1.12.07

Γαμπρέ, τελειώσαν τα ψέματα!


Τα τέκνα ντύθηκαν, η μανούλα έφτιαξε το μαλλί κι έγινε σαν την άσχημη θεία της Φάρα Φώσετ, ο κουμπάρος είναι μάλλον καλός, άρα δεν έχει κάτι το γελαστικό, the time has come που λένε και οι midnight oil.

Η ομάδα κρούσης οσονούπω αναχωρεί για τη σεμνή τελετή, έτοιμη για την three alls policy, kill all, burn all, loot all!

ΥΓ. Νερίνα, το ακολουθήσαμε το τιπ σου, αν ο Ρίκος με αναγκάσει να μείνω και στους επόμενους δυο γάμους για να εξαντλήσω το αποθεματικό ρυζιού, το κρίμα στο λαιμό σ’.

30.11.07

Φτιάξε το πάπλωμα που πέφτουν και δεν πέφτουν

Έλεγα χτες ότι ο Ρίκος διανύει περίοδο πιθανών αλλαγών. Η καλή πλευρά είναι ότι δείχνει να «πιάνει» τα συναισθήματα ευκολότερα, οι δυο μας συνεννοούμαστε πιο άμεσα, αν υπάρχει αυτό που λένε συναισθηματική νοημοσύνη έχει πάρει την ανιούσα αυτές τις μέρες.

Από την άλλη διάφορα αισθητηριακά έχουν διογκωθεί, κοιτάζει πάλι τα έντονα φώτα και ανοιγοκλείνει τα μάτια, συγκεντρώνει σάλια στο στόμα και τα φτύνει κάνοντας λιμνούλες. (Αυτό το τελευταίο άλλο πράγμα να το διαβάζεις κι άλλο να προσγειώνεται η γυμνή πατούσα πάνω στη συσσωρευμένη φτυσιά, η αίσθηση συγκρίνεται μόνο με το πάτημα γυμνοσιάλαγκα)

Η επεξήγηση του τίτλου: στο αιώνιο κυνήγι των συγκινήσεων που έχουν να κάνουν με ρίψεις αντικειμένων και την εμβριθή μελέτη της πτώσης, ο Ρίκος πάει στο διπλό κρεβάτι και φτιάχνει το πάπλωμα με τρόπο που ναι μεν υπάρχει κλίση, αλλά τις απότομες πλαγιές διαδέχονται σημεία διαδρομής ανοδικά. Έτσι τα μπαλάκια έχουν μεν καθοδικές τάσεις, αλλά χρειάζονται και ενίσχυση φρομ τάιμ του τάιμ. Συζητούσαμε κάποτε μέσω mail με την Kristina πώς ο λόγος των αυτιστικών ατόμων θυμίζει OuLiPo ενίοτε. Ιδού πόσο ελλειπτικός και περιεκτικός συνάμα μπορεί επίσης να είναι, ο μικρός λέει πέφτουν και δεν πέφτουν κι εμένα μού πήρε η εξήγηση μια παράγραφο.

29.11.07

Υπό την επήρεια του καμπανίτη

(που έρρεε άφθονος στη χτεσινή συγκέντρωση του κουμπάρου, ξεκινάμε με λίγα άσχετα για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του blog και το κλείνουμε νωρίς ίνα μη εκτεθούμε)

Ενδιαφέρουσες μέρες. Κάτι λαμβάνει χώρα μέσα στο μυαλό του Ρίκου και είναι σε ιδιαίτερη υπερδιέγερση αυτό το διάστημα. Στερεοτυπίες, επαναλήψεις εμφανίζονται στο φουλ, αλλά συνδυάζονται με αναπάντεχα καλές στιγμές στα μαθήματα, την ώρα που συγκεντρώνεται είναι πολύ αποδοτικός.

Χτες δεν τον είχα δει σχεδόν καθόλου, μόνο στο κολυμβητήριο, ε κατά τις 4 τη νύχτα άκουσα τα πατουχάκια και ήρθε ο καλός σου στο διπλό και κοιμήθηκε ως το πρωί.

