Σε συνέχεια των σχολίων εδώ και μετά φόβου θεού. Όπως ορισμένες αριστερίστικες ομάδες νιώθουν αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ τους και πιο εύκολα ανέχονται κάποιον από την αντίπερα όχθη, έτσι κι οι φανατικοί αναγνώστες είμεθα (επιεικώς) μυστήριοι άνθρωποι.
Ας ελπίσουμε ότι ο Κάρβερ κι ο Περέκ θα μας σώσουν και το readingdiary κι εμείς θα παραμείνουμε αδελφά blogs.
Αστυνομικά-«σε αυτά πιστεύω», που λέει κι ο Φουέντες:
Ελρόυ: ας μην αφήσω το σύνδρομο της Ellroy-groupie να σηκώσει κεφάλι, σε αντίθεση με τον ΧΓ, εγώ τον βρίσκω μέχρι και τρυφερό ενίοτε.
Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ: άλλη μεγάλη αγάπη, και το καλύτερο? Τη μοιράζομαι και με τον Ουελμπέκ (Μισέλ, αν μας διαβάζεις την καλημέρα μου). Η «πρηνής θέση του σκοπευτή» μάλλον το καλύτερό του. Από τίτλο (αλλά και κινηματογραφική δράση) σκίζει το «Αφήστε τα πτώματα να σαπίσουν στον ήλιο».
Μάρκαρης: το Κ της Καθημερινής στην πρώτη του σελίδα ρωτάει επιφανείς Έλληνες τι το ελληνικό τους κάνει περήφανους. Αγαπητό Κ, εγώ είμαι περήφανη για το Χαρίτο και το Μάρκαρη, γράψτο όπως το λέω.
Χένινγκ Μανκέλ: νομίζω λόγω πρότασης του Μάρκαρη τον διάβασα. Χωρίς το χιούμορ του Χαρίτου ο Βαλάντερ, αλλά καλός.
Χάισμιθ: αν υποθέσουμε ότι η Χάισμιθ θεωρείται αστυνομικό κι όχι Κλασική Λογοτεχνία.
Π.Ντ.Τζέημς: πρόσφατη συμπαθέστατη ανακάλυψη.
Δυο μεμονωμένα αστυνομικά-μυστηρίου υπερβόρειας προέλευσης, Ίρσα Σιγκουργουατέβερ : Ο κύκλος του Κακού και Φορμόλη, Arnaldur Indridason.
Τώρα ορισμένα αστυνομικά, που παρότι μού τα έχουν προτείνει αξιολογότατοι άνθρωποι, οι σχέσεις μας δεν περπάτησαν:
Μονταλμπάν: λίγους ανθρώπους έχω σιχαθεί με τόσο πάθος, έναν παλιό μου προϊστάμενο, μια γνωστή που ακουσίως ψυχαναλύω φρομ τάιμ του τάιμ, τον Καρβάλιο.
Τάιμπο και Ράνκιν: του πρώτου έχω διαβάσει μόνο το τελευταίο, «στην ίδια πόλη υπό βροχή», με όχι ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Του δεύτερου απεπειράθην τους Αναστημένους και τους παράτησα. Δέχομαι όμως προτάσεις, διάολε, κάτι καλύτερο θα ΄χουν γράψει.
8 σχόλια:
Kαλημέρα!
Η θεωρία μου είναι ότι, αν είναι να γράψει κανείς μυθιστόρημα σήμερα, αστυνομικό πρέπει να γράψει: συντομία, σχετικότητα του "καλού" και του "κακού", εξερεύνηση αρχών πέρα από συμβατικότητες, αποφυγή πολυφορεμένων ψυχολογικών αναλύσεων και ναρκισσιστικών ενδοσκοπήσεων, ματιά προς τα έξω και προς τα μέσα.
Μεσάνυχτα έχω για τους περισσότερους που ανέφερες. Η Χάισμιθ μου έχει κινήσει την περιέργεια λόγω Ripley, o Eλρόυ oμοίως. Τον Μάρκαρη τον εξερεύνησα πρόπερσι το καλοκαίρι (όλα, παρακαλώ, είναι να μην ξεκινήσω) και τον εκτίμησα πολύ.
