Το ‘δα στην Όπρα!

Καλά, δεν το είδα, διάβαζα το autismvox και ακολούθησα τα links. Λέει για μια ηθοποιό, τη Jenny Mccarthy και το 10χρονο αυτιστικό γιο της.

Συμπαθέστατη ιστορία-για τους άνδρες συμπαθέστατη κι η μαμά-η πορεία συνειδητοποίησης της κατάστασης που περιγράφει είναι πολύ χαρακτηριστική, κρίσεις επιληψίας, παιδί που δεν εκδηλώνει τρυφερότητες και συναισθηματισμούς, αποτραβηγμένο στον εαυτό του, άρνηση της μαμάς να το δει/δεχτεί και ακολουθεί σταδιακά η ανάδυση στο φως, εκπαίδευση και πρόοδος του παιδιού και ένας Τζιμ Κάρευ που έρχεται να αντικαταστήσει τον πρώην σύζυγο.

Είπα τρυφερότητες και το είπα με λίγο καμάρι, ο αγαπητός Ρίκος έχει αρχίσει να δείχνει ότι μου έχει μια κάποια συμπάθεια. Ως άλλοι Ινουίτ είναι φορές που μεσούντος του μαθήματος θα τρίψουμε τις μύτες, τα μάγουλα μας και θα βγάζουμε αμφότεροι ένα αργόσυρτο «μμμμμμμ» ή θα μου πιάσει το πρόσωπο και θα επαναλάβει αυτό που λέω χρόνια, «όμοφο!». Ε, εκεί νιώθω τουλάχιστον Jenny Mccarthy!