Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό ότι τη λέξη «μ@λ@κ@» δεν είναι σωστό να τη λέμε, ο Ρίκος έχει επιδείξει αξιοθαύμαστη εφευρετικότητα προκείμενου να πετύχει τον απαγορευμένο στόχο:
-Ποια είναι αυτή η λέξη, το «μαλάκ», με τα 3 όμως «α», που δεν πρέπει να λέω?
-Μπορώ να λέω μαλακόνι? Μαλακάκι? Μαλακώστα?
Και μ’ αυτά τα αξεπέραστα επιτεύγματα περνάμε στις μαθησιακές κορυφές που προσπαθούμε να κατακτήσουμε. Κάνει απλά προβληματάκια Α’ Δημοτικού με πρόσθεση-αφαίρεση (αγόρασα το φιλόδοξο «240 προβλήματα για την Α’ Δημοτικού», όπως και σταυρόλεξα, πήρα πάλι ένα βιβλίο της Α’ Δημοτικού αλλά υπάρχουν και μερικά δωρεάν στην Πράσινη Ρίζα. Εδώ έφτιαξα εγώ μερικά προβληματάκια πρόσθεσης.
Τα βιβλία της γενικής αγωγής είναι βουνό για το Ρίκο, κάτι που το βιβλίο το περνάει σε μία σελίδα μπορεί για εκείνον να σημαίνει ατέλειωτες επαναλήψεις, backward και forward analysis. Φταίει σίγουρα ο αυτισμός, αλλά νομίζω ότι μερικές φορές υπάρχει και προχειροδουλειά στα βιβλία, δηλαδή τι νέα κόλπα είναι αυτά να προσθέτουμε πορτοκάλια με μήλα (φρούτα) ή κατσίκες με πρόβατα (γιδοπρόβατα)?
Συνεχίζοντας την καταγγελία, ερωτώ, ακούω για ψηφιακό σχολείο, μακρόπνοα σχέδια αλλαγών κι η ειδική αγωγή δεν αναφέρεται ούτε στα ψιλά γράμματα. Βρε λες?