Η αφορμή είναι το σχόλιο της Μαρίας, «είναι αυτιστικός?». Για το αστείο του πράγματος , εφόσον δεν πρόκειται για αυτοδιάγνωση κι αφού η μανούλα δεν έχει εκδηλώσει παραληρήματα μεγαλείου περί ανωτερότητας του αυτιστικού μυαλού και λοιπά ψευδοεπιστημονικά υπάρχει ένας καλός λόγος να την πιστεύουμε-τη μανούλα.
Και μετά το γελαστικό μια σύντομη δική μου αξιολόγηση του Ρίκου βάσει της τριάδας των μειονεξιών των αυτιστικών.
Κοινωνικότητα: πάσχει πολύ και θέλει δουλειά, κύριος οίδε πού θα μπορέσει να φτάσει σ’ αυτόν τον τόσο δύσκολο τομέα, Είναι εξαιρετικά τρυφερός (τείνω να πιστέψω ότι τα περισσότερα αυτιστικά παιδιά είναι πολύ συναισθηματικά). Κάνει πλακίτσες και συνήθως αναγνωρίζει και τα (προσαρμοσμένα) αστεία και γελάει.
Γλώσσα κι επικοινωνία: αρκετά καλός κι όσο κερδίζει σε κοινωνικότητα και συναναστροφές όλο και βελτιώνεται.
Έλλειμμα φαντασίας: ο Ρίκος δεν νομίζω ότι έχει φαντασία, με προσπάθεια γενικεύει αλλά φανταστικό παιχνίδι δεν υπάρχει, ίσως αστειάκια και παιχνίδι ρόλων που επαναλαμβάνεται.
Συνήθως αυτά που εγώ γράφω στο μπλογκ μου δεν είναι παρά αστεία περιστατικά που κρατάνε δευτερόλεπτα ή και λεπτά μέσα στη μέρα. Η υπόλοιπη μέρα έχει τις 5 ώρες στο ειδικό σχολείο, το (περίπου) καθημερινό δίωρο παρέμβασης, τις αναπόφευκτες μπίλιες με το ρολόι, την έξοδο στο μπαλκόνι για να κυλήσει το νερό και να πέσουν τα φύλλα, τις ίδιες κασέτες στο βίντεο. Ταυτόχρονα τα 'ρικίστικα' είναι κουβεντούλες που για ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης εμφανίζονται στα 2 ή 3 χρόνια του-ποτέ δεν θα πάψει να με εκπλήσσει αυτή η διαπίστωση. Αυτισμός για μένα δεν είναι μόνο η έλλειψη ικανοτήτων όσο η απρόβλεπτη και μη στοχαστική εμφάνιση και απουσία τους. Μαρία, εσύ ξέρω ότι τα ξέρεις.