13.6.08

Σκόρπια πριν το τριήμερο

Πρώτα ο Άλεξ, τώρα τα δυο αδερφάκια ούτε 100 μέτρα από το σπίτι τους.. Καλοί κι επίμονοι μπάτσοι που ξεσκονίζουν στοιχεία, διπλοτσεκάρουν καταθέσεις και ξετινάζουν υπόπτους υπάρχουν ή είναι αποκλειστικό εύρημα του roman policier?

Το πιο όμορφο βιβλίο που έχω αγοράσει εδώ και καιρό, ο Στίλλερ του Φρις. Κατάμαυρο εξώφυλλο, ένα περίεργο γυαλιστερό γαλάζιο τα γράμματα. Butterfly, έψαχνα ματαίως ίχνη του Φρις στη Ζυρίχη-τους σιχαίνεται τους Ελβετούς ο Στίλλερ, ε ο Φρις, ε ο Στίλλερ.

Έρωτας με την πρώτη ματιά: (ακατανόητος τίτλος) η απομάγευση του κόσμου, λέει, το έπιασα στα χέρια μου και το ξεφύλλιζα ένα τέταρτο, σκεφτόμουν τα 35ευρώ και το παράταγα και δώστου πάλι πίσω. Αν κρατήσει ο έρωτας θα επανέλθω με περίληψη.

Νεροπίστολο-howto


Αφήνουμε οριστικά πίσω μας την εποχή των Νέων Πρωτοπόρων (ο προθάλαμος της ΚΝΕ ήταν για όσους δεν ξέρουν) που υποσχόμαστε σε εαυτούς και αλλήλους ότι πολεμικά παιχνίδια (νεροπίστολα included) δε θα πάρουμε στα παιδιά μας ποτέ.

Πάμε στα γεγονότα: στο νηπιαγωγείο σήμερα θα φορέσουν μαγιό και θα πάνε με τα νεροπίστολά τους! Οπότε χτες και προχτές εξασκήσαμε το σπορ, διότι αν στέλναμε το Ρίκο χωρίς να έχει διαβάσει το f*ckin manual δεν υπήρχε ελπίδα επιτυχίας. Και οι δυο το καταδιασκέδασαν, κυνήγι, βρέξιμο. Ο μικρός βέβαια το χειρίζεται το Κολτ με λίγη δυσκολία, με το ένα το κρατάει κ με το άλλο πατάει τη σκανδάλη αλλά έχουμε ένα καλοκαίρι μπροστά μας.

ΥΓ. Ε ναι, είμαστε αχαρακτήριστοι, έχουμε ακόμα χαλιά, είναι κρύος ο Ιούνιος στο αφιλόξενο Γαλάτσι. Νομίζω ότι από αυτά τα χαλιά, που όλο το χειμώνα σπείρονταν φακές και τώρα ποτίζονται ευσυνείδητα, οσονούπω θα ξεπηδήσουν τα πρώτα φακοφυντανάκια.

Καλό τριήμερο φίλες και φίλες, που θα ‘λεγε κι ο αποπεμφθείς.

12.6.08

Ενδιαφέρον αρθράκι

(Β, ιδού γιατί πρέπει να τονίζει κανείς ότι ο αυτισμός είναι ισόβιος)

Φίλος του blog, ο Κώστας, μου έστειλε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Mail, «Η μεγάλη κομπίνα γύρω από τον αυτισμό, πώς οι απελπισμένοι για θεραπεία γονείς συντηρούν μια τεράστια βιομηχανία».

Η περίληψη και τα κύρια σημεία δικά μου:

Το άρθρο στηλιτεύει τις εναλλακτικές μεθόδους που υπόσχονται θεραπεία του αυτισμού.

Σύμφωνα με δημοσίευση του Journal of Developmental and behavioral pediatrics το ένα τρίτο των γονιών αυτιστικών παιδιών έχουν καταφύγει σε μη αποδεδειγμένες «εναλλακτικές» θεραπείες.

Ένας στους δέκα γονείς έχει χρησιμοποιήσει αυτό που οι ειδικοί χαρακτηρίζουν ως «δυνητικά επιβλαβή θεραπεία».

Ενδεικτικά αναφέρονται πανάκριβα συμπληρώματα διατροφής, βιταμίνες, ένζυμα, η απομετάλλωση, αλοιφές, ορμόνες, υψηλής πίεσης θάλαμοι οξυγόνου, το σεκρετίν.

Παρότι το κόστος των θεραπειών είναι δυσθεώρητο, για ορισμένες υπάρχουν χρόνοι αναμονής που υπερβαίνουν τους 6 μήνες, παρότι όπως τονίζει εκπρόσωπος του NAS:

«Δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη της αποτελεσματικότητας των θεραπειών αυτών. Υπάρχουν αποδείξεις ότι ορισμένες είναι παντελώς άχρηστες αν όχι επικίνδυνες».

Συμβουλεύει τους γονείς το προφανές: «Ζητήστε να δείτε την έρευνα που στηρίζει την προτεινόμενη θεραπεία, όπως και τις σχετικές δημοσιεύσεις».

