Όπου νιώθω σαν την Ελένη Ζαφειρίου

Χτες ήταν λίγο άσχημη μέρα για το Ρίκο, οπότε η εργοθεραπεύτρια έπρεπε καταρχήν να τον ηρεμήσει. Μου έδειξε ένα πολύ ωραίο κόλπο, το «τικ-τακ»-«τικ-τοκ» κατ’ άλλους. Ο μεγάλος κάθεται στα γόνατα του και κρατάει το μικρό όρθιο Σε σφιχτή αγκαλιά ο μεγάλος αναγκάζει το μικρό να ισορροπεί πότε στο ένα πόδι πότε στοάλλο, λέγοντας παράλληλα «τικ-τακ»-ή «τικ-τοκ» σύμφωνα με την παραλλαγή. Ο συνδυασμός ισορροπίας και ρυθμού απεδείχθη πολύ ηρεμιστικός για το Ρίκο.

Εν συνεχεία άρχισε να τον ρωτάει διάφορα, πώς πήγε το σχολείο κλπ και πάνω στη συζήτηση αποκαλύφθηκε ότι στο μυαλό του Ρίκου ακόμα δεν είναι ξεκάθαρος ο διαχωρισμός αγόρι-κορίτσι. Η τεχνική που ακολουθούσαμε (και συνέστησε να συνεχίσουμε αλλά πραγματικά εντατικά) ήταν «κοντά μαλλιά-αγόρι, μακριά μαλλιά-κορίτσι»-σενάριο που θα φανεί ότι πάσχει όταν φτάσουμε στον Κοργιαλλά. Πιθανολογώ ότι ο μικρός δεν το πιάνει περιμένοντας να του μιλήσουμε για τη "μικρή διαφορά με τις μεγάλες συνέπειες" κι όχι τρίχες και αηδίες, αλλά θα επιμείνω.

Τον άρχισε λοιπόν, «Ο Θοδωρής τι είναι? Αγόρι, γιατί έχει κοντά μαλλιά, η κυρία Μαρία τι είναι? Κορίτσι, γιατί έχει μακριά μαλλιά. Η μαμά τι είναι? Αγόρι ή κορίτσι?» Κι εκεί το δαιμόνιο τέκνο μού ρίχνει μια ματιά και αποφαίνεται «Η μαμά είναι κουρασμένη».