Συμπληρώνω ένα ερωτηματολόγιο του σχολείου του Ρίκου, όταν κολλάω στην ερώτηση:
«πώς δείχνει το παιδί όταν είναι λυπημένο?»
Πότε είναι αλήθεια λυπημένος ο Ρίκος? Δεν μπορώ να σκεφτώ, ο Ρίκος μπορεί να θυμώνει, να τσαντίζεται, να χαίρεται, να μπερδεύεται με το τι συμβαίνει, αλλά λυπημένο αδυνατώ να τον σκεφτώ.
Συναντώ τα εξής ενδιαφέροντα στο βιβλίο της Γκράντιν, αντιγράφω με απλά λογάκια:
Ο εγκέφαλος απελευθερώνει ενδορφίνες (και) όταν είμαστε με κάποιους που αγαπάμε, μας αγγίζουν κλπ. Ας θεωρήσουμε τις ενδορφίνες κάτι εθιστικό που προκαλεί ευχαρίστηση, σαν τα ναρκωτικά περίπου.
Το σχετικό εγκεφαλικό κύκλωμα λέγεται οπιοειδές
Η κοινωνική επαφή, λοιπόν, ανεβάζει τα οπιοειδή και μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Υπάρχει η ναλτρεξόνη που φράζει τις ενδορφίνες.
Ένα τύπος, ο Dr.Panksepp, έχει κάνει πειράματα χορηγώντας ναλτρεξόνη σε αυτιστικούς, πιστεύοντας ότι έχουν πάρα πολλά φυσικά οπιοειδή στον εγκέφαλο τους, πράγμα που μειώνει την τάση για κοινωνική επαφή.
Σ’ αυτά τα φυσικά οπιοειδή αποδίδει και τη μεγάλη ανοχή στον πόνο που έχουν ορισμένοι αυτιστικοί όπως και το ότι δεν κλαίνε με πραγματικά δάκρυα. Πράγματι, χορηγώντας μικρές ποσότητες ναλτρεξόνης σε αυτιστικά παιδιά τα μισά έγιναν πιο κοινωνικά προσπαθώντας μέσω της κοινωνικής επαφής να αυξήσουν τα οπιοειδή τους.
Βέβαια η έρευνα έγινε κάπου το ‘90, οπότε αν είχαν υπάρξει δραματικές εξελίξεις θα τις είχαμε πληροφορηθεί, αλλά η γνώση είναι πάντα δύναμη. Ακόμα κι αν σύμφωνα με τη συγκεκριμένη γνώση υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες το εν λόγω παιδί να είναι χαρούμενο αφ’ εαυτού κι όχι επειδή έχει μια τόσο επαρκή μητέρα.
7 σχόλια:
δωσε μας και μας!
ο νασούλης μου χτες ηταν πολύ λυπημένος.(μαμένος) ειναι αυτη η κατασταση στην οποια καταλήγει μετα τον εκνευρισμο,οταν του απαγορεύουμε κάτι.και κλαίει.Μάλλον εμεις προσπαθούμε να το ονομάσουμε,με το καλημερα δεν ειναι ποτε λυπημένος.Μηπως θέλω ορισμο της λύπης?
Tο γκούγκλισα λιγάκι, είναι μια από τις "θεωρίες" (δεν το λέω ειρωνικά) για την ουσία του προβλήματος και μια από τις εναλλακτικές (ομοίως δεν το λέω ειρωνικά) αλλά σχετικά σπάνιες φαρμακευτικές αντιμετωπίσεις, που όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι βοηθάει όλα τα παιδιά (βρήκα μάλιστα ότι πιστεύεται ότι πιθανόν αξίζει να δοκιμάζεται σε όσα έχουν ιδιαίτερα απόμακρη συμπεριφορά, υπερβολική αντοχή στον πόνο και μεγάλη προτίμηση για καυτερές τροφές και δεν έχουν δείξει βελτίωση με εκπαίδευση ή άλλη φαρμακευτική αντιμετώπιση).
Tα παραπάνω, έτσι κι αλλιώς με επιφύλαξη. Βρίσκει κανείς πολλά γκουκλίζοντας, αλλά είναι αδύνατο να τα αξιολογήσει αν δεν είναι ειδικός.
Επί της ουσίας, παρατηρώντας την Χριστίνα, με τα χρόνια η κοινωνική επαφή έγινε σταδιακά σοβαρός παράγων δικής της χαράς (αν ο "απέναντι" την βλέπει θετικά και δεν μπλοκάρει) ή αποσταθεροποίησης (αν ο απέναντι είναι φοβισμένος ή αρνητικός). Την επιδιώκει μάλιστα η ίδια αυτή την επαφή, με τρόπο που στο παρελθόν ήταν απλώς αδιανόητος.
Επίσης, πριν από πολύ λίγα χρόνια είδα (με χαρά μου, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο στους μη γνωρίζοντες) ότι άρχισε επιτέλους να κλαίει με δάκρυα, αντί να τσιρίζει απλώς, άρχισε και να έχει λυπημένο ύφος, παρόμοιο με το δικο μας όταν κάτι μας στενοχωρεί. Σαν να ανακάλυψε ότι υπάρχει ένα συναίσθημα που λέγεται λύπη, εκτός από το τόσο οικείο ανέκαθεν γι' αυτήν συναίσθημα του θυμού ή του πανικού.
