Λίγο η ίωση, λίγο το απαιτητικό “autism job” που λέει η Kristina, νιώθω πτώμα εσχάτως, δεν έχω κουράγιο να γράψω κάτι συγκροτημένο-αντίστοιχο του Tractatus Logico-Philosophicus που συνέγραφα ως τώρα.
Εντελώς ατάκτως ερριμένα, πώς αντιμετωπίζω ομοιοπαθητικά τα νταουνιάσματα μου και κάτι του Ρίκου που με κάνει και γελάω:
-έβλεπα ότι γυρίζεται σε ταινία η Σφαγή στο Κατίν. Υπάρχει ένα σκληρό βίντεο που είχα εντοπίσει στο youtube με την εκταφή των πτωμάτων. Πρόκειται για απόσπασμα από μια γαλλική ταινία, το Sweet Movie-δεν το έχω δει-και η μουσική επένδυση του αποσπάσματος είναι εκείνο το τραγούδι του Χατζιδάκι, «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Όποτε νιώθω το κενό από το παράθυρο του 11ου στη δουλειά να με καλεί, σκέφτομαι το βίντεο και το τραγούδι κι επιστρέφω στη θέση μου-εσείς από το γραφείο που διαβάζετε τώρα έχετε μια ερμηνεία του οδοιπορικού γραφείο-παράθυρο.
-μετά τον Πόρδακα ο Πάντας, σύμφωνα με το Ρίκο. Ο Πόρδακας νομίζω είναι προφανές σε τι βρωμερές δουλειές επιδίδεται και όχι μόνο τις απολαμβάνει αλλά και τις ανακοινώνει, «άφησα πόρδακα». Τώρα που παίζουμε ένα μέμο με ζώα μεταξύ των οποίων και ένα πάντα του ‘χει κολλήσει «Ο πάντας», βρε καλό μου «ΤΟ πάντα είναι το ζωντανό», ανένδοτος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου