30.5.08

Και ολίγη κουλτούρα

Το βιβλίο είναι ο «Άνθρωπος με το θρυμματισμένο κόσμο» του Λούρια και το βρήκα λόγω Σακς, που -οποία έκπληξη-το προλογίζει κιόλας. Ο ψυχολόγος Λούρια και ο ίδιος ο Ζ (ο άνθρωπος με το θρυμματισμένο κόσμο) περιγράφουν πώς είναι να ζεις μετά από ένα σοβαρό εγκεφαλικό τραύμα.

Η ιστορία έχει ως εξής: 1943, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου 23χρονος Ρώσος τραυματίζεται στον εγκέφαλο από θραύσμα οβίδας. Μετά από παρατεταμένο κώμα συνέρχεται, αλλά είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος.

Εξαιτίας του τραυματισμού του έχει ξεχάσει οτιδήποτε είχε μάθει ή ήξερε, έχει εκτεταμένες βλάβες μνήμης, δεν ξεχωρίζει το αριστερό από το δεξί, είναι ανίκανος να προσθέσει αριθμούς, να αναγνωρίσει γράμματα, να γράψει, να θυμηθεί λέξεις να περιγράψει εικόνες. Αυτό που δεν έχει θιγεί είναι η συνειδητοποίηση των ελλειμμάτων του, η επιθυμία και η ευαισθησία του στην εμπειρία και τις αποτυχημένες του προσπάθειες και η λυσσαλέα προσπάθεια να επανακάμψει.

Με βλαμμένη όραση, αποπροσανατολισμένος οπτικά και ακουστικά, πρακτικά αναλφάβητος βιώνει την καθημερινότητα ως μια εφιαλτική κατάσταση. «Όποτε προσπαθώ να αναλύσω κάτι και πρέπει να συγκεντρωθώ για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ένταση της προσπάθειας να τα καταφέρω με πράγματα που δεν είναι σαφή μου φέρνει άγχος και με αναστατώνει».

Όμως είναι αποφασισμένος να μάθει να μιλάει να γράφει και να διαβάζει πάλι.

Η ανάγνωση προχωράει με αργούς ρυθμούς και δε βελτιώνεται θεαματικά με τα χρόνια.

Το γράψιμο εξελίσσεται σημαντικά καλύτερα, ο Ζ καταλήγει μετά από 20 χρόνια να έχει γράψει 3000 σελίδες (τις οποίες δεν μπορεί να διαβάσει), έχοντας βρει στο γράψιμο ένα νόημα να ζει.

Απόσπασμα δικό του: «Δουλεύοντας πάνω στην ιστορία της ζωής μου κάθε μέρα είχα την ελπίδα ότι θα μπορέσω να μιλήσω στους ανθρώπους γι’ αυτή την ασθένεια και να την ξεπεράσω.

Γράφοντας γι’ αυτήν και μελετώντας ο ίδιος, έχω βρει ένα τρόπο να σκέφτομαι, να απασχολούμαι, να εργάζομαι πάνω σε κάποιο αντικείμενο. Με καθησυχάζει, γι’ αυτό και συνεχίζω. Με τη συνεχή επανάληψη η ικανότητά μου να μιλώ βελτιώθηκε. Εξασκώντας τον εαυτό μου (με τη σκέψη και το γράψιμο) έφτασα στο σημείο να μπορώ να κάνω μια συζήτηση-τουλάχιστον για απλά, καθημερινά πράγματα.

Αυτό το γράψιμο είναι για τον εαυτό μου ο μόνος τρόπος να σκέφτομαι. Αν κλείσω αυτά τα σημειωματάρια είναι σαν να τα παρατάω. Γυρνάω κατευθείαν πίσω στην έρημο, σε αυτό τον κόσμο του «δεν ξέρω τίποτα», στον κόσμο του κενού και της αμνησίας.

Ίσως, σκέφτηκα, αν περιγράψω τη νόσο μου με περισσότερες λεπτομέρειες και δώσω στους γιατρούς μια έκθεση για το τι συνέβη να με καταλάβουν. Κι από τη στιγμή που θα καταλάβουν εμένα και την αρρώστια μου, τότε σίγουρα θα μπορούν και να τη θεραπεύσουν. Εξάλλου, όταν ήμουν στο νοσοκομείο, δεν ήμουν ικανός να θυμηθώ και να τους πω τι με ενοχλούσε και έτσι ίσως να μην είχαν συνειδητοποιήσει ότι υποφέρω, αφού δεν μπορούσα να τους μιλήσω αναλυτικά».

Καλό δεν είναι?

29.5.08

Η βουή και η μανία

έχουν στήσει χορό μέσα στο κεφάλι μου-ίσως υπερβολικό, αλλά Φώκνερ είναι αυτός. Περίεργες μέρες:

γνωρίζω καλό και ενδιαφέροντα κόσμο (ΕΕΠΑΑ), περνάω τη φάση του να οργανωθούμε, να συσπειρωθούμε και άλλα συλλογικά και το απολαμβάνω

ο Ρίκος είναι καλός, πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα φοβερής διάσπασης και νευρικότητας, αλλά είναι στα πολύ ικανά και τρυφερά και χαρούμενά του τώρα

θέλω να τελειώσει η ιστορία με την εγγραφή στο σχολείο (ώστε να αρχίσω να ανησυχώ για το Σεπτέμβρη αν θα έχει την ίδια ειδική παιδαγωγό, αν θα χρειαστεί συνοδό κλπ :-))

βλέπω (λόγω μαθημάτων του Θόδωρου) σε τακτική βάση κάποιους γονείς που οι ιστορίες τους με κάνουν και γυρίζω σπίτι άρρωστη

σκέφτομαι αν το ότι δεν θέλω να μού μεταφέρουν το άγχος και τη μαυρίλα τους είναι άμυνα ή βλακώδης αισιοδοξία. Επικεντρώνομαι στο Θόδωρο: ρεαλισμός ή ηττοπάθεια και φόβος για το μέλλον?

Μερικά γεγονότα που ακούω και απωθώ: συζήτηση προχτές με την Αθανασία, αναφέρονται τα ποσά που χρειάζονται για την προστατευμένη διαβίωση. Σε περίπτωση που δε συμμετέχει το κράτος/τα ταμεία πρόκειται για ποσά πραγματικά ασύλληπτα.

(παραδόξως τώρα που τα ΄γραψα νιώθω ήδη καλύτερα)

28.5.08

Το μόνο σίγουρο


για σήμερα είναι η φωτο. Το κείμενο (που με λίγη τύχη θα κολλάει-ή δεν θα κολλάει στη φωτο) θα γραφεί μέσα στα πρώτα 10’ διαθέσιμα λεπτά της ημέρας. Με ένα αισιόδοξο υπολογισμό τα βλέπω να φτάνουν σαν τρεμάμενη οπτασία το μεσημέρι. (θα μπορούσα να το συνεχίσω "μέσα στην έρημο της πολλής δουλειάς μου", αλλά πρυτανεύει η λογική).

Λίγα λογάκια για τη φωτογραφία είναι το update. Η εργοθεραπεύτρια μας το σύστησε, βρήκαμε φτηνό και βολικό καθρέφτη και ο Ρίκος ευχαριστιέται πολύ να βλέπει τον εαυτό του να κάνει διάφορα. Όπου διάφορα είναι το πλάσιμο της πλαστελίνης, κάτι ασκήσεις με τους ελαστικούς επιδέσμους για ντύσιμο γδύσιμο, είναι οι γκριμάτσες «είμαι χαρούμενος, είμαι λυπημένος, τρόμαξα». Γενικά ο καθρέφτης τα έχει κάνει όλα πιο χαρούμενα και παιχνιδιάρικα.

