Το απόλυτο best practice για το supermarket

Μερικές φορές το αυγό του Κολόμβου υλοποιείται μπροστά στα ανίδεα μάτια σου:

Πολύ κουρασμένη χτες παίρνω το Ρίκο να πάμε για μάθημα. Το παράδοξο όταν οδηγείς αργά και ήρεμα είναι ότι φτάνεις νωρίς. Έχουμε έτσι χρόνο για μια μίνι επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ. Καθότι πτώμα, βάζω το μικρό να κουβαλάει το καλάθι, να κατεβάζει τα πράγματα από τα ράφια, να τα αδειάζει στο ταμείο και να γεμίζει εν συνεχεία τις σακούλες.

Ε, εντάξει εκεί που πληρώναμε κατάλαβε ότι είχε πέσει θύμα στυγνής εκμετάλλευσης και επαναστάτησε, αλλά μέχρι τότε είχαμε γλιτώσει τα τρεχαλητά στους διαδρόμους, φωνές, ασκήσεις ισορροπίας σε ράφια.

Εσωτερικές αναζητήσεις

Από το autismvox και το cnn διαβάζω για τη Sue. Η μαμά της περιγράφει τη ζωή με τη Sue και τις σχέσεις μεταξύ τους. Ως μωρό και νήπιο η Sue αντιμετωπίζει τους γονείς και τον αδερφό της σαν μέσα ικανοποίησης των αναγκών της. Η μέθοδος επικοινωνίας της είναι το κλάμα, ενώ όταν αρχίζει να περπατάει τους πιάνει από το χέρι και τους κατευθύνει προς το αντικείμενο που θέλει. Η μαμά νιώθει ότι πρόκειται για μονόδρομη σχέση και επικοινωνία. Η σχέση της με τον αδερφό της είναι σχέση με άλλον έναν που την επιτηρεί, δεν μπορούν να παίξουν μαζί αφού με την πρώτη ευκαιρία εκείνη θα καταστρέψει τα παιχνίδια του.

Η καθοριστική αλλαγή έρχεται όταν η Sue με τη βοήθεια της μητέρας της αρχίζει να επικοινωνεί μέσω του υπολογιστή. Επαναπροσδιορίζονται οι σχέσεις της οικογένειας, ο μπαμπάς εκτιμά το μαθηματικό ταλέντο της, οι σχέσεις των αδερφών γίνονται πιο ουσιαστικές και η Sue έχει γνώμη για πολλά. Ξεκινάει η ίδια συζητήσεις που την ενδιαφέρουν αρχίζοντας με τη φράση "ρώτα με για …".

Αυτό ήταν πολύ έντονος Ρίκος τελευταίας εσοδείας. Ο Ρίκος τσαντίζεται για διάφορα που τον αναστατώνουν, κλαίει και φωνάζει. Όταν ηρεμεί με πλησιάζει και με άλλο ύφος ρωτάει: "Γιατί έκλαιγα?", "Εσύ να μου πεις γιατί έκλαιγες", "Έκλαιγα, γιατί κλπ κλπ". Μπας και διαβάζει και εφαρμόζει τίποτα εγχειρίδια αυτοβοήθειας εν αγνοία μου, "ανάλυσε το θυμό σου κλπ"?

Upside down

boy u turn me, inside out etc etc (αυτό το τραγουδάκι μού ΄χει κολλήσει τις τελευταίες μέρες και νιώθω ότι από τη φάση των down περνάω σιγά κι ανεπαίσθητα στα up(side)).

Διαβάζω ένα μέχρι στιγμής ωραίο θριλεράκι με τον ευοίωνο τίτλο «Κανείς δε θα γλιτώσει». Λιγάκι campusοειδές novel, λιγάκι μοβόρες σέχτες, ελπίζω να παραμείνει ενδιαφέρον μέχρι τέλους.

Κατεβαίνουν σήμερα καινούριοι φίλοι από το Βορρά-με λίγη τύχη θα περάσουμε καλά.

Αυτή η φωτο μου φαίνεται πολύ καλοκαιρινή, γυρίζουμε νύχτα από τον Πειραιά, ο Ρίκος απλώνει το χέρι του προς το φως των φαναριών και εντυπωσιάζεται που γίνεται κόκκινο-«κόκκινο χέρι!». Εγώ πάλι από τον αέρα ένιωθα ότι η νύχτα και το αεράκι αναβάθμισε το corsa σε cabrio.

Η τηλεοπτική εκπομπή για το τρέχον τρίμηνο

Έβλεπα την Κυριακή στο ΣΚΑΙ τη σούπερ νταντά. Γιατί άλλο, επειδή ένα από τα 3 παιδιά της οικογένειας που είχε αναλάβει να βοηθήσει ήταν αυτιστικό.

Η εκπομπή ξεκινάει με μια εικόνα χάους. 3 τα παιδιά της οικογένειας, δυο κοριτσάκια 5 και 4 χρονών και ένα αυτιστικό αγοράκι στα 3. Αλλόφρονες και εξαντλημένοι γονείς, απομονωμένος ο μικρός, κοριτσάκια που δεν έχουν ποτέ κουράγιο γι’ αυτά οι γονείς τους. Αρχικές σκηνές: η μαμά αναθέτει στην 4χρονη κόρη να προσέχει τον 3χρονο αυτιστικό μικρό σε ένα κήπο με πρόσβαση στο δρόμο, μετά στο τραπέζι ο μικρός-που δεν του δίνει κανένας σημασία-σηκώνεται συνεχώς και φεύγει, τον ξανακαθίζουν, χύνει χυμό και τον πασαλείβει, σκηνές πολύ οικείες.

Η νταντά απευθύνεται σε μια ψυχίατρο. Η νταντά για την οικογένεια κι η ψυχίατρος για το μικρό αναρτούν ημερήσια προγράμματα απασχόλησης (εκεί περνάει το κροουλ-διαφήμιση με το blog μου). Το πρόγραμμά τους προβλέπει χρόνο που θα προσπαθούν να περνούν όλοι μαζί και χρόνο που τα κορίτσια θα παίζουν μαζί προκειμένου να ασχολείται η μαμά με το μικρό.

Η γιατρός, δελεάζοντας το μικρό με την κούνια, μπισκότα και γαργαλητό καταφέρνει να τον κάνει να πει τη λέξη «γαργαλητό» προκειμένου να μάθει ότι επικοινωνούμε με λέξεις και επιβραβευόμαστε γι’ αυτό.

Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας πατατάκι ως επιβράβευση και με τη συμμετοχή των κοριτσιών διδάσκουν στο μικρό να απαντάει και να πηγαίνει σ’ αυτόν που φωνάζει το όνομά του.

Το τελευταίο που δείχνει είναι την οικογένεια να προσπαθεί να παίξουν όλοι μαζί με μουσική και χορό.

Γιατί μου άρεσε η εκπομπή: δείχνει συμπυκνωμένες τις βασικές αρχές διαβίωσης σε ένα σπίτι με αυτιστικό παιδί, είχε ορισμένες συγκινητικές στιγμές που τις κλάψαμε παρέα με την αγγλομαμά, συν το μόνιμο δίδαγμα, η δουλειά με τα αυτιστικά παιδιά και οι προσπάθειες να τα συμπεριλαμβάνεις στις δραστηριότητες της οικογένειας ανταμείβονται.

Πακτωμένοι στην παραλία-επιτέλους

Πολύ διαφορετικός φέτος ο λουόμενος Θόδωρος. Πέρυσι διατρέχαμε μια ολόκληρη παραλία για να πετάξει πέτρες ή όλη την ώρα έβρεχε τα μαλλιά του και παρατηρούσε το νερό να στάζει μπροστά στο μέτωπο του.

Φέτος έχει γίνει πολύ πιο λειτουργικός. Έχει ένα παιχνιδάκι σαν νερόμυλο στο οποίο ρίχνει νερό με το κουβαδάκι. Οι πιο παρατηρητικοί θα σημειώσουν ότι το νερό που στάζει από τα μαλλιά και το νερό που κυλάει από το κουβαδάκι στο νερόμυλο είναι ουσιαστικά η ίδια εμμονή. Συμφωνώ, το θέμα είναι ότι το δεύτερο δεν τραβάει πολύ τα βλέμματα, αντιθέτως τραβάει παιδάκια. Επίσης ο Ρίκος φέτος κοιτάζει τους γύρω μικρούς και αν κάτι του γυαλίσει πλησιάζει ή ρωτάει αν μπορεί να παίξει. Εκεί πάλι θέλει δουλειά αφενός για τον τόνο και την ένταση της φωνής του, αλλά και για να μη μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο («Αγόρι, θέλεις να παίξεις με το Θοδωρή?»)

Κατά τα’ άλλα αυτό με τον πληθυντικό που λέει και το άρθρο («κάναμε το εμβόλιο, έχουμε διαγώνισμα, περάσαμε») με θορύβησε λίγο.