Ζουμιά

(Ζουμιάς για την παλιά γενιά αναγνωστών του μικρού Νικόλα ήταν ο επιστάτης του σχολείου του -γιατί τους έλεγε να κοιτάζουν τα μάτια και μέσα στα μάτια είναι το ζουμί, εξηγούσε ο μικρός Νικόλας. Στην καινούρια μετάφραση που πήρα για τον Αργύρη, ο Ζουμιάς έχει γίνει Σούπας (?). Δεν ξέρω γαλλικά και δεν ξέρω ποια είναι η σωστή, αλλά εγώ το Ζουμιά είχα αγαπήσει).

Ζουμιά λοιπόν, γιατί το παρακάτω μεταφρασμένο αποσπασματάκι από μια συνέντευξη στο Newsweek με συγκίνησε ελαφρώς. H συνεντευξιαζόμενη είναι η Kristina από το autismvox (ε, ναι, πάλι autismvox)

Τι θέλεις να ξέρουν οι άνθρωποι για τη ζωή σου ως μαμά του Τσάρλι?

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήμουν μητέρα ενός ανάπηρου παιδιού, το οποίο θα χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη, δεν θα πήγαινε στο πανεπιστήμιο, θα χρειαζόταν ειδική εκπαίδευση, δε θα μπορούσε να κάτσει να διαβάσουμε μαζί ένα βιβλίο, που θα ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικό. Ούτε είχα σκεφτεί ότι θα ήμουν η μητέρα ενός παιδιού που θα ανοιγόταν στον ωκεανό την ώρα της πλημμυρίδας ή που θα αντέχει να ποδηλατεί περισσότερη ώρα από ‘μενα και να το καταδιασκεδάζει. Τα πάντα σε σχέση με το μεγάλωμα του γιου μου ήταν αναπάντεχα, αλλά όλα άξιζαν τον κόπο. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, πολύ γεμάτη, κουραστική και ενίοτε απογοητευτική. Ο γιος μου είναι ένα υπέροχο παιδί. Ούτε ο άντρας μου ούτε εγώ θα θέλαμε να είναι διαφορετικός.

Όλη η συνέντευξη αξίζει να διαβαστεί (κ κάπου εδώ έρχεται ο Χρήστος και λέει για τους φίλους μας τους αμερικάνους 'μακριά από μας κ εκεί να μείνουν΄).