Θυμήθηκα ένα μέιλ που κυκλοφορούσε παλιά, σχετικά με την ετοιμότητα κάποιου να κάνει παιδιά. Μια από τις ερωτήσεις αφορούσε τη συμπεριφορά του παιδιού στο σούπερ μάρκετ. Παρομοίαζε το παιδί με γουρούνι πακτωμένο μέσα στο καρότσι, που σκούζει, θέλει να σηκωθεί, πετάει πράγματα μέσα κι έξω από το καρότσι. Αν αυτό μπορείς να το αντέξεις για 1-2 χρόνια (και παραπάνω ενίοτε) είσαι έτοιμος αφενός για τη Λεγεώνα των Ξένων, αφετέρου για να τεκνοποιήσεις.
Είμαι βέβαιη ότι τα σούπερ μάρκετ είναι ούτως ή άλλως ιδανικός χώρος για να τρελαθεί ένα κατ’ όνομα φυσιολογικό άτομο. Εμένα με μπλοκάρουν και με αγχώνουν αρκετά. Εντούτοις το θέμα σούπερ μάρκετ και Θόδωρος το δουλεύουμε αρκετά.
Πριν πάμε για μάθημα κάνουμε μια στάση στο σούπερ μάρκετ που είναι απέναντι από το κέντρο. Λέμε, ενώ είμαστε στο αυτοκίνητο, μια λίστα 3-4 πραγμάτων και προσπαθούμε να τα θυμόμαστε και μέσα. Το μαγαζί είναι μικρό και συνήθως άδειο και αφήνω επίτηδες το Ρίκο ελεύθερο. Τον στέλνω να φτάσει πρώτος στο γάλα κι εκεί μπορεί να προσπαθήσω να τον κάνω να δει ότι γύρω είναι τα γάλατα και τα γιαούρτια. Παίρνουμε 3 (έεενα, δυο, τρίαααα) γάλατα, συνεχίζουμε με κάτι γνωστό (π.χ. χυμό και μπανάνες) και προσπαθούμε να τονίσουμε ότι περνάμε από το ταμείο και πληρώνουμε-There Ain't No Such Thing As A Free Lunch.
Νομίζω ότι κάθε φορά είναι πιο ελεγχόμενη η συμπεριφορά του. Βέβαια, όταν περνάει δίπλα από τις πυραμίδες προϊόντων, η εικόνα ότι τις σωριάζει κάτω περνάει στιγμιαία από το μυαλό μου, αλλά αυτό είναι δική μου ψύχωση, όχι του Ρίκου.