Ο επίμονος κηπουρός

Χτεσινή φωτο από την Ερέτρια, το φως μού θυμίζει το «Πλαγίως»-φυσικά κόβουμε φύλλα.

Ήταν στον Ουελμπέκ (στις Δυνατότητες ενός Νησιού) που συνάντησα πρώτη φορά τη λέξη childfree (αντί του childless). Ανέφερε childfree zones σπιτιών στην Καλιφόρνια, ομάδες ενηλίκων που συνειδητά δεν αποκτούν παιδιά, αν και οι λόγοι δεν ήταν υπαρξιακοί αλλά ο συβαριτικός τρόπος ζωής.

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβα τα θεωρητικά διλήμματα, αποφοίτησα από το ΕΜΠ στον πέμπτο μήνα της πρώτης εγκυμοσύνης. Ο Αργύρης υπήρξε ένα τέλειο νήπιο, μετά προέκυψε το Θείο Βρέφος (βλ.σημείωση) κι έτσι συζητήσεις αμλετικού τύπου να τεκνοποιήσει κανείς ή όχι εξοβελίστηκαν εντελώς στο χώρο του φανταστικού.

Πόθεν ο προβληματισμός: στο χτεσινό φεριμπότ το οποίο ήταν υπέροχα άδειο, πλην ενός ζεύγους, περάσαμε ένα μισάωρο κυνηγώντας τις μύγες στο σαλόνι (κυριολεκτικά όμως!). Φυσικά το σπορ το είχε ξεκινήσει ο μικρός ψυχάκιας, αλλά ο Α συμμετείχε με πολύ κέφι. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ξέφρενο κυνηγητό ανάμεσα στα (άδεια) τραπέζια από παράθυρο σε παράθυρο. (Να τονιστεί ότι είμαι παρανοϊκά προσεχτική στο να μην ενοχλούν τα τέκνα τον κόσμο, ούτε φωνάζαμε, ούτε περνούσαμε από την πλευρά που καθόταν το ζευγάρι).

Ο άντρας είπε κάτι στην κοπέλα, του στυλ «είδες που θες παιδιά?», εκείνη σφίχτηκε πάνω του κι είμαι σίγουρη ότι θα παίρνει τα αντισυλληπτικά πλέον με ιδιαίτερη σχολαστικότητα. Άλλο ένα αιώνιο θέμα με στέρεα επιχειρήματα να στηρίζουν την κάθε πλευρά.

Σημείωση: Δαραής, 'Από την άλλη πλευρά, οι οικογένειες που τυχαίνει να έχουν ανάπηρο άτομο στους κόλπους τους, επεξεργάζονται, στη διάρκεια μιας οδυνηρής πορείας, που διαμορφώνεται, συγχρόνως, μέσα από αναγνώριση και άρνηση, μια αναπαράσταση «εξαιρετικού παιδιού», που αποφέρει στους γονείς του πολλά περισσότερα από ένα παιδί «φυσιολογικό»'.