Άλλα ήθελα να γράψω, καθημερινά του Ρίκου, με αποδιοργάνωσε πολύ το κείμενο της Μαρίας, είναι πολύ δύσκολο να συγκινείς γράφοντας τόσο απλά και άμεσα.
Με μπέρδεψε πολύ η Μαρία, ένιωσα έντονα τις αντίρροπες δυνάμεις που με τραβάνε εσχάτως.
Από τη μία το ζητούμενο είναι η ένταξη για το μικρό, η προσπάθεια να παρακολουθήσει κανονικό σχολείο, εφόσον το δικαιούται.
Από την άλλη αυτό που σφόδρα επιθυμώ ενδόμυχα είναι να είμαι μαζί του σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, μακριά από τα ηλίθια βλέμματα (χαιρεκακία ανάμικτη με ανακούφιση) που καρφώνονται στο Ρίκο όταν διαπιστώσουν τις στερεοτυπίες του.
Εν είδει θηλυκού Θορώ νιώθω το Walden μου να με καλεί όλο και πιο έντονα.
2 σχόλια:
Μαριλένα,
Πράγματι είναι λεπτές οι ισορροπίες ανάμεσα στην υπερπροστατευτικότητα και στην δικαιολογημένη γονική παρέμβαση. Κι εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να αναρωτιέμαι αν η παρόρμησή μου να προστατεύσω τον γυιό μου από, ενδεχομένως, άσχημες συμπεριφορές είναι σωστή. Ίσως απλώς πρέπει να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας και να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις μια-μια τη φορά, καθώς προκύπτουν, αντί να έχουμε ένα προδιαγεγραμμένο πλάνο αντιδράσεων. Κι ο Θεός βοηθός...
Αθηνά καλημέρα,
συμφωνώ απολύτως συν ότι οι ίδιοι αλλάζουμε κι ορισμένα που μας τρόμαζαν τα αντιμετωπίζουμε πιο χαλαρά. Στη φώτο με τα κουπιά-χτεσινή λήψη-στην αρχή είπα να μην δώσω στο Ρίκο κουπί. Μόλις είδε το μεγάλο να κρατάει μου λέει "κι εγώ σκούπα". Είπαμε κουπί, του το ΄δωσα, κι αν εξαιρέσεις ότι αμφότεροι έφυγαν μούσκεμα περάσαμε μια χαρά :-).
Δημοσίευση σχολίου