Τώρα, βέβαια, τί λέω... Εδώ μη αυτιστικοί προτιμούν να θυμώνουν, για να μην λυπούνται...
Σύμφωνα με το λεξικό λύπη είναι :
1. έντονο συναίσθημα μεγάλου ψυχικού πόνου, που προέρχεται συνήθ. από ένα δυσάρεστο γεγονός
2. συναίσθημα οίκτου, συμπόνιας προς κπ.
3. στενοχώρια, δυσαρέσκεια για κτ. δυσάρεστο, για κτ. που συνέβη παρά την επιθυμία ή τη θέληση κάποιου
1. Στα πρώτα στάδια στα περισσότερα τέκνα παρατηρείται έλλειψη ύπαρξης ή εμφάνισης ή σωστής διαχείρισης συναισθημάτων τους.
2. Το ίδιο συμβαίνει σε εντονότερο βαθμό και για τα συναισθήματα των άλλων ( empathy ).
3. Η λάθος διαχείριση μέσω των tantrum είναι διέξοδος για την μη ύπαρξης / εμφάνισης λύπης.
Για τις διάφορες θεωρίες. Εκτός από την ναλτρεξόνη, τα ίδια εδάφη διεκδικούν η δίαιτα Καζείνη – Γλουτένης, η θεραπευτική μαριχουάνα ( αρκετά πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδω για γκουγκλιζμα ) και πολλές άλλες προσεγγίσεις.
Αναμενόμενο ιδιαίτερα από την Νέα Ήπειρο με βάση την βασική φιλοσοφία τους, να μας έρχονται σε μόνιμη βάση νέες ανακαλύψεις και Θεωρίες.
Προσωπικά βλέπω όλες τις θεωρίες με θετική σκέψη αλλά με την έλλειψη ιατρικής υποδομής εδώ κοντά, μου είναι δύσκολο να ακολουθήσω κάποια ή περισσότερες όσο νιώθω ότι μέσω της ειδικής αγωγής μπορώ να βελτιώσω πράγματα.
Μόνιμη και διακαής απορία μου πάντως είναι αν είχαν υπάρξει δραματικές εξελίξεις θα τις είχαμε πληροφορηθεί urbi et orbi ;
Καλημέρα! Μου είναι πολύ δύσκολο σ'ένα τόσο μεγάλο θέμα να γράψω κάτι που να μην είναι σεντόνι αφ'ενός και να λέει κάτι αφ'ετέρου.
Τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές αυτές οι υποθέσεις έχουν βάση. Είναι εντυπωσιακό το πώς ένα λάθος σε μία πρωτεΐνη μπορεί να αλλάξει σημαντικά το εγκεφαλικό κύκλωμα, με συνέπεια πολύπλοκες ασθένειες. Υπάρχει πολύ μέλλον σε αυτούς τους τομείς και τελευταία το όλο neuroscience thing είναι πολύ της μόδας - ακούγεται ειρωνικό, αλλά είναι καλό. Από την άλλη, στις μεθόδους υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, οι φαρμακολογικές έρευνες που ίσως οδηγήσουν ένα νέο, επιτυχές για κάποιους ασθενείς, φάρμακο στην (όποια) αγορά κρατούν πάνω από μία δεκαετία, ενώ όπως λέει και ο ίδιος ο Panksepp ο αυτισμός είναι πολυπαραγοντικός (και επομένως όπως και σε αρκετές άλλες ασθένειες, εξωτερικά -φαινοτυπικά-όμοιοι ασθενείς έχουν ενδεχομένως διαφορετικό γονότυπο - δλδ διαφορετικές γενετικές αιτίες- και άρα αντιδρούν σε διαφορετικά φάρμακα).
(ούτε το σεντόνι ούτε τις γενικολογίες.)
φιλενας τα ειπαν ολα
φιλενας τα ειπαν ολα
Miky, δεν ξέρω, το αντίστοιχο στο Ρίκο θα το έλεγα νεύρα, όταν δεν περνάει το δικό του.
Αθανασία, τα λέει αυτά που αναφέρεις κι η Γκράντιν. Νομίζω ότι Χριστίνα και Θοδωρής ακολουθούν παρόμοια μονοπάτια και την καταλαβαίνω απολύτως τη χαρά που λες.
Houz, νομίζω πως ναι, θα το μαθαίναμε, καταρχήν γιατί θα σήμαινε λεφτά για κάποιους. Επιπλέον πού είναι το το link?
Butterfly, όντως είναι της μόδας και μού φαίνεται πολύ συναρπαστική ιστορία. (το δικό μου ήταν η επιτομή της γενικολογίας, όχι το δικό σου). Μάλλον πρέπει να επιστρέψω στον Ντώκινς για τα βασικά των βασικών.
Μαρία, γεγονός :-).
Δημοσίευση σχολίου