8.10.07

Ας όψεται ο Κόου

Ο οποίος ("Σαν τη βροχή πριν πέσει") περιγράφει την ιστορία τριών γυναικών, γιαγιάς-μητέρας-κόρης, τρία χρονικά αποτυχημένης μητρότητας. Η αντιπάθεια της πρώτης για την κόρη της μετατρέπεται σε μίσος εκείνης για τη δική της κόρη αντίστοιχα. Ως εκ τούτου η τελευταία στερείται παντελώς μητρικού φίλτρου με αποκορύφωμα το συμβάν γύρω από το οποίο περιστρέφεται το βιβλίο.

Αντιγράφω από ένα ήσσον βιβλίο (‘Οι δρόμοι του δολοφόνου’) ενός μείζονος συγγραφέα (Τζειμς Ελρόι), το απόσπασμα αναφέρεται στη σχέση του παιδιού-μελλοντικού κατά συρροή δολοφόνου-με τους γονείς του: «ένιωθα αόριστα την έλλειψη στοργής τους για μένα και του ενός προς τον άλλον..[]..Δεν διέθεταν το απαραίτητο πάθος για να με κακομεταχειριστούν ή να με αγαπήσουν. Σήμερα ξέρω ότι τροφοδότησαν την παιδική μου ηλικία με μια αγριότητα ικανή να οπλίσει ολόκληρο στρατό».

Κι έρχεται μετά η Μαρία και με ρωτάει για τα βιβλία της Α’ Δημοτικού και με αποτελειώνει!

Εξηγούμαι: από την εποχή που ξεκίνησε το ταξίδι στον κόσμο του φάσματος όλη η οικογένεια Γουόλτον βιώνει ζυμώσεις και αλλαγές σπανίως αναίμακτες.

Ας πάρουμε τη μανούλα, που έχει πληγώσει κόσμο και κοσμάκη μέχρι να αποφασίσει να βάλει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα και να θέσει πρώτη προτεραιότητα το «οικογενειακό καλό». Την έχει πληρώσει ο σύζυξ, τα έχουν ακούσει κατά καιρούς τα γονικά, αλλά το μεγάλο θύμα αυτής της ιστορίας είναι ο μεγάλος γιος.

Ο οποίος μεγάλος γιος είχε πολλές φορές το ρόλο του σάκου του μποξ για τα ατελείωτα νεύρα μου, άκουγα τον εαυτό μου να του απευθύνεται για το παραμικρό με μια αντιπαθέστατη στριγκή φωνή. Δυο πράγματα με τρόμαξαν και συνέφεραν, πρώτον διαπίστωσα ότι αντλούσα ένα είδος ευχαρίστησης φερόμενη έτσι και δεύτερον ότι ήμουν ένα βήμα πριν να αρχίσω να τον χτυπάω! (υπόψιν, ποτέ δεν έφτασα εκεί).

Τώρα προσπαθώ να αποκαταστήσω τη σχέση μας- αλλά πάλι φοβάμαι ότι είμαι κατά βάση αδιάφορη απέναντι του.

Συνεπώς η απάντηση, Μαρία, είναι ότι δεν έχω ιδέα για το πώς δείχνουν τα βιβλία Α’, Β’ και Γ’ Δημοτικού, το μεγάλο μου γιο τον διαβάζει η γιαγιά του.

4 σχόλια:

MiKy είπε...

ειναι δύσκολα τα βιβλία της Α δημοτικού. Η "μεγάλη" μου πάει φετος στην πρώτη. το διαβασμα της το κανει στο ολοημερο. ευτυχως ανταποκρίνεται, αλλά πραγματικά η ύλη καλπάζει!! σε δυο βδομαδες εκαναν προγραφικες και αρχισαν να γράφουν πεζα γραμματάκια, και στα μαθηματικά κάνουν πράξεις μεσα στο 10.εμενα με πονεσε αυτο που ειπες:το διαβάζει η γιαγια.και εξηγω: όχι ότι είναι κακή ιδέα απλα στη δική μας οικογένεια ο σύζυξ έχει πάθει αλλεργία στη γιαγια ... και το κουπί το τραβάει η μανούλα ...

Μαριλένα είπε...

:-) γελάω για την αλλεργία, κι ο δικός μου με αντισταμινικά είναι τα διαστήματα που συνυπάρχουν. Και φυσικά όταν επιστρέφω μού μαντατεύει ο ένας τον άλλο, αυτό κι αν έχει πλάκα.

Maria είπε...

........ΑΝΤΙ ΣΧΟΛΙΟΥ...............

καποια στιγμη σημερα(αυριο) το βραδυ πριν πεσεις για υπνο,κλεισε τα ματια σου και σκεψου την σκηνη που θα σου περιγραψω:

ο Ρικος , μετα απο 40 χρονια, μεσηλικας αυτιστικος,χωρις τη δυνατοτητα να ζει μονος του,χωρις παπουδες γιαγιαδες εν ζωη, με γονεις υπερηλικες θα εχει ως μοναδικο αποκουμπι ,στηριγμα,προστατη αλλα και συγγενικο ατομο που θα ασχολειται μαζιτου...ποιον????

Η απαντηση ειναι μια και την ξερεις, μονο που το ατομο αυτο,εχοντας βιωσει και εχοντας υπαρξει οπως πολυ χαρακτηριστικα λες ως ..."ο σακος του μποξ" ,δεν θα θελει ισως να ειναι ...το στηριγμα ...αυτου που εμεσα του προκαλεσε τοσα ψυχικα τραυματα στη παιδικη του ηλικια....

Το ξερω οτι ειμαι σκληρη , ειμαι ομως και με τον εαυτο μου , και εχω αυτοχαστουκιθει πολλες φορες για τα λαθη που εκανα τα πρωτα χρονια.

συνεχιζεται...

Μαριλένα είπε...

Μαρία, εννοείται πως έχεις δίκιο, κι όχι μόνο για τους ανταποδοτικούς λόγους που λες-προσπαθώ.
Η προοπτική πάντως που περιγράφεις είναι εφιαλτική, ας ελπίσουμε να έχει αλλάξει κάτι μέχρι τότε με την κρατική πρόνοια γιατί το βρίσκω δυσβάσταχτο να φορτώσω το ένα παιδί στο άλλο.