Θυμήθηκα ένα μέιλ που κυκλοφορούσε παλιά, σχετικά με την ετοιμότητα κάποιου να κάνει παιδιά. Μια από τις ερωτήσεις αφορούσε τη συμπεριφορά του παιδιού στο σούπερ μάρκετ. Παρομοίαζε το παιδί με γουρούνι πακτωμένο μέσα στο καρότσι, που σκούζει, θέλει να σηκωθεί, πετάει πράγματα μέσα κι έξω από το καρότσι. Αν αυτό μπορείς να το αντέξεις για 1-2 χρόνια (και παραπάνω ενίοτε) είσαι έτοιμος αφενός για τη Λεγεώνα των Ξένων, αφετέρου για να τεκνοποιήσεις.
Είμαι βέβαιη ότι τα σούπερ μάρκετ είναι ούτως ή άλλως ιδανικός χώρος για να τρελαθεί ένα κατ’ όνομα φυσιολογικό άτομο. Εμένα με μπλοκάρουν και με αγχώνουν αρκετά. Εντούτοις το θέμα σούπερ μάρκετ και Θόδωρος το δουλεύουμε αρκετά.
Πριν πάμε για μάθημα κάνουμε μια στάση στο σούπερ μάρκετ που είναι απέναντι από το κέντρο. Λέμε, ενώ είμαστε στο αυτοκίνητο, μια λίστα 3-4 πραγμάτων και προσπαθούμε να τα θυμόμαστε και μέσα. Το μαγαζί είναι μικρό και συνήθως άδειο και αφήνω επίτηδες το Ρίκο ελεύθερο. Τον στέλνω να φτάσει πρώτος στο γάλα κι εκεί μπορεί να προσπαθήσω να τον κάνω να δει ότι γύρω είναι τα γάλατα και τα γιαούρτια. Παίρνουμε 3 (έεενα, δυο, τρίαααα) γάλατα, συνεχίζουμε με κάτι γνωστό (π.χ. χυμό και μπανάνες) και προσπαθούμε να τονίσουμε ότι περνάμε από το ταμείο και πληρώνουμε-There Ain't No Such Thing As A Free Lunch.
Νομίζω ότι κάθε φορά είναι πιο ελεγχόμενη η συμπεριφορά του. Βέβαια, όταν περνάει δίπλα από τις πυραμίδες προϊόντων, η εικόνα ότι τις σωριάζει κάτω περνάει στιγμιαία από το μυαλό μου, αλλά αυτό είναι δική μου ψύχωση, όχι του Ρίκου.
5 σχόλια:
Καλημέρα!
Η Χριστίνα δεν κατέβαζε πυραμίδες προϊόντων, στίβαζε απλώς στο καρότσι κάθε θησαυρό που της τραβούσε την προσοχή (παντοφλίτσες, καλσόν (με σχέδια), καλτσάκια, γαριδάκια, σοκολάτες και άλλα παρόμοια): Κοκεταρία και νοστιμιές, δηλαδή.
Όπως λέει κι η μεγάλη κόρη μου, η Χριστίνα είναι το "πιό θηλυκό" από τις τρεις μας... :)
:-),
εμείς μπροστά στις φακές/φασόλια παθαίνουμε αμόκ. Το συγκεκριμένο σ/μ έχει και χύμα και τρέμει ολόκληρος από τη επιθυμία να χώσει τα χέρια στο τσουβάλι, ο Ρίκος ο Σέσουλας.
Στις φακές και τα φασόλια, όταν είναι χύμα, κι εγώ παθαίνω αμόκ - μη σου πω και στις ελιές καμιά φορά! Το καλύτερο όμως είναι να καθαρίζεις αρακά (το κάναμε κάποτε αυτό...) και να χώνεις τα χέρια σου μέσα μετά.
Η Άννα, η κόρη μου, μόλις πλησιάσουμε στα τυριά και στα αλλαντικά, αρχίζει να φωνάζει "θέλω τυρί να δοκιμάσω, θέλω ζαμπόν να δοκιμάσω!". Και πάντα της δίνουν βέβαια.
Εμείς είμαστε οι ρεζίληδες των τοπικών σ/μ. Η Νάσια θέλει παιχνίδια και καλλυντικά και γάντια από αυτά που πλένουμε τα πιάτα.
Εάν απορρίψουμε τα αιτήματα (πόσα γάντια να αντέξει ένα σπίτι;)πέφτει στα πατώματα και σπαράζει και μας κοιτάνε όλοι έτοιμοι να πάρουν τηλέφωνο της κοινωνικές υπηρεσίες για να μας αφαιρέσουν την κηδεμονία.
Μια φορά μια καλή κυρία ήρθε με μια κούκλα -η μπάρμπι γοργόνα εάν δεν απατώμαι- και μας είπε "μην με παρεξηγείτε, δε θέλω να σας προσβάλλω, αλλά αφήστε με να την κάνω δώρο εγώ στο παδί, δεν αντέχω να το βλέπω να υποφέρει έτσι". Και να σκεφτείτε ότι μια μέρα πριν την είχαμε αγοράσει τη βρωμομπάρμπι στο ίδιο σουπερμάρκετ, αλλά αυτή την ξαναήθελε.
Η Νερίνα πάλι της αρέσει να πετάει με χάρη πράγματα κάτω και ειδικά ντάνες πραγμάτων.
Α περνάνε πολύ ωραία μαζί μας στα σ/μ..!!!!
Καλό σας σ/κ
Υ.Γ. Σήμερα είναι ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ!!! Ή δεν είναι;;;
Μπάμπη και Νερίνα, Νερίνα και Μπάμπη ήρθε η Παρασκευή και λέω να πέσω σε κώμα για το ΣΚ-και Δευτέρα πρωί πρωί να παραιτηθώ. Η αλήθεια είναι ότι δε μού ΄ρχεται κάτι έξυπνο να απαντήσω-ούτε καν σχετικό, οπότε σάς αφιερώνω κάτι από μια συνέντευξη του Δαβαράκη που μού άρεσε, την αγάπη μου και καλό ΣΚ.
"Η ζωή με έμαθε ότι κερδισμένος τελικά βγαίνει αυτός που μεγαλώνοντας όλο και ανοίγεται. Δεν χρειάζεται να αυτοπροστατευόμαστε, να φοβόμαστε, πώς θα έρθει η έμπνευση, η δημιουργία, η σχέση με τους άλλους; Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί κι ας γίνει οτιδήποτε. Κι ας έρθει και το χαστούκι. Ή το γιαούρτι."
Δημοσίευση σχολίου