21.9.07

Υψηλής διανόησης συνέχεια

Τέλειωσα τη Γυναίκα του Βερολίνου-πραγματικό ημερολόγιο μιας Γερμανίδας για τους 2,5 μήνες κατοχής του Βερολίνου από τους Ρώσους. Αναφέρεται λοιπόν κάπου η (ανώνυμη) συγγραφέας στη μανία των Ρώσων για τα ρολόγια ασχέτως της αξίας τους. Πιθανολογεί ότι θα πρόκειται για δυσεύρετο είδος στη Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να εξηγήσει αλλιώς το πάθος τους, αφού κυκλοφορούν φορώντας όσα περισσότερα τέτοια λάφυρα στα χέρια τους.

Το οποίο μου θύμισε ένα κείμενο του Κούρτοβικ στο Τετέλεσται, με την πασίγνωστη φωτογραφία της απελευθέρωσης του Βερολίνου από τους Συμμάχους και τον στρατιώτη που σκαρφαλωμένος στο Reichstag ανεμίζει την κόκκινη σημαία. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα παρασκηνιακά της φώτο, λέει ο Κούρτοβικ ότι ο στρατιώτης φοράει δυο ρολόγια!

Σιγά το ειδησάριο, μαντάμ, θα αναφωνήσουν μερικοί μερικοί! Η αλήθεια είναι ότι το έγραψα γιατί μού φαίνεται μαγικό να διαβάζω κάτι που κάνει κλικ σε κάτι παλιότερο παρόμοιο που έχω διαβάσει, είναι λίγο σαν να συμπληρώνεται άλλο ένα κομματάκι από ένα τεράστιο, χαοτικό παζλ, βίτσια είναι αυτά.

Φιλολογούμε μετ’ ευτελείας παρτ ουάν

Είμαι σε ένα μίτινγκ όταν ξαφνικά ως άλλη Αθηνά γεννάται το εξής ποστ στο μυαλό μου:

Είναι ευχής έργο που υπάρχουν τα blogs και διαβάζω για ανθρώπους σαν κι εμένα, την καθημερινότητα τους και το πώς αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση.

Αυτό που έκανα όμως πριν συμβεί αυτό, ήταν να αναζητώ με πραγματική λαχτάρα μέσα στα λογοτεχνικά βιβλία που διάβαζα αναφορές σε παιδιά με προβλήματα, να δω αν μπορώ να ταυτιστώ με τα γραφόμενα και πώς αντιλαμβάνονται τη διαφορετικότητα.

Ξεκινάω έναν πρόχειρο κατάλογο συγγραφέων που έχουν κάνει αναφορές κατά καιρούς σε παιδιά με νοητικά προβλήματα ή και αυτισμό, συμπληρώσατε κατά βούληση:

Kenzaburo Oe: τον βάζω πρώτο διότι το πρόβλημα του νοητικά στερημένου γιου του (γεννήθηκε με δυσπλασία στον εγκέφαλο), ζητήματα ηθικής και καθημερινότητα με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες είναι θέματα γύρω από τα οποία περιστρέφονται τα δυο βιβλία του που έχω διαβάσει. Τον Οε δεν τον διάβασα εύκολα, αλλά τις σκηνές με τη μητέρα που σιγά σιγά γίνεται αλκοολική, τους γονείς που νιώθουν ανίκανοι, αποκομμένοι και ξένοι με το μωρό, τα πήγαινε-έλα του μωρού στα ιδρύματα θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ αν είχα ταλέντο για Νόμπελ. Πάντως όποιος ανατρέξει στη wikipedia θα δει ότι το Hikari Oe τον μεγάλωσαν με στοργή και ασφάλεια, έχει δε ιδιαίτερο μουσικό ταλέντο.

Πεζές ασχολίες με αναγκάζουν να συνεχίσω τον κατάλογο σε επόμενο ποστ, teaser ονόματα που θα ακολουθήσουν: Nick Hornby, Graham Swift, ολίγη από Doctorow, ακόμα κι αυτός ο Borges σε μια εμφάνιση guest!

(Και φυσικά χτες ξεκινήσαμε σχολείο, όπως πιστοποιούν και οι αποκλειστικές φώτο-ντοκουμέντο για τους δύσπιστους.)

20.9.07

Το ‘δα στην Όπρα!

Καλά, δεν το είδα, διάβαζα το autismvox και ακολούθησα τα links. Λέει για μια ηθοποιό, τη Jenny Mccarthy και το 10χρονο αυτιστικό γιο της.

Συμπαθέστατη ιστορία-για τους άνδρες συμπαθέστατη κι η μαμά-η πορεία συνειδητοποίησης της κατάστασης που περιγράφει είναι πολύ χαρακτηριστική, κρίσεις επιληψίας, παιδί που δεν εκδηλώνει τρυφερότητες και συναισθηματισμούς, αποτραβηγμένο στον εαυτό του, άρνηση της μαμάς να το δει/δεχτεί και ακολουθεί σταδιακά η ανάδυση στο φως, εκπαίδευση και πρόοδος του παιδιού και ένας Τζιμ Κάρευ που έρχεται να αντικαταστήσει τον πρώην σύζυγο.

Είπα τρυφερότητες και το είπα με λίγο καμάρι, ο αγαπητός Ρίκος έχει αρχίσει να δείχνει ότι μου έχει μια κάποια συμπάθεια. Ως άλλοι Ινουίτ είναι φορές που μεσούντος του μαθήματος θα τρίψουμε τις μύτες, τα μάγουλα μας και θα βγάζουμε αμφότεροι ένα αργόσυρτο «μμμμμμμ» ή θα μου πιάσει το πρόσωπο και θα επαναλάβει αυτό που λέω χρόνια, «όμοφο!». Ε, εκεί νιώθω τουλάχιστον Jenny Mccarthy!

19.9.07

Ο Θορώ κι εγώ

Άλλα ήθελα να γράψω, καθημερινά του Ρίκου, με αποδιοργάνωσε πολύ το κείμενο της Μαρίας, είναι πολύ δύσκολο να συγκινείς γράφοντας τόσο απλά και άμεσα.

Με μπέρδεψε πολύ η Μαρία, ένιωσα έντονα τις αντίρροπες δυνάμεις που με τραβάνε εσχάτως.

Από τη μία το ζητούμενο είναι η ένταξη για το μικρό, η προσπάθεια να παρακολουθήσει κανονικό σχολείο, εφόσον το δικαιούται.

Από την άλλη αυτό που σφόδρα επιθυμώ ενδόμυχα είναι να είμαι μαζί του σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, μακριά από τα ηλίθια βλέμματα (χαιρεκακία ανάμικτη με ανακούφιση) που καρφώνονται στο Ρίκο όταν διαπιστώσουν τις στερεοτυπίες του.

Εν είδει θηλυκού Θορώ νιώθω το Walden μου να με καλεί όλο και πιο έντονα.

17.9.07

Μια ελαφρά αποδιοργάνωση

Το κακό είναι ότι εσχάτως το πρόγραμμα, για τα πρωινά τουλάχιστον, δε λέει πολλά.

Περιμένουμε να εντοπίσουμε ΤΗ συνοδό για το σχολείο και στο μεταξύ κάνουμε καμιά ανεξάρτητη εργασία σπίτι, λίγο παιχνίδι με τον Αργύρη, λίγο επιτραπέζια με τη γιαγιά, αλλά κυρίως ασχολούμαστε μετά του οίκοι εργαζόμενου πατέρα ο οποίος σύντομα θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ του «οίκοι» και «εργαζόμενου».

Μέχρι να ξεκινήσουμε κολυμβητήριο και ο μεγάλος φουλ μαθήματα κάπως έτσι συνεχίζεται η μέρα: επιστρέφει το απόγευμα η μπίσνες γούμαν μήτηρ, εκβιαστικά-δεν θα πάμε μετά βόλτα/Βεϊκου/ψώνια/λούνα πάρκ πακτώνει το νεαρό κύριο στο τραπέζι των εργασιών του και κάνουμε μάθημα καμιά ωρίτσα.

Το τελευταίο διάστημα το μάθημα επικεντρώνεται κυρίως σε προγραφή: τραβάμε γραμμούλες, σχεδιάζουμε κυματάκια, είε αυθόρμητα είτε πατώντας πάνω σε προσχεδιασμένες κουκίδες-τις περιώνυμες «μπιλλίτσες» που λέει κι ο κύριος Ρίκος. Τα πάει ανέλπιστα καλά, αυτό που θέλει διόρθωση είναι λίγο περισσότερη πίεση του μολυβιού. Το θέμα είναι ότι έναν ολόκληρο χειμώνα εργοθεραπείας ο μικρός κρινόταν ανέτοιμος για τις δαχτυλομπογιές καν, κάποια στιγμή μέσα στον Ιούλιο με κατέλαβε η ψύχωση ότι πρέπει να τον μάθω να κρατάει μολύβι και να ζωγραφίζει τα στοιχειώδη. Ξεκινήσαμε ζωγραφίζοντας το εσωτερικό εικόνων των οποίων το πρότυπο βλέπαμε και συζητούσαμε, η Μαρία με συμβούλευσε κι έβαζα ημερομηνίες κι αν συγκρίνει κανείς η πρόοδος είναι εμφανέστατη. Η ζωγραφική τον βοηθάει να συγκεντρώνεται, να ελέγχει το χέρι του και πλέον είναι μια ανεξάρτητη εργασία. Παράλληλα προσπαθούμε να δουλέψουμε το δείχτη, διότι ο Θοδωρής δείχνει συνήθως με όλη την παλάμη και στιγμιαία.

Είχα κατέβει στα βιβλιοπωλεία, όπου και διαπίστωσα αυτό που υποψιαζόμουν, ελάχιστα, αν όχι τίποτα δεν υπάρχει για ειδική αγωγή, ασκησούλες ανάγνωσης ή γραφής. «Θα φάμε ό,τι έχουμε είπε ο κυρ-Θωμάς-από την ομώνυμη καλύβα», και αγόρασε υλικό προνήπιου.