Τέλειωσα το ΣΚ την Εγκυκλοπαίδεια του θανάτου, δεν είναι σε καμία περίπτωση καταθλιπτικό βιβλίο. Πρόκειται για ένα μωσαϊκό πληροφοριών σχετικά με τις αιτίες που μας οδηγούν στον Κύριο και Δημιουργό μας, ενδιαφέρουσα ιδέα, σκανδαλώδης μετάφραση.
Παρόλα αυτά έπρεπε να φυλάγομαι λίγο από τον Αργύρη, κάθε κεφάλαιο άρχιζε με την εικόνα μιας ταφόπλακας και ο νεαρός έχει ένα άγχος με τα του θανάτου. Νομίζω διάβαζα ότι γύρω στα 7 χρόνια τους τα παιδιά συνειδητοποιούν το αναπόφευκτο και το οριστικό του πράγματος. Ο Αργύρης είναι 8 χρονών και θυμάμαι να με ρωτάει παλιότερα, αν όλοι μα όλοι πρόκειται να την κάνουμε κάποια στιγμή για τόπους χλοερούς. Ευτυχώς δεν έχουμε θίξει ακόμα το τι γίνεται μετά διότι τι λέει μια πτωχή αγνωστικίστρια στο τέκνο αυτής?
Στην Ερέτρια ο Ρίκος είχε αιχμαλωτίσει κάτι σκουλήκια που θέλοντας και μη επιδίδονταν αβέρτα σε ελεύθερες πτώσεις από το σκαλί. Κάποια στιγμή η ευαίσθητη καρδιά ενός εκ των αθλητών δεν άντεξε άλλο τη δυνατή συγκίνηση και παρέδωσε το πνεύμα. Ο Ρίκος απόρησε, «Το σκουλήκι χάλασε!». Μανούλα: «Δε χάλασε, ψόφησε». Το έλεγε σωστά μετά, «το σκουλήκι ψόφησε». Είπαμε και για τα σκαθάρια, τα μυρμήγκια ότι δε χαλάνε αλλά πεθαίνουν, αλλά δεν πιστεύω ότι εμπέδωσε τη διαφορά. Σκεφτόμουν ότι είναι παρήγορη ιδέα ότι ο Ρίκος μπορεί ποτέ να μην έχει μεταφυσικές αγωνίες.
ΥΓ. Πραγματικά βαρύ βιβλίο που σου προκαλεί δύσπνοια για αυτό το θέμα είναι οι Φανταστικοί Θάνατοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου