά Ικαρία. Δυο αποσπάσματα, το ένα από μνήμης:

  • ο συγγραφέας επιβιβάζεται στο καράβι για την Ικαρία, η αγαπημένη του αποχαιρετώντας τον βάζει στο τεύχος της Propaganda κάτι που εκείνος αρχικά έχει θεωρήσει ασπρόμαυρη κάρτα. Όταν αναζητά την κάρτα για να τη διαβάσει διαπιστώνει ότι πρόκειται για εκτύπωση υπέρηχου, που απεικονίζει αυτόν που έχει ξεκινήσει να γίνεται ο Νικόλας. Και το δεύτερο:
  • «Η διάθεσή μου να μιλάω για βιβλία δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου»-κι αυτό αν δεν τα λέει όλα, λέει πολλά.

17.1.08

Play it again, Sam


Εν χορδαίς και οργάνοις παρελήφθη χτες το πρώτο βιβλίο της μεθόδου "innovative piano". Στο όνομα της μεθόδου (ΤΗΣ μεθόδου, που θα ‘λεγε κι ο Καζάν) πίνει νερό η φερέγγυα Kristina. Ο Jeff Young έχει φτιάξει μια μέθοδο-πρόγραμμα για εκμάθηση μουσικής για παιδιά με ειδικές ανάγκες, με χρήση ΑΒΑ λέει, αλλά και για μένα-που teacch ξέρω teacch μαρτυράω -είναι απολύτως κατανοητή.

Το αρμόνιο στο σπίτι έχει πιάσει αράχνες, ο μεγάλος πρέπει να παίξει 10' warcraft και 3 πίστες Colin McRae για να φιλοτιμηθεί να σύρει τα βασιλικά δάχτυλα πάνω. Ο μικρός από την άλλη όποτε περνάει ρίχνει μερικά έξαλλα τύπου Στοκχάουζεν, άρα γιατί όχι.

Τώρα μεταφράζω τις νότες. Ντροπή ίσως, αλλά μόλις έμαθα ότι η ονομασία ντο ρε μι φα σολ για τις νότες δεν ισχύει έξω, αλλά οι νότες ονομάζονται αλφαβητικά σειρά A B C D. Έγραψα και στον άνθρωπο (με ορατό τον κίνδυνο να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι) για να με ορμηνέψει αν πρέπει να χρησιμοποιήσω ελληνικά γράμματα ή τα ονόματα. Μόλις πλαστικοποιήσω το καινούριο υλικό ξεκινάμε την κατάκτηση (και) του μουσικού στερεώματος, θα ενημερώνω το φιλόμουσο κοινό.

ΥΓ. Σε πρώτη φάση o νεαρός Μότσαρτ ασχολείται με το ευγενές σπορ «σπάσε τα μπαλάκια της συσκευασίας του βιβλίου», η Φαντασία μοιραία θα περιμένει.

16.1.08

Οι νύχτες μας είναι πιο θορυβώδεις από τις μέρες σας

Μέχρι να στρώσει ξανά ο Ρίκος στο πρόγραμμά του μετά τα Χριστούγεννα (ναι, τα φετινά, εννοώ) η καθημερινότητά μας κυλάει ως εξής:

Βράδυ, μετά τα μαθήματα, Ρίκος: ατελείωτα νεύρα, διάθεση για κλαυθμούς και οδυρμούς. Ελλείψει πρόσφατου ερεθίσματος θα θυμηθεί διάφορα τραγικά περιστατικά του τελευταίου μήνα και θα μοιρολογήσει ανάλογα («Αργύρη, γιατί πέταξες τις μπίλιες», «Μαμά, γιατί πήρες τα μπαλάκια», εν μέσω ασυγκράτητων λυγμών). Δεν έχει σημασία πόσο παλιά συνέβη κάτι, η θλίψη είναι γνήσια και διαρκής.

Στα 45’ κλαουνίσματος (sic) ο πιο αδύναμος κρίκος συνήθως αποδεικνύεται ο πατήρ που εργάζεται από το σπίτι. Στις παραινέσεις για ψυχραιμία αντιπαραθέτει το εύλογο: «Όλη μέρα αυτά ακούω, εσύ λείπεις και μπορείς να παριστάνεις το Βούδα στο σπίτι».

Δίκαιο επιχείρημα, αλλά κι η μανούλα-Βούδας δεν χάνει την ευκαιρία να κόψει και να ράψει. Ακολουθεί το είμαι-η-μαρία-αντουανέτα-του-γαλατσίου ακατάλυτο επιχείρημα: «Μακάρι να μη δούλευα, να τον είχα εγώ, να δεις πώς θα ήταν». Εδώ δεν μπορεί να πει κάτι, όχι για το δεύτερο σκέλος, που είναι αέρας κοπανιστός και υπερτροφικό εγώ, αλλά διότι είναι όντως πασίγνωστο ότι ΔΕΝ θα ήθελα να δουλεύω.

Ο μικρός είναι αποκαμωμένος, κάποια στιγμή καταρρέει. Υπάρχει και συνέχεια, μέχρι τα ξημερώματα εκτυλίσσονται sequel και threequel, αλλά με σιχαίνομαι όταν γράφω μεγάλα ποστ, οπότε επιφυλάσσομαι.

ΥΓ. Ο τίτλος, παρότι ακούγεται καταγγελτικός και ταιριάζει με τα Μάκη-Θέμου, είναι απλώς παράφραση της στιγμής του τίτλου αυτού του βιβλίου :-)

15.1.08

Βιβλία-βιβλία-ρικίστικα

"I am a master of fiction. I am also the greatest crime novelist who ever lived. I am to the crime novel in specific what Tolstoy is to the Russian novel and what Beethoven is to music."-Τζ.Ελλρόυ

Συμφωνώ -με μόνη ένσταση, όπου Τολστόι εγώ θα έβαζα Ντοστογιέφσκι.

Ξενύχτησα με τον Ελλρόυ (προσπαθώ να σκεφτώ έναν συγγραφέα που να αγαπάω περισσότερο, ο Τζον Ιρβινγκ και ο Χολλινγκχερστ είναι ελάχιστα πιο κάτω, αλλά πάνω από τον Ελλρόυ ουδείς).

Αμερικάνικο Ταξίδι Θανάτου, 1963-1968, δολοφονία Τζ.Φ.Κένεντυ, Χούβερ, Χ.Χιουζ, ναρκωτικά, μαφία, ο Πητ, η Μπαρμπ, ο Λίττελ από το Αμερικάνικο Ταμπλόιντ, ο καινούριος Ουέην, η Κούβα, το Βιετνάμ, Κου Κλουξ Κλαν, δολοφονίες Μ.Λ.Κινγκ και Μπομπ Κέννεντυ. Άντρες που κόβουν κεφάλια και τα κρατάνε ως ενθύμια, αλλά είναι ψυχωτικά προστατευτικοί με τις γυναίκες, γυναίκες που παίζουν διπλά παιχνίδια, αλλά κόβουν τη γλώσσα τους προκειμένου να μην προδώσουν, η ελλειπτική, αγχωτική γραφή του Ελλρόυ. Εν αναμονή του τρίτου μέρους του USA Underworld Trilogy που βγαίνει το καλοκαίρι στην Αμερική.

Βιβλία παρτ του: Με τον Ντώκινς πάλι και τον Τυφλό ωρολογοποιό την πάτησα μάλλον. Έφτασα στη μέση για να συνειδητοποιήσω ότι χρειαζόταν να κρατάω σημειώσεις ανά κεφάλαιο-ίσως μικρές περιλήψεις. Είναι φοβερά ενδιαφέρον αλλά αν δεν είσαι βιολόγος ή πέρασες σχολείο χωρίς να μάθεις τα βασικά πέραν της δέσμης ενίοτε χρειάζεσαι σκονάκι. Πάμε μάλλον πάλι από την αρχή με το σημειωματάριο ανά χείρας.

Ρικίστικα: Πολύ καιρό παλεύουμε τις γενικεύσεις και τις κατηγοριοποιήσεις. «Μπλούζα, παντελόνι, όλα είναι ρούχα», «γάτα, φίδι είναι ζώα». Ξεκινήσαμε δειλά δειλά το αντίστροφο, να εξειδικεύουμε, ειδικά αν πρόκειται για πράγματα των οποίων έχουμε άμεση εμπειρία «δεν είναι πουλάκι, είναι σπουργίτι». Τα πουλιά-ειδικά τα περιστέρια-είναι πρόσφορο θέμα, διότι ο μικρός τα καταδιώκει μανιωδώς.

Ο Ρίκμαν έκανε τσισάκια, ανεβάζει βρακάκι αλλά άτσαλα, όσα πρέπει να κρύβονται από την κοινή θέα εκτίθενται στο φως. Πατήρ θεματοφύλακας των αξιών: «Θοδωρή, φτιάξε το σώβρακό σου, είναι έξω το πουλάκι σου», τέκνο ζαλισμένο από το μητρικό μπούρου μπούρου: «δεν είναι πουλάκι, είναι περιστέρι». Ό,τι πεις.

14.1.08

Η εποχή των m & ms

Εν αρχή ήν ο λόγος (έστω γραπτός), ήτοι η εφημερίδα. Ο Ρίκος ανέκαθεν ευχαριστιόταν να κρατάει στα χέρια του πολλά μικρά ίδια πράγματα, εν προκειμένω τα κομφετί που έφτιαχνε από τις εφημερίδες. (Πολλά ίδια πράγματα μάλλον τού έδιναν την αίσθηση κάποιας σιγουριάς, ίσως είναι και απτικό το θέμα).

Μετά περάσαμε στα μακαρόνια, τα χέρια του ίδρωναν που τα κρατούσε ώρα κι αυτό ήταν ένας πρόσθετος λόγος ικανοποίησης. Βέβαια τα μακαρόνια είχαν το μειονέκτημα ότι συχνά πυκνά έσπαγαν, οπότε ερχόταν κλαίγοντας "μαμά, φτιάξτο". Στην αρχή το ‘παιζα αλχημίστρια κι εμφάνιζα ένα καινούριο μακαρόνι, τάχαμου επιδιορθωμένο. Εν συνεχεία το προσέγγισα ορθολογιστικά "δε φτιάχνει, σού δίνω άλλο", αλλά ήταν μια αλήθεια δυσβάσταχτη και δώστου κλάματα και οδυρμοί. (ελλείψει εναλλακτικής βέβαια το συνήθισε)

Ύστερα ήρθαν οι φακές, πάθος που δεν κράτησε πολύ όμως, διότι τις χρησιμοποιούσε και η εργοθεραπεύτρια οπότε δεν είχαν την αίγλη του απαγορευμένου.

Όλα τα παραπάνω χρησίμευαν σαν ενισχυτές, "κάνε καλά μάθημα και θα σου δώσω ό,τι θέλεις". Αφού έπαιζε κι έφευγε ο καημός, περνούσε το βοηθητικό προσωπικό καθαριότητας και μάζευε το πλήθος και το πάθος. Ε καλά, καμιά φορά αργούσε να περάσει (ίσως διάβαζε Ελλρόυ, καληώρα) και περπατώντας στο σπίτι άκουγες το κρίτσι κράτσα των σπασμένων μακαρονιών.

Και τις προάλλες, με το μπαμπά του στο σούπερ μάρκετ το τέκνο κρεμάστηκε από το καρότσι, έλαμψε η μούρη του, οι φακές πεθάνανε, ζήτω οι φακές! Και αναφώνησε το σουρεαλιστικό «θέλω φασολάκια ΤΩΡΑ» και το αντικείμενο του πόθου ήταν η μια συσκευασία-γίγας m & ms.

Τα οποία m & ms αποδεικνύονται δύσκολος αντίπαλος, αφενός ως θραύσματα για τη σκούπα, αφετέρου διότι η λαχταριστή σοκολάτα-επικάλυψη επικαλύπτει τα χαλιά μας πλέον.