Τι ‘νι?

Προ αμνημονεύτων χρόνων, οπότε και δε διάλεγα τα βιβλία που διάβαζα, η μούτερ μου ψώνιζε αποκλειστικά από τη ‘Σύγχρονη Εποχή’, βιβλιοπωλείο και εκδόσεις σαφώς αριστερών αποκλίσεων. Ελλείψει δε ιθαγενών Πιονέρων και αχτίδων στο Γαλάτσι υπήρξα μια περήφανη Νέα Πρωτοπόρος.

Μερικά από τα βιβλία της Σ.Ε. ήταν πολύ σοβιετικά και αδιάφορα, μερικά ίσως ήταν βαριά-μπας κ γι’ αυτό διαβάζω Connoly τώρα?-και άλλα ήταν πραγματικά σπουδαία.

Όοοολο το παραπάνω είναι μια εισαγωγή στα όσα θέλω να γράψω για μια ιστορία του Aziz Nesin, το «τι ‘νι?».

Δεν κατάφερα να βρω το βιβλίο κι έτσι μεταφέρω από μνήμης την ιστορία που είχα διαβάσει πριν καμιά 15-20ριά χρόνια. Παρακολουθούμε μια ομάδα ενηλίκων που έχουν βγει να φάνε όλοι μαζί, στην παρέα είναι ένα αγόρι με νοητική στέρηση, το οποίο συνεχώς δείχνοντας συνεχώς διάφορα πράγματα με το δάχτυλο ρωτάει επίμονα «τι ΄νι?» «τι είναι», δλδ. Εις εκ των συνδαιτημόνων προσφέρεται μεγαλόψυχα να απαντάει μια προς μια με σχολαστική ακρίβεια όλες τις ερωτήσεις του παιδιού. Βαθμηδόν αρχίζει να βαριέται, να αγανακτεί να, καταλήγει δε ημιαλλόφρων να παραληρεί ο ίδιος «τι ‘νι?».

Ο Ρίκος επαναλαμβάνει όσα τον καίει να γίνουν, δηλαδή «μετά θα πάμε στα μπαλάκια» επί 200 φορές ή «αύριο θα πάμε στην Ερέτρια». Όταν έχω κέφι στις πρώτες επαναλήψεις κάνω ότι δεν αντέχω να το ακούω άλλο, γυρίζουν τα μάτια μου υποτίθεται και λιποθυμώ, οπότε προσπαθούμε να έρθουμε σε μια συμφωνία, «θα το πεις άλλη μια φορά και τέλος κι εγώ θα κάνω μια τελευταία φορά τα καραγκιοζιλίκια μου». Όταν δεν έχω όρεξη τον αγνοώ ή μπορεί και να τον απειλήσω «άλλη μια φορά να το ακούσω και δεν θα πάμε». Εκεί έχει πλάκα, γιατί ως γνήσιο τέκνο των ισχυρογνωμόνων γονιών του θέλει να περάσει το δικό. Με κοιτάζει ολίγον τι παμπόνηρα, χτυπάει δοκιμαστικά τη 201η επανάληψη «θα πάμε μπαλάκια» και συμπληρώνει «το είπα, ναι, το είπα, (αλλά), θα πάμε μπαλάκια, ναι, θα πάμε». Και φυσικά πάμε.