28.5.09

DSM στο πόδι

Η αφορμή είναι το σχόλιο της Μαρίας, «είναι αυτιστικός?». Για το αστείο του πράγματος , εφόσον δεν πρόκειται για αυτοδιάγνωση κι αφού η μανούλα δεν έχει εκδηλώσει παραληρήματα μεγαλείου περί ανωτερότητας του αυτιστικού μυαλού και λοιπά ψευδοεπιστημονικά υπάρχει ένας καλός λόγος να την πιστεύουμε-τη μανούλα.

Και μετά το γελαστικό μια σύντομη δική μου αξιολόγηση του Ρίκου βάσει της τριάδας των μειονεξιών των αυτιστικών.

Κοινωνικότητα: πάσχει πολύ και θέλει δουλειά, κύριος οίδε πού θα μπορέσει να φτάσει σ’ αυτόν τον τόσο δύσκολο τομέα, Είναι εξαιρετικά τρυφερός (τείνω να πιστέψω ότι τα περισσότερα αυτιστικά παιδιά είναι πολύ συναισθηματικά). Κάνει πλακίτσες και συνήθως αναγνωρίζει και τα (προσαρμοσμένα) αστεία και γελάει.

Γλώσσα κι επικοινωνία: αρκετά καλός κι όσο κερδίζει σε κοινωνικότητα και συναναστροφές όλο και βελτιώνεται.

Έλλειμμα φαντασίας: ο Ρίκος δεν νομίζω ότι έχει φαντασία, με προσπάθεια γενικεύει αλλά φανταστικό παιχνίδι δεν υπάρχει, ίσως αστειάκια και παιχνίδι ρόλων που επαναλαμβάνεται.

Συνήθως αυτά που εγώ γράφω στο μπλογκ μου δεν είναι παρά αστεία περιστατικά που κρατάνε δευτερόλεπτα ή και λεπτά μέσα στη μέρα. Η υπόλοιπη μέρα έχει τις 5 ώρες στο ειδικό σχολείο, το (περίπου) καθημερινό δίωρο παρέμβασης, τις αναπόφευκτες μπίλιες με το ρολόι, την έξοδο στο μπαλκόνι για να κυλήσει το νερό και να πέσουν τα φύλλα, τις ίδιες κασέτες στο βίντεο. Ταυτόχρονα τα 'ρικίστικα' είναι κουβεντούλες που για ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης εμφανίζονται στα 2 ή 3 χρόνια του-ποτέ δεν θα πάψει να με εκπλήσσει αυτή η διαπίστωση. Αυτισμός για μένα δεν είναι μόνο η έλλειψη ικανοτήτων όσο η απρόβλεπτη και μη στοχαστική εμφάνιση και απουσία τους. Μαρία, εσύ ξέρω ότι τα ξέρεις.

Κλαούζεβιτς- Σουν Τζου σε μίνι συσκευασία

(όχι δεν έμαθε τους διψήφιους ακόμα)

Φεύγω για τη δουλειά ενώ τα παιδιά δεν έχουν σχολείο κι ο Ρίκος απαιτεί να μη φύγω ούτε εγώ.

Πρώτη προσέγγιση, ορθολογιστική:

Μα αφού δεν έχω σχολείο, εσύ γιατί έχεις δουλειά?

Εκφοβιστική: αν πας στη δουλειά θα αρρωστήσεις, θα πέσεις στα νερά και θα χτυπήσεις το κεφάλι σου (μπα που να φας τη γλώσσα σου)

Τακτική σε φέρνω προ τετελεσμένου: βάζω τη μπλούζα μου κι έρχομαι κι εγώ στη δουλειά.

27.5.09

Ο τροχός επανεφευρεθείς


Σε μια περίοδο που λίγα καλά συμβαίνουν, τουλάχιστον ο Ρίκος έμαθε να κάνει προσθέσεις με το αριθμητήριο, το οποίο αποδείχτηκε killer μέθοδος.
Η αλήθεια είναι ότι το σχολείο (κι ομολογουμένως κι εγώ) είχε δώσει φουλ σημασία στην ανάγνωση και γραφή, αφήνοντας στην τύχη τους τις θετικές επιστήμες.
Τώρα σκέφτομαι να τον πλακώσω στην μητέρα της μάθησης, την επανάληψη. Τις επόμενες μέρες λοιπόν ο Ρίκος θα προσθέτει του σκοτωμού κι όταν φτάσουμε να κατακτήσουμε προσθέσεις διψήφιων κάπου εκεί θα επιστρέψω κι εγώ στο μπλογκ.

Super Update: Να πού θα είμαστε με την Έμμα (Ρίκος κ εγώ) το Σάββατο . Όσοι έχετε κέφι είστε καλοδεχούμενοι!

26.5.09

Διάφορα


Ο Ρίκος τελευταία έχει βγάλει κάτι αισθητηριακές ευαισθησίες και δεν μπορούμε να υψώνουμε τη φωνή επ’ ουδενί, κλείνει τ’αυτιά του. Στη φωτο περνάει μηχανάκι-μηχανάκι με κυρία, πεντάχρονα δίδυμα και καλαθάκι για το σουπερ μάρκετ (μπουμπουνοκίνητο με λίγα λόγια, δεν δικαιολογείται ο τόσος πανικός).

Στο κολυμβητήριο ο Ρίκος κολυμπάει (και) με κάτι νεαρούς που κάνουν αποκατάσταση από τροχαία. Οι τύποι αυτοί έχουν βαλθεί να τον μάθουν να λέει ότι είναι Ολυμπιακός (αλλούτερη πληροφορία για το Ρίκο). Ο πάντρε όμως τυγχάνει ΑΕΚτζής.

Μπαμπάς: Ρίκο, τι ομάδα είσαι?

Ρίκος: Ολυμπιακός.

Μ: όχι, είσαι ΑΕΚ. Τι είσαι?

Ρίκος: ΑΕΚ. Και πότε είμαι Ολυμπιακός?

Περί λατινικών του Χρήστου στο προηγούμενο ποστ: διαβάζω για το lupron, ένα φάρμακο που χορηγείται για τη μείωση της τεστοστερόνης και κάποιος ευαγγελίζεται να θεραπεύσει τα αυτιστικά παιδιά μ’ αυτό. Ενδοκρινολόγοι και παιδίατροι προειδοποιούν για την απουσία επιστημονικών δεδομένων που να ευνοούν τη χρήση του. Παρότι άθεη δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω, ο θεός να βάλει το χέρι του.

25.5.09

Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν

αλλά σε μερικά χρειάζεται και περισσότερο λίπασμα, μη λέμε ό,τι θέμε!

(άλλο) ένα ωραίο ποστ από την Κριστίνα για την παρέμβαση (πρώιμη αλλά και για τη συνέχεια).

«τι θα είχε γίνει όμως αν δεν είχαμε κάνει τίποτα? Αν απλώς είχαμε πει, άσε τον Τσάρλυ ως είναι, έτσι είναι τα πράγματα. Αν δεν είχαμε κάνει τίποτα?

Πρώτα απ’ όλα φαντάζομαι ότι ο Τσάρλυ δεν θα ήταν καν μαζί μας. Δεν θα έλεγε καν τις σύντομες φράσεις που λέει ή θα ποδηλατούσε»

Ναι, όταν το διάβασα είχα στο μυαλό μου μερικές επικίνδυνες φωνές που εναντιώθηκαν στα της πρώιμης ανίχνευσης αντιπροτείνοντας τη μηδενική παρέμβαση.