Ακατάσχετη λογοδιάρροια!!

Τελείωσα τον John Douglas, ήταν μια ελαφρά απογοήτευση, σε σχέση με τα «Στο μυαλό των serial killers Ι+ΙΙ», «Cases that haunt us», εγχειρίδια στα οποία είχα εντρυφήσει και ξεχώριζα το serial killer με το που θα έστριβε τη γωνία. Το δε ύφος ώρες ώρες μού θύμιζε κάτι αστυνομικά που διάβαζα ως παιδούλα και έβριθαν εκφράσεων του τύπου: «Η μητέρα τους, λεπτή και καστανή, τους σέρβιρε κουλουράκια».

Καθότι Σαββατοκύριακο όμως πρόλαβα άλλο ένα: τους «Περιπλανώμενους» του Γιαν Χενρικ Σβαν. Το βιβλίο το αγόρασα για τη μία από τις παράλληλες ιστορίες του, αυτήν της Σεσίλιας, της μητέρας ενός αυτιστικού 5χρονου-κι ήταν και η ιστορία που κυρίως μου άρεσε εν τέλει. Ο συγγραφέας είτε έζησε εκ του σύνεγγυς την ιστορία της γυναίκας ως εθελοντής ανθρωπιστικής οργάνωσης (διότι έχει τέτοια δραστηριότητα), είτε άκουσε πολύ προσεχτικά τι είχε να του πει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: πολύ πιστή αναπαράσταση.

Κοινά σημεία μεταξύ της μαμάς και εμού που εντόπισα: η κούραση της μαμάς, ξυπνάει το πρωί και περιμένει την ώρα που θα κοιμηθεί, μετράει τα λεπτά. Αυτό ίσχυε και για μας, μέχρι που μπήκαμε σε οπτικό πρόγραμμα και τώρα ενίοτε υπάρχει εξάντληση αλλά δε συγκρίνεται με πριν.

Φαντασιώσεις της μαμάς: ο μικρός δε μιλάει, οπότε η μαμά του ονειρεύεται ότι μια μέρα ξυπνάει κι ο μικρός επικοινωνεί κανονικά, όχι μόνο σουηδικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες. Θυμάμαι την εποχή που ο Ρίκος δε μιλούσε καθόλου ένα όνειρο το στο οποίο με έλεγε μαμά, και πώς ξύπνησα το πρωί. Και κλάαααααμα η κυρία, που λέει κι ο Χάρυ Κλυν.

Απομόνωση: όταν η μαμά παίρνει το μικρό από το σταθμό παραμένει πάντα σε απόσταση από τις άλλες μαμάδες. Ονειρεύεται ότι μένει μόνη με το γιος της σε μια θαλασσινή σπηλιά. Στο τέλος βέβαια είναι η Σεσίλια εκείνη που προσπαθεί να σπάσει τον κύκλο απομόνωσης, συνοδεύει το γιο της στον παιδικό σταθμό, την προσεγγίζουν τα άλλα παιδιά κι εκείνη σκέφτεται ότι μπορεί να τη βοηθήσουν να κοινωνικοποιήσει το γιος της. Νομίζω σε μια τέτοια φάση ανοίγματος προς τον έξω κόσμο είμαι κι εγώ-αλλά είναι δύσκολο.

Εφημερίδες: η Σεσίλια διαβάζει το mail μιας Τουρκάλας που ο 22χρονος αυτιστικός γιος της σκίζει εφημερίδες σε λωρίδες νυχθημερόν. Στο νοσοκομείο Necker είχαμε συναντήσει έναν νεαρό που έκανε το ίδιο με ψαλίδι. Όσο για μας, επί χρόνια υπήρξε το πάθος μας, τόνοι εφημερίδων, με προτίμηση στις οικονομικές και τη γαλάζια με τις αγγελίες της Καθημερινής ώσπου κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο. Είχαμε ξεκινήσει πρόγραμμα, είχαμε βρει άλλες δραστηριότητες πιο λειτουργικές ως κίνητρα και για ένα διάστημα διαβάζαμε εφημερίδες κρυφά, όπως οι παλιοί το Ριζοσπάστη, καλή ώρα. Πλέον ο Ρίκος το ‘χει συνειδητοποιήσει ότι την εφημερίδα τη διαβάζουμε, δεν τη σκίζουμε και αν τολμήσει μετά φόβου θεού να ψελλίσει "Δώσε μού εφημερίδα" η μανούλα θα τον αναγκάσει να πει όλο το ποιηματάκι: "Τι??? Εφημερίδα, Ρίκο?? Τι να την κάνεις την εφημερίδα, Ρίκο???" (Ρίκος, από το βάθος του πηγαδιού: Να τη σκίσω….) "Τιι???Να τη σκίσεις??? Τη διαβάζουμε την εφημερίδα Ρίκο, τι την κάνουμε?? ΤΗ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ!, ακούω, τι την κάνουμε??" Και ούτω καθεξής, της επιμονής της μαμάς ουκ έσται τέλος.

Εν συντομία να αναφέρω τις στερεοτυπίες με το φαγητό (μακαρόνια με κέτσαπ) που έχει ο μικρός του βιβλίου, εμείς κι εκεί έχουμε σημαντική πρόοδο-αν και τα μακαρόνια πρέπει να αποτελούν ένα all time classic-και την εμμονή με τα ίδια βίντεο-το δικό μας πάθος είναι ο αξεπέραστος Μπομπ ο Μάστορας.

Τελευταία κοινά σημεία Σεσίλιας-Μαριλέ είναι η ευσυγκινησία και η ευθυξία. Σαφές το πρώτο, αναλύω το δεύτερο. Ένα παιδάκι τής κάνει μια παρατήρηση ότι ο μικρός της παραείναι μεγάλος για καρότσι κι η Σεσίλια απαντάει τσουχτερά μεν, αλλά λυπάται που το παιδί φεύγει και δεν έχει την ευκαιρία να του πει περισσότερα. Τέτοιες κρίσεις παράνοιας με πιάνουν κι εμένα όταν ένα παιδάκι κοροϊδέψει το Ρίκο. Μού ‘ρχεται να το στείλω στους γονείς του με μια τόσο φριχτή βρισιά που όταν τους τη μεταφέρει δεν θα πιστέψουν ότι του την είπε ενήλικας. Προς το παρόν συγκρατούμαι όμως, ω ναι!