Ο μόνος που εκνευρίζεται όταν βλέπει τον καθρέφτη είναι ο Τσυπραίος πατέρας μου που διαμαρτύρεται ότι το τόσο έντονο κόκκινο του θυμίζει «τούρκικο οντά».


27.5.08

Hush hush νέο

(περίπου hush hush, μάλλον χλιαρό)

Butterfly, αγγίζει τα όρια του paranormal, όπως αυτό σημειολογείται στα x-files, αλλά κοίτα τι βρήκα! Η ημερομηνία είναι λίιιιγο παλιά, αλλά τώρα εντόπισα το neurodiversity, τώρα και το συγκεκριμένο λινκ. Στο οποίο αρθρίδιο η Helena Bonam Carter, σύζυγος του (ημί) θεου Τιμ Μπάρτον δηλώνει ότι αφού γύρισε μια ταινία υποδυόμενη τη μητέρα 4 αυτιστικών παιδιών διέκρινε χαρακτηριστικά συμπεριφοράς τους που έχει κι ο Τιμ. Ως ένα από αυτά αναφέρει την ικανότητά του να απομονώνεται στη δουλειά αγνοώντας τον υπόλοιπο κόσμο.

Μετά μιλάει για το ιδιαίτερο χιούμορ και την ανεξάντλητη φαντασία του και τα αποδίδει στο Αsperger.

Συμπαθέστατο αρθράκι, βέβαια η πληροφορία ελέγχεται. Πρώτον γιατί το σάιτ ίσως είναι κάτι σαν Τηλέραμα ή Τηλεθεατής στο ηλεκτρονικό του και δεύτερον γιατί αυτά τα δηλώνει η σύζυγος. Κάθε σύζυγος είναι σαν τον άνθρωπο, ικανός για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Όπως και να 'χει παραμένω φανατική groupie.

26.5.08

Αγαπητό ημερολόγιο,

Παρασκευή βράδυ: τραπέζι γάμου, βάσκανος μοίρα μας θέλει ομοτράπεζους με 3 πάμπλουτους 30ρηδες και τα μοντέλα συνοδούς τους. Όλη νύχτα η συζήτηση αφορούσε τη σκοποβολή-χόμπυ του ενός- τα τριώροφα τους στο Ντράφι και πλην του «ουάου» άλλη τρισύλλαβη λέξη δεν ακούστηκε. Συμπαθέστερες όλων οι τρεις κοπέλες, που μη συμμετέχοντας στη συζήτηση-κόλαφο έμοιαζαν με στοχαστικούς Τσόμσκυ στη βελτιωμένη 90-60-90 έκδοση.

Σάββατο πρωί πριν την Ερέτρια: κοιτάζοντας μια ζωγραφιά με το Ρίκο συνειδητοποιώ ότι έχει ξεχάσει τα περί αγοριών κοριτσιών (κοντά μαλλιά, μακριά μαλλιά). Εν εξάλλω καταστάσει τυπώνω και πλαστικοποιώ φωτογραφίες από το ίντερνετ (girl long hair, ιδανική αναζήτηση για να σε εντοπίσει η δίωξη παιδόφιλων) για να δουλέψουμε στην Ερέτρια. Ζωγραφίζουμε τα μαλλιά τους, τις χωρίζουμε σε δυο κουτιά, προς το παρόν η σύγχυση παραμένει.

Κυριακή ενώ πάμε για μπάνιο, περνώντας με το αυτοκίνητο κοντά σε ιχθυοκαλλιέργειες: Ρίκος, με το ύφος του ανθρώπου που λίγο έλειψε και όλα πήγαν κατά διαόλου, δείχνοντας τις από δεκαετίας τουλάχιστον εγκαταστάσεις: «Ποιος τα έβαλε αυτά στη θάλασσα?». Του είπαμε δυο λογάκια για τα ψάρια που είναι εκεί μέσα αλλά ήταν πολύ αναστατωμένος με την ερώτηση, την επόμενη φορά θα μπορέσει να ακούσει την απάντηση.