25.1.08

Ψώνια (όχι εμείς, εδώ κυριολεκτώ)

Θυμήθηκα ένα μέιλ που κυκλοφορούσε παλιά, σχετικά με την ετοιμότητα κάποιου να κάνει παιδιά. Μια από τις ερωτήσεις αφορούσε τη συμπεριφορά του παιδιού στο σούπερ μάρκετ. Παρομοίαζε το παιδί με γουρούνι πακτωμένο μέσα στο καρότσι, που σκούζει, θέλει να σηκωθεί, πετάει πράγματα μέσα κι έξω από το καρότσι. Αν αυτό μπορείς να το αντέξεις για 1-2 χρόνια (και παραπάνω ενίοτε) είσαι έτοιμος αφενός για τη Λεγεώνα των Ξένων, αφετέρου για να τεκνοποιήσεις.

Είμαι βέβαιη ότι τα σούπερ μάρκετ είναι ούτως ή άλλως ιδανικός χώρος για να τρελαθεί ένα κατ’ όνομα φυσιολογικό άτομο. Εμένα με μπλοκάρουν και με αγχώνουν αρκετά. Εντούτοις το θέμα σούπερ μάρκετ και Θόδωρος το δουλεύουμε αρκετά.

Πριν πάμε για μάθημα κάνουμε μια στάση στο σούπερ μάρκετ που είναι απέναντι από το κέντρο. Λέμε, ενώ είμαστε στο αυτοκίνητο, μια λίστα 3-4 πραγμάτων και προσπαθούμε να τα θυμόμαστε και μέσα. Το μαγαζί είναι μικρό και συνήθως άδειο και αφήνω επίτηδες το Ρίκο ελεύθερο. Τον στέλνω να φτάσει πρώτος στο γάλα κι εκεί μπορεί να προσπαθήσω να τον κάνω να δει ότι γύρω είναι τα γάλατα και τα γιαούρτια. Παίρνουμε 3 (έεενα, δυο, τρίαααα) γάλατα, συνεχίζουμε με κάτι γνωστό (π.χ. χυμό και μπανάνες) και προσπαθούμε να τονίσουμε ότι περνάμε από το ταμείο και πληρώνουμε-There Ain't No Such Thing As A Free Lunch.

Νομίζω ότι κάθε φορά είναι πιο ελεγχόμενη η συμπεριφορά του. Βέβαια, όταν περνάει δίπλα από τις πυραμίδες προϊόντων, η εικόνα ότι τις σωριάζει κάτω περνάει στιγμιαία από το μυαλό μου, αλλά αυτό είναι δική μου ψύχωση, όχι του Ρίκου.

24.1.08

Roman policier, ο παγκόσμιος χάρτης κι εγώ (λέμε τώρα)

Σε συνέχεια των σχολίων εδώ και μετά φόβου θεού. Όπως ορισμένες αριστερίστικες ομάδες νιώθουν αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ τους και πιο εύκολα ανέχονται κάποιον από την αντίπερα όχθη, έτσι κι οι φανατικοί αναγνώστες είμεθα (επιεικώς) μυστήριοι άνθρωποι.

Ας ελπίσουμε ότι ο Κάρβερ κι ο Περέκ θα μας σώσουν και το readingdiary κι εμείς θα παραμείνουμε αδελφά blogs.

Αστυνομικά-«σε αυτά πιστεύω», που λέει κι ο Φουέντες:

Ελρόυ: ας μην αφήσω το σύνδρομο της Ellroy-groupie να σηκώσει κεφάλι, σε αντίθεση με τον ΧΓ, εγώ τον βρίσκω μέχρι και τρυφερό ενίοτε.

Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ: άλλη μεγάλη αγάπη, και το καλύτερο? Τη μοιράζομαι και με τον Ουελμπέκ (Μισέλ, αν μας διαβάζεις την καλημέρα μου). Η «πρηνής θέση του σκοπευτή» μάλλον το καλύτερό του. Από τίτλο (αλλά και κινηματογραφική δράση) σκίζει το «Αφήστε τα πτώματα να σαπίσουν στον ήλιο».

Μάρκαρης: το Κ της Καθημερινής στην πρώτη του σελίδα ρωτάει επιφανείς Έλληνες τι το ελληνικό τους κάνει περήφανους. Αγαπητό Κ, εγώ είμαι περήφανη για το Χαρίτο και το Μάρκαρη, γράψτο όπως το λέω.

Χένινγκ Μανκέλ: νομίζω λόγω πρότασης του Μάρκαρη τον διάβασα. Χωρίς το χιούμορ του Χαρίτου ο Βαλάντερ, αλλά καλός.

Χάισμιθ: αν υποθέσουμε ότι η Χάισμιθ θεωρείται αστυνομικό κι όχι Κλασική Λογοτεχνία.

Π.Ντ.Τζέημς: πρόσφατη συμπαθέστατη ανακάλυψη.

Δυο μεμονωμένα αστυνομικά-μυστηρίου υπερβόρειας προέλευσης, Ίρσα Σιγκουργουατέβερ : Ο κύκλος του Κακού και Φορμόλη, Arnaldur Indridason.

Τώρα ορισμένα αστυνομικά, που παρότι μού τα έχουν προτείνει αξιολογότατοι άνθρωποι, οι σχέσεις μας δεν περπάτησαν:

Μονταλμπάν: λίγους ανθρώπους έχω σιχαθεί με τόσο πάθος, έναν παλιό μου προϊστάμενο, μια γνωστή που ακουσίως ψυχαναλύω φρομ τάιμ του τάιμ, τον Καρβάλιο.

Τάιμπο και Ράνκιν: του πρώτου έχω διαβάσει μόνο το τελευταίο, «στην ίδια πόλη υπό βροχή», με όχι ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Του δεύτερου απεπειράθην τους Αναστημένους και τους παράτησα. Δέχομαι όμως προτάσεις, διάολε, κάτι καλύτερο θα ΄χουν γράψει.

23.1.08

Γεια σας, τι κάνετε, καλά, εσείς

(θα γράψω ρικίστικα γιατί δε θέλω να παρασυρθώ να σχολιάσω-άλλο-τα περί βαρέων μετάλλων και εμβολίου MMR που γράφονται στη Νόηση. Με θλίβει να συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει την ηλικία των ανέμελων flames-χαμομήλι και ηρεμία, τσάι και συμπάθεια, επαναλαμβάνω πλέον στον εαυτό μου. Ας ελπίσουμε ότι φταίει το θέμα, που δεν προσφέρεται, κι όχι ότι εγώ έχω χάσει τη φόρμα μου).

Ρικίστικα λοιπόν: είναι γεγονός ότι έχω ψύχωση με τις χαιρετούρες. Το πρωί στο ασανσέρ στη δουλειά, στην αίθουσα αναμονής του κέντρου, στο κολυμβητήριο, με τρώει να χαιρετάω όλο τον κόσμο. Όχι δια χειραψίας ακόμα, αλλά μετά βίας συγκρατούμαι και με πληγώνει ειλικρινά όταν δεν με αντιχαιρετούν με την ίδια ζέση.

Εσχάτως (και μετά από εντατικά μαθήματα συμπεριφοράς) το κουσούρι το απέκτησε κι ο γιος. Δε φταίει αυτός, φταίνε τα μαθήματα κι οι διδαχές. «Να η μαμά, τι θα πούμε στη μαμά? Γεια σου, μαμά! Θοδωρή φεύγουμε, τι θα πεις στη κυρία Άννα? Γεια σας, κυρία Άννα».

Περιχαρές το τέκνο πλέον όλους τους χαιρετάει. Σπανίως δε περιμένει την απάντηση (και ορθώς κάνει, διότι πολύς κόσμος στο τυπικό «τι κάνετε?» απαντάει αλά Προυστ-άνευ του σχετικού ταλέντου). Έτσι ο Θόδωρος ρίχνει το σχετικό κορδόνι «γεια σας, τι κάνετε, καλά, εσείς» επί δικαίους και αδίκους, γίναμε δυο οι Εβίτες πλέον κι άντε να μας μαζέψουν.

ΥΓ. Εννοείται ότι ορθώς τα έμαθε, είναι μέρος της εκμάθησης κοινωνικών συμπεριφορών, αλλά έχει και τη γελαστική πλευρά του το θέμα. Επίσης όλες οι φράσεις πάνε σερί, διότι ορισμένα άτομα με αυτισμό (και όχι μόνο και όχι μόνο) δεν κατανοούν πλήρως την εναλλαγή σειράς σε ένα διάλογο. ‘Η δεν τους νοιάζει, βρε αδερφέ!

22.1.08

Το παρ’ολίγον 100% (μουρακάμειο) perfect girl

Συμβαίνει κάποιες ώρες μέσα στη μέρα (κάποιοι θα ΄λεγαν κι όλη μέρα) να καταλαμβάνομαι από μια υπέρμετρη αισιοδοξία, ένα απολύτως παιδιάστικο «όλα μπορούν να συμβούν». Αν με φωνάξει ο διευθυντής εκείνη τη στιγμή είναι σίγουρα για προαγωγή ή να με συγχαρεί για κάτι (για το μπλογκ ίσως).

Μια τέτοια ώρα χτες ξεκινάμε με ένα συνάδελφο συζήτηση περί γυμναστηρίων. Το πνεύμα είναι ότι θρηνούμε το χαμένο σφρίγος μας, εκείνος, ένας πρώην Ντάνιελ Κρεγκ (μια χαρά κρατιέται) κι εγώ μια παλαίμαχη Φόντα (που δεν υπήρξα, αλλά σίγουρα κάτι καλύτερο από το τωρινό πράγμα θα ήμουν πέντε έξι χρόνια πριν). Πάνω στον ενθουσιασμό τηλεφωνούμε σε παρακείμενο γυμναστήριο-κολυμβητήριο, μαθαίνουμε τιμές, εταιρικές συνδρομές, ωράριο (ανοίγει από τις εφτά οπότε βολεύει για πριν τη δουλειά) και κλείνουμε ραντεβού για την Πέμπτη. Ήδη το θείο πλάσμα στο οποίο θα μεταμορφωθώ αιωρείται μπροστά στα μάτια μου, μένει μόνο να γίνει η γενναία εταιρική έκπτωση και να πείσω για το όραμα τους χορηγούς που ανυποψίαστοι περιμένουν στο Γαλάτσι.

Στη μέση της δευτερολογίας μου για το πόσο συμφέρουσα μπορεί να είναι η συνδρομή των 83,33 ευρώ το μήνα (μέσα κι η πισίνα), χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η μόνη εργοθεραπεύτρια που έχω καταφέρει να βρω. Μια ώρα μετά, γιατί τόσο μιλήσαμε για αισθητηριακή αγωγή και αισθητηριακή δίαιτα, το budget αναμόρφωσης-ανάπλασης περιφέρειας (μου) έχει ήδη απορροφηθεί από το άλλο project. Είναι πλέον οριστικό, η Πάμελα που κρύβεται μέσα μου θα περιμένει το επόμενο καλοκαίρι για να αναδυθεί.

21.1.08

Νουνού-kid, ο σκύλος του Σαββατοκύριακου


-Τι κάναμε σήμερα, Θοδωρή?
-Πήγα στην Ερέτρια, έπαιξα με το σκυλάκι, ήπιε γάλα, το κυνήγησα, το σαββατοκύριακο πάλι σκυλάκι.

Η Ερέτρια εξελίσσεται σε αγαπημένο προορισμό όσων αποφασίζουν να ξεφορτωθούν το κατοικίδιό τους. Ένας προσφάτως παρατημένος-των Χριστουγέννων μάλλον-είναι ο Νουνού-kid.

Καθότι φιλόζωοι (του σαββατοκύριακου κι εμείς) την πρώτη φορά του βάλαμε σκυλοτροφή, την οποία δεν άγγιξε. Του βάλαμε τυριά και αδιαφόρησε. Του δώσαμε Νουνού-kid και έγινε δικός μας (κάποιος είχε την ιδέα να συνεχίσουμε με γατοτροφή την οποία διαθέτουμε σε ποσότητα και παραδόξως το ζώο ξετρελάθη-άβυσσος).

Εντάξει, πίνει νουνού-κιντ, κάτι άλλο που να δικαιολογεί το φωτορεπορτάζ?

Ο συγκεκριμένος σκύλος είναι το πρώτο οικόσιτο που ανέχεται-αν όχι συμπαθεί αμυδρά- το Θόδωρο. Οι γάτες που έρχονται για φαϊ και χάδια από τον Αργύρη, στη θέα του Θόδωρου οπισθοχωρούν.

Γι' αυτή την αντιπάθεια αποκλειστικά υπεύθυνος είναι ο Θόδωρος. Πρώτον, όση ώρα αυτές τρώνε, εκείνος χοροπηδάει από την υπέρμετρη χαρά του 10 εκατοστά από το πιάτο τους-όσο να ΄ναι σκιάζεσαι αν είσαι γάτα και δεν ξέρεις περί αυτισμού και έκφρασης συναισθημάτων. Μετά είναι που και με τα χάδια δεν ελέγχει ακριβώς τα χέρια του και τις πιάνει λίγο άγαρμπα. Πόσα να ανεχτεί πια μια γάτα για ένα πιάτο ρημαδοφρίσκις, φαρμακώνουν στα γρήγορα και εξαφανίζονται. Απογοητεύεται και απορεί ο Θόδωρος, «έφυγε το γατάκι», τρελαίνεται ο Αργύρης που ο μικρός τις έδιωξε πάλι.

Με το σκύλο είναι αλλιώς. Ο δόλιος ψοφάει για παρέα, χοροπηδάει ο Θόδωρος και φορτίζεται σα δυναμό ο σκύλος, τρέχουν πάνω κάτω κυνηγώντας ο ένας τον άλλο. Τα χίλια καλά έχει πει γι' αυτούς ο Ουελμπέκ, υπερθεματίζω κι εγώ.

Βιβλία (προσοχή, ακολουθεί plot spoiler): τέλειωσα τις Υποψίες, που έχουν γίνει και ταινία από το Χίτσκοκ. Στο αυτί του βιβλίου λέει ότι ο Χίτσκοκ δεν τόλμησε να επιφυλάξει στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι το τέλος που δίνει ο Francis Iles στο βιβλίο. Στο βιβλίο η Λίνα, παρότι έχει ψυχανεμιστεί περί τίνος καθάρματος συζύγου πρόκειται, όταν ο Τζώνυ της προσφέρει το δηλητήριο, εκείνη εν γνώσει της το πίνει-φίλα με, Τζώνυ. Από το imdb κατάλαβα ότι ο Χίτσκοκ κλείνει την ταινία παρουσιάζοντας ως αβάσιμες τις υποψίες που σύζυγος και κοινό μοιράζονται κατά τη διάρκεια του έργου και θέλουν τον Κάρι Γκραντ ψυχρό, υπολογιστή δολοφόνο. Ο Κάρι Γκραντ αποδεικνύεται αθώος και παρεξηγημένος, όπως πρέπει να είναι κάθε άντρας με το σχετικο απίστευτο φυζίκ-φίλα με, Κάρι.