7.3.08

Όπου νιώθω σαν την Ελένη Ζαφειρίου

Χτες ήταν λίγο άσχημη μέρα για το Ρίκο, οπότε η εργοθεραπεύτρια έπρεπε καταρχήν να τον ηρεμήσει. Μου έδειξε ένα πολύ ωραίο κόλπο, το «τικ-τακ»-«τικ-τοκ» κατ’ άλλους. Ο μεγάλος κάθεται στα γόνατα του και κρατάει το μικρό όρθιο Σε σφιχτή αγκαλιά ο μεγάλος αναγκάζει το μικρό να ισορροπεί πότε στο ένα πόδι πότε στοάλλο, λέγοντας παράλληλα «τικ-τακ»-ή «τικ-τοκ» σύμφωνα με την παραλλαγή. Ο συνδυασμός ισορροπίας και ρυθμού απεδείχθη πολύ ηρεμιστικός για το Ρίκο.

Εν συνεχεία άρχισε να τον ρωτάει διάφορα, πώς πήγε το σχολείο κλπ και πάνω στη συζήτηση αποκαλύφθηκε ότι στο μυαλό του Ρίκου ακόμα δεν είναι ξεκάθαρος ο διαχωρισμός αγόρι-κορίτσι. Η τεχνική που ακολουθούσαμε (και συνέστησε να συνεχίσουμε αλλά πραγματικά εντατικά) ήταν «κοντά μαλλιά-αγόρι, μακριά μαλλιά-κορίτσι»-σενάριο που θα φανεί ότι πάσχει όταν φτάσουμε στον Κοργιαλλά. Πιθανολογώ ότι ο μικρός δεν το πιάνει περιμένοντας να του μιλήσουμε για τη "μικρή διαφορά με τις μεγάλες συνέπειες" κι όχι τρίχες και αηδίες, αλλά θα επιμείνω.

Τον άρχισε λοιπόν, «Ο Θοδωρής τι είναι? Αγόρι, γιατί έχει κοντά μαλλιά, η κυρία Μαρία τι είναι? Κορίτσι, γιατί έχει μακριά μαλλιά. Η μαμά τι είναι? Αγόρι ή κορίτσι?» Κι εκεί το δαιμόνιο τέκνο μού ρίχνει μια ματιά και αποφαίνεται «Η μαμά είναι κουρασμένη».

6.3.08

Διαχείριση άγχους (my way)

Είχα ξεκινήσει να γράφω διάφορα περί άγχους, στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το κείμενο είχε αυτονομηθεί και καταλήξει κοελικό μόρφωμα-μίνι εγχειρίδιο αυτοβοήθειας! Η πάγια αρχή είναι ότι ένα τέτοιο ποστ το χτυπάμε με το φτυάρι στο κεφάλι και το ρίχνουμε στη λεκάνη άμεσα, προτού έρποντας χωθεί στο blog.

Με έμφαση στο my way του τίτλου ξεκινάω από τα γεγονότα, τι κάνω εκείνες τις δύσκολες μέρες του μήνα..

  • που ο Ρίκος κάνει τα δικά του σε κοινή θέα: προσπαθώ να βλέπω το Ρίκο σαν αυτό που πραγματικά είναι, μια ξεχωριστή οντότητα. Το άγχος και η ξινίλα στη μούρη μου όταν κάνει τα περίεργά του είναι δικά μου συμπλέγματα. Ωραία, πλησιάζει τον άγνωστο τύπο και του αρχίζει μονορούφι τα «γεια σας, τι κάνετε, καλά εσείς».Ε, τι έγινε στο κάτω κάτω? Μπορώ, αν ο τύπος είναι ωραίος, να μάθω στο μικρό να του δίνει και μια καρτ-βιζίτ με το blog.

Το κόκκινο μολύβι και το ψαλίδι του editor άφησαν μόνο αυτό το bullet. Το γενικό νόημα των υπολοίπων ήταν ότι δεν αφήνω να αγχώνομαι από μη απτά ή άμεσα ορατά πράγματα και προσπαθώ να κατακερματίζω το χρόνο και τις προσπάθειες σε μικρά ικανά να κερδηθούν ορόσημα (πώς το λέτε το milestones εσείς εδώ, διότι ξέχασα πώς το λέμε εμείς εκεί?)

(όσο διαβάζω αυτά που έχω γράψει με κυριεύει ο φόβος ότι η εποχή που θα ασπαστώ τη Σαϊεντολογία δεν είναι μακριά..)

5.3.08

Αντί του 23 το 11

Πώς είχε πάθει ψύχωση ο Τζιμ Κάρευ με τον αριθμό 23 στο ομώνυμο έργο? Ο πρωταγωνιστής, για έναν πλήρως αδιευκρίνιστο λόγο, έβλεπε παντού το νούμερο-βασικό στοιχείο μιας αλλοπρόσαλλης (και εντελώς ανούσιας μεταξύ μας) συνομωσίας. Οι δε συμπτώσεις που τροφοδοτούσαν τη μανία του κυμαίνονταν από απλοϊκές έως απολύτως βλακώδεις. Το μόνο καλό που βγήκε από τη ιστορία είναι ότι ο Τζιμ Κάρευ (ο οποίος διαβάζω ότι είναι πολύ καλός μπαμπάς για τον αυτιστικό γιο της φίλης του), όταν δεν κάνει τις μούτες του, μπορεί να είναι ένας συμπαθέστατος άντρας-αλλά ξεφεύγω.

