Είδα στα στατιστικά κίνησης του blog 2-3 ανθρώπους να ψάχνουν για social stories, κι επειδή δεν είναι εποχή ν’ αφήνει κανείς δυσαρεστημένους αναγνώστες ιδού άλλες δυο.
Είναι παραλλαγές από ένα βιβλίο που μού έστειλε η πάντα πρωτοπόρα Θεσσαλονίκη, το Everyday Education.
Η πρώτη αφορά τη σπάνια περίπτωση που δέχομαι-να κάνω ούτε λόγος-τηλεφωνήματα προ της ώρας κατάκλισης του Ρίκου (τηλεφωνώ από την εταιρεία οπίνιον-μάι-ας και θέλω να μάθω τι σταθμό ακούτε, αααα είστε πάνω από τριάντα, κάποια άλλη φορά). Με αυτή την ιστοριούλα φιλοδοξώ να διδαχθεί ο Ρίκος το ακατόρθωτο: υπομονή.
Η δεύτερη ιστορία αφορά τις διαχύσεις. Όταν ζορίζουν τα πράγματα ο Ρίκος αρχίζει το γλείψιμο (αυτιστικό παιδί θύμα δεν έχει γεννηθεί, που λέει κι η Βαγγελιώ). Αδερφέ, ρώτα πριν αρχίσεις τα χαϊδολογήματα κι άσε τα « μα σ’ αγαπάω».
Πιο φανατικός υποστηρικτής του Παπακωνσταντίνου δεν πρέπει να έχει υπάρξει ακόμα (ίσως όχι του ανδρός αλλά της πολιτικής του σίγουρα).
Τελευταία ο Ρίκος καθώς περιμένουμε στο ταμείο κι ενώ αρχίζει να βγαίνει η απόδειξη σεληνιάζεται και αρχίζει τις παραινέσεις στην ταμία:
«Κυρία, ένα χαρτάκι για σένα ένα για μένα».
Ανεμίζει την απόδειξη μέχρι το σπίτι, σε κάθε κάδο κάνει το μονόπρακτο-προσποίηση: «να τη ρίξω στα σκουπίδια? Όοοοοχι, θα την πάμε στο μπαμπά να δει τι πήραμε» κλπ κλπ κλπ
Πήραμε τα αποτελέσματα του wisc χτες, που έδειξε «ήπια νοητική στέρηση»-το οποίο όσο κι αν το ψυχανεμίζεσαι, όταν το βλέπεις γραμμένο είναι κάπως διαφορετικό. Η συμβουλευτική πρόταση είναι να προσπαθήσει να παρακολουθήσει γενικό σχολείο με παράλληλη στήριξη και βλέπουμε. Ακούω τα δικά σας νέα, φίλτατοι.