Αυτά, καθότι ξενυχτήσαμε χτες στου εκλεκτού κουμπάρου. Τη μία χαθήκαμε για να βρούμε το σπίτι (διαβατήριο, πακοτίνια για το ταξίδι απαραίτητα) και την άλλη όταν με έστειλε να αφήσω τα παλτά. Παρά τις σαφείς οδηγίες (προσοχή, αφορούν το ίδιο σπίτι-οικισμό, θα ανέβεις στον πρώτο, 200 μέτρα όλο ευθεία, περνάς το jacuzzi των επισκεπτών, στρίβεις δεξιά και κάνεις άλλα 50μ. τροχαδάκι, στο τέλος της εσωτερικής πισίνας έχεις φτάσει) ξανασυνάντησα γνωστό μιάμιση ώρα μετά. Άπο, τι να λέμε, ήταν όλα υπέροχα…

28.11.07

Όλοι οι άνθρωποι του κουμπάρου


Το Σάββατο παντρεύουμε και χτες με έπιασε το μεταφυσικό άγχος ότι δεν θα ξέρουμε να δέσουμε τις γραβάτες μας (Αποστόλη, λέω να φέρω τα μουλικόνια στην εκκλησία, μάθε το από ‘δω).

Ας ξεκινήσουμε με τα human και τα λοιπά resources: δυο άνθρωποι, ένα λάπτοπ, ένα pc, μια γραβάτα έκαστος ανά χείρας, γκουγκλίζουμε “knot, tie” (εγώ βάζω κι ένα for dummies) και το ζητούμενο είναι ο κόμπος Windsor.

Ομολογώ ότι από τις δυο γραβάτες καμία δεν είναι δικό μου έργο, ο σύμβουλος-σύζυγος με νίκησε κατά κράτος. Βέβαια βλέποντας τη φωτο, ήταν πύρρειος νίκη, μάλλον πρέπει να ζητήσουμε από τον πεθερό να μας φτιάξει κόμπους της προκοπής.

Λεπτομέρεια, η κοιλιά του Ρίκου! Ένας τριχωτός πισινός λείπει για να αποθεωθεί το decadence κλίμα!

27.11.07

Minimalia

Είναι πολύ συγκεγχυμένο το θέμα στο μυαλό μου, νομίζω όμως ότι για μια φορά αφορμή είναι ο Αργύρης και όχι ο νεαρός δελφίνος.
Αποδελτιώνω διάφορα και προσπαθώ να καταλήξω πώς νιώθω εγώ απέναντι σε όλο αυτό που λέγεται «ειδικές ανάγκες».

Καθημερινή της Κυριακής, συνέντευξη με τη Μαρί Ντ’ Ενεζέλ, γαλλίδα ψυχολόγο, πρωτεργάτρια του κινήματος της παρηγορητικής αγωγής.
— Χρησιμοποιείτε τη φράση του Λακάν, «είμαι το βλέμμα του άλλου», για να δείξετε πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζουμε με τρυφερότητα όσους έχουν σωματική ανεπάρκεια. Σ’ έναν κόσμο που έχει θεοποιήσει την ομορφιά και την τελειότητα, πώς είναι δυνατόν αυτό;
— Πράγματι, οι αντιλήψεις αυτές μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που πεθαίνει, να τον αγγίξουμε, να του εκφράσουμε τρυφερότητα. Σταδιακά μπορούμε να μάθουμε να το ξεπερνάμε. Εάν ξεκινήσουμε ένα είδος επικοινωνίας ακόμη και με ανθρώπους που έχουν ρημαγμένα σώματα, θα μας κερδίσει η ζεστασιά τους. Αναφέρομαι, κυρίως, στους επαγγελματίες της υγείας που καλούνται να φροντίσουν κάποιον με τον οποίο δεν συνδέονται συναισθηματικά. Εχω γνωρίσει νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που περιποιούνταν σώματα παραμορφωμένα από την αρρώστια, σχεδόν αφανισμένα, με βαθιά τρυφερότητα. Ξέρετε γιατί; Εχουν αναπτύξει μια ακλόνητη πίστη στον άνθρωπο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο που έχω κάτω δεξιά,
Cl.Veil: «Ξεκινάμε από την ιδέα ότι το μειονέκτημα και η δυσπροσαρμοστικότητα είναι υπόθεση όλων. Όποιος κι αν είναι κανείς, σε όποια θέση κι αν βρίσκεται, είναι χρήσιμο να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της Πυθίας, δηλαδή ν’ αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας».
Θ.Τάσιος: «Η αισθητική ανάγνωση ενός αμεα είναι θέμα καλλιέργειας του θεατή, κι όχι θέμα καθεαυτό».