Ο Ρίκος εμφανίζει ένα παρόμοιο σύμπτωμα, αλλά με τον αριθμό «11». Ό,τι τον ρωτήσεις εσχάτως θα το περιέχει. Καθόμαστε με το βιβλίο νέων και προσπαθούσαμε να συνοψίσουμε την ημέρα, κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάμε πίσω και να θυμηθούμε ότι έχουμε 2 μέρες να πάμε σχολείο, επειδή είναι άρρωστη η συνοδός. «Πήγα έντεκα φορές σχολείο» κατέληξε ο Ρίκος, χωρίς να διευκρινίσει αρχής γενομένης από πότε. Όταν τελειώσαμε το κολυμβητήριο βγήκε με το ύφος του θριαμβευτή, «κολύμπησα έντεκα φορές» και τα δέντρα μακριά στην Ερέτρια μετρήθηκαν και βρέθηκαν να είναι (με ένα δυσοίωνο τρόπο) έντεκα.

Τώρα που το σκέφτομαι δεν αποκλείεται ο επικείμενος σεισμός να συμβεί στις 11 του μήνα (και πιθανότατα 11 το πρωί) και το παιδί μου να έχει επιλεγεί για ένα σκοπό που μας υπερβαίνει. Είναι ένα πολύ hush hush νέο και το μάθατε πρώτοι από το autismos.blogspot.com.

Mamma: επειδή περνάω φάση που μόνο αξιαγάπητη δεν νιώθω, αλλάζω λίιιιγο την άσκηση από το «με ποιο τραγούδι θα ‘θελες να πεις ή να σου πουν σ’ αγαπώ» σε «αυτό το τραγούδι μού φαίνεται πολύ ερωτικό»-κι έχει και τους απαραίτητους μαλλιαρούς τύπους. "Nothing else matters" των Metallica, είναι το τραγούδι που διαλέγω (ε ναι, είμαι σε kill 'em all διάθεση).

4.3.08

Τετρακτύς, Πυθαγόρειοι και Ρίκος


Σ’ ένα σημείο λέει η Charlotte Moore για την έλξη που ασκούν τα στοιχεία της φύσης στα παιδιά της. Περιγράφει ότι στις δυνατές μπόρες, γδύνονται και χορεύουν στον κήπο, το μαγνητισμό που νιώθουν για τη φωτιά, το χώμα.

Στη φώτο είναι πρωί Κυριακής, 7 και κάτι το πρωί και είμαστε στην Ερέτρια, φυσάει πολύ. Ο Ρίκος έχει ξυπνήσει με την αίσθηση του κατεπείγοντος, έχει ντυθεί, πλυθεί, γίνει άνθρωπος σε χρόνους ασύλληπτους, μουρμουρίζοντας συνεχώς το επιτακτικό «να βγω έξω». Μια ακατανίκητη δύναμη τον καλεί έξω από το σπίτι, να ατενίσει τα «δέντρα πέρα μακριά που φυσάει». Επί ένα τέταρτο περίπου τη φρενίτιδα της ετοιμασίας ακολουθεί ηρεμία, μένει καθηλωμένος να κοιτάζει τον ορίζοντα και μού τα δείχνει.

ΥΓ. Η τετρακτύς κατά τον Πυθαγόρα συμβόλιζε και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (ουρανό, θάλασσα, γη και φωτιά)

3.3.08

Όλος ο αυτισμός σε μια ώρα

Το Σάββατο πήγαμε με το Ρίκο στη συνάντηση των AspergerHellas.

Οι δυο ώρες που την άκουσα-γιατί φύγαμε λίγο πριν το τέλος-ήταν ένα σεμινάριο θεωρίας και best practice στον αυτισμό.

Τα βασικά σημεία που κράτησα από τις απαντήσεις της στις ερωτήσεις των γονιών είναι:

  • οι άνθρωποι με αυτισμό ζουν το ‘εδώ και τώρα’ (το λέει κι η Charlotte Moore). Ένα παιδί με αυτισμό εκλαμβάνει τις φωνές και τις απαγορεύσεις που δεν συνοδεύονται από αιτιολογία ως απόρριψη. Χαρακτηριστικά η Perla πρότεινε: «ψιθυρίζουμε, για να αναγκαστούν να μας ακούσουν»
  • λόγος και ομιλία σε ανθρώπους με αυτισμό είναι λίγο πολύ ανεξάρτητα, ανέφερε ότι την ίδια στιγμή που απαντούσε τις ερωτήσεις μας σκεφτόταν ένα σωρό άλλα πράγματα
  • το αυτιστικό μυαλό δουλεύει με άλλες ταχύτητες, τρόπο, ωράριο
  • ψάχνουμε πίσω από τις εμμονές, τις ιδιαιτερότητες, τις στερεοτυπίες για τους βαθύτερους λόγους που τις προκαλούν-το κοσμαγάπητο παγόβουνο της συμπεριφοράς του Schloper μού θύμισε αυτό.
  • πολλές αυτιστικές συμπεριφορές εξηγούνται από την ανάγκη το παιδί με αυτισμό να είναι το top dog της οικογενειακής ‘αγέλης’, μέσω αυτών πετυχαίνει να ικανοποιούνται πρώτα οι δικές του ανάγκες και οι υπόλοιποι να έπονται
  • δικό μου συμπέρασμα είναι ότι είμαστε εντελώς διαφορετικά είδη, αυτιστικοί και νευροτυπικοί.

Επίσης γνώρισα μια ενδιαφέρουσα ομάδα γονέων, στους οποίους θα αναφερθώ στο μέλλον.