Για να μη μπλέκουμε δουλειά και συναίσθημα, τον Χόρνμπυ τον έχω στην καρδιά μου ως συμπάσχοντα γονιό, όχι ως συγγραφέα. Ξεκίνησα να τον διαβάζω σε ένα ταξίδι εκτός Ελλάδος, είχα ξεμείνει από βιβλία κι αναγκάστηκα να καταφύγω στο Waterstone’s. Συμπαθητικά βιβλία αλλά μέχρι εκεί-και δε σηκώνω κουβέντα, Νικ, εσύ ο ίδιος να απαντήσεις γνώμη δεν αλλάζω!
Ο Χόρνμπυ ως μπαμπάς όμως είναι εντελώς άλλη υπόθεση, τον εκτιμώ απεριόριστα. Με ένα γιο με βαρύ αυτισμό, το Ντάνυ-τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική εικόνα, διότι το παιδί πλέον εκπαιδεύεται και προοδεύει-ο μπαμπάς Νικ δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Μαζί με άλλους γονείς ίδρυσε το σχολείο Treehouse, το ενισχύει με κάθε τρόπο και για το οποίο έχει γράψει ένα ωραίο κείμενο.
Στο κείμενο αναφέρεται στο γιο του, ο οποίος δίχως εκπαίδευση θα κατέληγε ιδρυματικός, στα πρώτα, φαινομενικά μικρά βήματα εκπαίδευσης του Ντάνυ-καθόταν σ’ εάν τραπέζι και το χτύπαγε, μιμούμενος κάποιον εκπαιδευτή που έκανε το ίδιο-και στις προόδους που για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή ίσως φαίνονται ασήμαντες αλλά για όσους ξέρουν είναι ελπιδοφόρες όταν έχεις να κάνεις με τον αυτισμό-τον οποίο αυτισμό παρομοιάζει με δίνη που "ρουφάει" ένα παιδί στην απομόνωση αν αυτό δεν βοηθηθεί.
Η όλη πρωτοβουλία λέγεται ‘ambitious about autism’-μ’ αρέσει αυτό το πνεύμα και μ’ αρέσει πολύ. Δε μου λέτε κορίτσια, εμείς εδώ πότε θα σπάσουμε τα δικά μας αυτιστικά σύνορα και θα οργανωθούμε ως γονείς? Ε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου