Χτες (όπως ένα χρόνο πριν) ήμαστε στο γιατρό για τα κρεατάκια. Τότε ο Ρίκος είχε φτύσει το γιατρό την ώρα που τον εξέταζε. Ευχόμουν να με καταπιεί η γη εκείνη τη στιγμή, το είχα πάρει πολύ βαριά και κάπως έτσι ξεκίνησα το ευγενές σπορ του μπλογκάρειν. Είχε κλειστεί η εγχείριση, έτυχε να κάνει επιληπτικές κρίσεις μια μέρα πριν, κι έτσι πήγαμε πάλι φέτος να κλείσουμε.
Φέτος, πριν μπούμε στο ιατρείο απαγγείλαμε τη λίστα (όσοι ανακατεύονται εύκολα σταματάνε εδώ): «μέσα, στο γιατρό, δεν τρώμε νύχια, δε φτύνουμε, δεν αφήνουμε πορδάκια, σύμφωνοι?»
Αφού ο Ρ συμφώνησε ορμήσαμε στους καναπέδες της αίθουσας αναμονής και παίξαμε μανιωδώς UNO περιμένοντας τη σειρά μας.
Μετά στα φουσκωτά απέναντι, είχαμε άλλη λίστα: «δε σπρώχνουμε παιδάκια, δε χτυπάμε κανέναν, περιμένουμε τη σειρά μας στη σκάλα»-εδώ τα πορδάκια είναι ελεύθερα, όπως θα διαπιστώσουν οι πιο παρατηρητικοί.
Το κόλπο να του τα υπενθυμίζουμε κανόνες προφορικά πιάνει πολύ στο Ρίκο, παρότι λένε ότι οι αυτιστικοί λειτουργούν πιο εύκολα οπτικά, ένα χρόνο μετά είμαστε ακόμα λίγο περισσότερο «στο πρόγραμμα».