:)
Συμφωνώ απολύτως Αθανασία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει μεταλλαχθεί από whodunit σε όλο αυτό που περιγράφεις.
Η Χάισμιθ ξέρεις ότι εκ των υστέρων εικάζεται ότι ήταν Ασπεργκερ.
(όλη αυτή τη συζήτηση, συν τα της βιογραφίας της Χ. και πώς μάς φάνηκε την έχω κάνει με τη Νερίνα, ας ελπίσουμε ότι δεν την έχω κάνει δημοσίως και δεν θα τη βρει να τη λινκάρει, αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο έχω ξεμωραθεί).
Πολύ χαίρομαι που σου αρέσει ο Μάρκαρης, τον εκτιμώ αφάνταστα.
Περί ξεμωράματος (τι λέξη!!!) ΑΔΗΦΑΓΙΑ. Άντε γιατί ξεχαστήκαμε. Α και μια και τον βρήκα εδώ τον Αθήναιο πολύ θα εκτιμούσα μια κριτική του επί του θέματος, τι ποιου θέματος της "αδηφαγίας" ή θα έπρεπε να πω "αμφιθυμίας", έτσι για να γίνουμε τρεις εγώ αυτός και ο Libro...Εάν πάλι μου το επιτρέψετε εσείς αγαπητή μου Μαριλένα. Για αυτό ποντάρω στο ότι είναι Παρασκευή αφενός (συνήθως έχεις κέφια κάθε Παρασκευή) και αφετέρου στο ότι κρατάω αρχείο των συνομιλιών μας, για να γίνει δεκτό το αίτημά μου.
Καλή συνέχεια στη μέρα σας και ευχαριστώ εκ των προτέρων και ενδιαφέρον το λινκ που δώσατε σήμερα
Ουγκ!!!!!!!!
Είναι Πέμπτη.
Oypssssss!!!!
Θα επανέλθω με το αίτημα αύριο .....
Λυπάμαι, Νερίνα, έβαλες τα χέρια σου κι έβγαλες τα μάτια σου.
Αν είχες πει "εσύ που κάθε μέρα είσαι τόσο γλυκιά κ πρόσχαρη κ έχεις κέφια" θα μπορούσε να ΄χει ήδη ικανοποιηθεί το αίτημά σου. Είναι κρίμα, πώς μόνοι μας αυτοπαγιδευόμαστε.
Μάλλον δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας... Έχουμε και λέμε λοιπόν: συμφωνώ απολύτως για τον Μάρκαρη, συμφωνώ και για τον Μανσέτ (δεν έχω διαβάσει το "Νάδα" ακόμη. Το έχω απέναντί μου, αλλά δεν το διαβάζω, γιατί μετά δεν θα έχω άλλο). Μπορώ να καταλάβω την αντιπάθεια για τον Καρβάλιο (δεν τη συμμερίζομαι όμως, όπως δεν συμμερίζομαι και την αντιπάθειά σου για τον παλιό σου προϊστάμενο).
Τον Ράνκιν εγώ τον έχω πλαι-πλάι με τον Μάρκαρη και παραδίπλα τον Καμιλλέρι (αν δεν έχεις διαβάσει τίποτα δικό του, διάβασε τον "Ήλιο του Αυγούστου").
Του Τσάντλερ το αγαπημένο μου είναι "Ο μεγάλος αποχαιρετισμός" (στα ελληνικά δεν θα το βρεις). Δεύτερο το "Αντίο,γλυκιά μου".
Λέω να σταματήσω εδώ για την ώρα,
Μπάμπης - χαίρω πολύ!
Θα τα διαβάζω και (αλίμονο) θα επανέλθω-κι όμως ήταν φριχτός ο τύπος. Ευχαριστώ :-)
Δημοσίευση σχολίου