Γιατρός ειδικευμένος στον αυτισμό προειδοποιώντας για τις εναλλακτικές πρακτικές: «Στην ερώτηση των γονιών γιατί η θεραπεία σας δεν προτείνεται από το εθνικό σύστημα υγείας, η συνήθης απάντηση είναι ότι οι γιατροί του NHS είναι χρόνια πίσω ή δε νοιάζεται για τον αυτισμό». Εξηγεί εν συνεχεία ότι βελτίωση της συμπεριφοράς του αυτιστικού ατόμου οφείλεται στο ότι μεγαλώνει και προσαρμόζεται, αλλά και επηρεάζεται από το περιβάλλον που ζει και τη διατροφή που ακολουθεί.

Το άρθρο κλείνει με τα ποσά που χρεώνουν οι εν λόγω θεραπευτές (οι οποίοι συνδέονται με την αντίστοιχη-αμφιλεγόμενη-αμερικάνικη ομάδα DAN!-defeat autism now!), τις θεραπείες που προτείνουν, τα επιχειρήματά τους και τον αντίλογο του προανεφερθέντος γιατρού.

11.6.08

Φωτορεπορτάζ συνέχεια



















Το σκεπτικό με το βιβλίο που έχει απορροφήσει το μικρό είναι το εξής: με ένα μαρκαδόρο ζωγραφίζεις πάνω από το χνάρι διάφορα (αριθμούς, σχήματα, γράμματα) και μ’ ένα απλό χαρτί τα σβήνεις. Η προσφιλής τακτική είναι: ακολουθώ σωστά το χνάρι και μετά περνάω με το μαρκαδόρο τα πάντα (paint it black). Ο μαρκαδόρος μεταφέρεται εν συνεχεία παντού, χέρια, ρούχα, τοίχος.



Δαχτυλομπογιές και το σκυλί του πολέμου. Παλιότερα είχε θέμα αισθητηριακής αμυντικότητας και σιχαινόταν να βουτάει το δάχτυλο στις δαχτυλομπογιές. Τώρα αλείφεται και κάνει κι αυτό το αηδιαστικό κλιτς κλιτς ανοιγοκλείνοντας τα δάχτυλα.



Επίσης βάφοει μούρη, εξού και το τρελό κέφι. Σε δεύτερο πλάνο η σπουδή: " πουαντισμός και τοίχος".


10.6.08

Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή


Υπάρχει ένα συμπαθέστατο ισπανικό θριλεράκι, η Κλάρα στο μισοσκόταδο, ενός-τι άλλο, ψυχιάτρου-του Σομόθα. Σε μια κοινωνία του μέλλοντος λοιπόν, δείχνει να χρησιμοποιούν ανθρώπους σαν έπιπλα, ανθρώπους τραπεζάκια, λαμπατέρ κλπ.

Μια ερώτηση των παιδοψυχιάτρων στη φάση της διάγνωσης του αυτισμού είναι: σε χρησιμοποιεί το παιδί σου σαν εργαλείο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, πχ πιάνει το χέρι σου και το κατευθύνει προς το αντικείμενο που θέλει να πιάσει?

Εδώ και δυο-τρεις μέρες παριστάνουμε τις ανθρώπινες κεκλιμένες επιφάνειες για το Ρίκο. Κάθομαι στη Ερέτρια ακίνητη και διαβάζω κι ο Ρίκος ρίχνει από τα λυγισμένα χεροπόδαρά μου φύλλα και πετραδάκια. Αν εξαιρέσουμε το ενοχλητικό γαργαλητό, εφόσον δεν το έχει επιχειρήσει με σκαθάρια και μπορώ ταυτόχρονα να διαβάζω δεν υπάρχει πρόβλημα. Στη φωτο το έτερο τέκνο εκτελεί χρέη ανθρώπου-τσουλήθρας για τα φύλλα της ελιάς.

9.6.08

Βιβλιαράκια ΣΚ

Τελείωσα το Μανχάτταν, Τζάιη Μακίνερνι, ευφυές αποσπασματάκι:

«Άκουσα κάποτε μια ιστορία για μια διάλεξη του Τζ.Λ.Ώστιν, ο φιλόσοφος της γλώσσας. Ο Ώστιν μιλούσε κάπου, αράδιαζε ανοησίες, σε μια στιγμή λέει: ‘Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως ενώ στις περισσότερες γλώσσες δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, ποτέ δυο καταφάσεις δεν κάνουν μια άρνηση.’ Και τότε, απ’ το πίσω μέρος της αίθουσας ένας τύπος λέει με ειρωνικό ύφος: ‘Ναι. Ναι.’»

Διάβασα και τα πολυδιαφημισμένα Αιχμηρά Αντικείμενα. Όντως διαβάζεται γρήγορα, όντως η τύπισσα γράφει κινηματογραφικά, αλλά (προσοχή plot spoiler!) το σύνδρομο Μυνχάουζεν ήταν αδιάφορο ακόμα και για τα δικά μου αρρωστημένα γούστα και σίγουρα δεν ήταν το καλύτερο ψυχολογικό θρίλερ των τελευταίων 30 χρόνων όπως υπερβάλλει ο Στήβεν Κινγκ. Πάντως ήταν καλό και σίγουρα θα την παρακολουθήσω και στο επόμενο την αγαπητή Τζίλλιαν.