Τι με προβληματίζει? Βαθιά μέσα μου τα παραπάνω μού φαίνονται θεωρητικά, δεν μπορώ να σκεφτώ επιχειρήματα για να πείσω τον Αργύρη να αγαπήσει το μεσιέ Ρίκο, δεν ξέρω τι να του απαντήσω όταν τον λέει «αγρίμι». Από την άλλη ξέρω ότι παίζει να φταίω εγώ, είμαι το είδος ανθρώπου που ναι μεν δεν θα βλάψει τους γύρω, αλλά και δεν τους αγαπάει, κανέναν πλην του εαυτού και των παιδιών του.

Πολύ το βάρυνα, αν κρατήσει κι άλλο η γαστρεντερίτιδα τι πιο νταουνιαστικό θα βάλω αύριο, το δρα Κεβορκιάν? Αιδώς!

26.11.07

Καθώς ψυχορραγώ


Εισαγωγή κατά το μάλλον άσχετη: δανεικός από το Φώκνερ ο τίτλος, αλλά όλα είναι δανεικά από το Φώκνερ, οπότε μικρό το κακό, το θέμα είναι ότι φέτος αρρωσταίνω (τώρα γαστρεντερίτιδα) συχνότερα κι από τρίχρονο που ντεμπουτάρει στον παιδικό σταθμό.

Τη φωτο μού την έστειλε η συνοδός μας στο νηπιαγωγείο, δεν είναι η πεμπτουσία της συνεργασίας, αλλά μέρα με τη μέρα κάτι δείχνει να γίνεται.

Είπα μέρα με τη μέρα: διάβαζα στην Kristina για τα άγχη των γονιών καθώς τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Αν όσο μεγαλώνει το παιδί δυσκολεύει και η κατάσταση, γίνεται πιο επιθετικό, αν δεν μπορεί να ελεγχθεί σωματικά όταν τον πιάνει η κρίση τι θα γίνεται, είναι σκέψεις που μάλλον όλοι τις κάνουμε. Η Κristina, της οποίας ο γιος είναι 10 ½ αποφαίνεται ότι ο Charlie βελτιώνεται μεγαλώνοντας, ότι ορισμένα πράγματα γίνονται ευκολότερα.

Εν μέρει το διαπίστωσα πολύ πρόσφατα, με αφορμή το κούρεμα και το μπάνιο. Την Παρασκευή, ο Θοδωρής κουρεύτηκε στον κουρέα χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον θυμάμαι μικρότερο, πακτωμένο στο καρεκλάκι ταΐσματος, το οποίο άρχιζε να κλυδωνίζεται επικίνδυνα καθώς πλησίαζα με τη μηχανή, ο Μπομπ να παίζει δυνατά για ξεκάρφωμα, σκηνικά απείρου κάλλους.

Με το μπάνιο ο μικρός είχε πάντα μια ευαισθησία στο κεφάλι, δεν θέλει να βρέχεται. Μέχρι πέρσι τον έκανα σε δυο δόσεις, μια σώμα και μια ανάσκελα να κρατάω το κεφάλι του πίσω, όπως πλένουμε τα νεογέννητα στο νιπτήρα. Μετά φτιάξαμε βιβλιαράκια με οδηγίες, σφαδάζαμε στην μπανιέρα κι η μανούλα αράχνη έπρεπε να κάνει κυκλωτικές κινήσεις λούζοντας και συγκρατώντας το μικρό από το πέσιμο. Εδώ και πέντε-έξι μπάνια, ο μικρός συνειδητοποίησε μόνος του ότι υπάρχει χώρος για διασκέδαση: σκύβει το κεφάλι όσο μπορεί και όση ώρα τον λούζω κοιτάζει τα νερά που πέφτουν, εμμονές rule, Μαρία!