Από εδώ αρχίζουν όλα

Αρχίζει μια νέα κατηγορία ποστ υπό τον εύγλωττο τίτλο «σαφάρι για σχολείο». Τον Απρίλη περνάμε ΚΔΑΥ, αλλά σκέφτομαι να έχω μια εικόνα ορισμένων χώρων πριν πάω-συμβουλή Μαρίας. Νηπιαγωγείο ή δημοτικό, δημόσιο ή ιδιωτικό, με συνοδό ή άνευ, κύριος οίδε πού θα καταλήξουμε σ’ αυτή την υπέροχη αναζήτηση.

Το πρώτο σχολείο που είδαμε σήμερα είναι ένα ειδικό, δημόσιο δημοτικό. Συμπαθέστατος χώρος και άνθρωποι, αλλά κυρίως τα παιδιά που αγκάλιασαν το Θόδωρο αμέσως, του έφεραν μπάλα να παίξει κι άρχισαν τις ερωτήσεις αν θα γραφτεί φέτος ο μικρός για να είναι μαζί τους, αν θέλουμε να δούμε την τάξη τους κλπ.

Στα συν του σχολείου ότι γνωρίζω την ειδική παιδαγωγό που δουλεύει ως βοηθός, τα λίγα παιδιά και οι ήρεμοι άνθρωποι στα πλην ότι δεν είναι προσανατολισμένο στον αυτισμό. Και συνεχίζουμε, Νιόνιο!

American psycho

Ο Πάτρικ Μπέιτμαν είναι ο αμέρικαν σάικο. Λοιπόν ο Μπέιτμαν κατά βάση γυμνάζεται, περιποιείται τον εαυτό του, ξεκοιλιάζει κόσμο, κάνει clubbing, τρώει σε εστιατόρια, παίρνει ναρκωτικά, χαρακώνει άστεγους, κακοποιεί πόρνες, βλέπει το 'διχασμένο κορμί' ξανά και ξανά, βασανίζει μέχρι θανάτου ζώα που αγοράζει από το pet shop.

Παρόλα αυτά για ένα απροσδιόριστο λόγο εμένα μου είναι συμπαθές το παρανοϊκό τυπάκι, μοιραζόμαστε τις ίδιες αρρωστημένες γνώσεις για τους serial killers κι ενίοτε η λέξη empathy(=ενσυναίσθηση) μού είναι το ίδιο άγνωστη όσο και σ΄ αυτόν. Επίσης νιώθω συχνά πυκνά όπως ο Μπέιτμαν, έχω απέναντι μου κάποιον που μιλάει μιλάει μιλάει κάποια στιγμή απομονώνω τον ήχο-ε δεν φαντασιώνομαι ότι τον κόβω λωρίδες, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε σ' αυτό.

Δεν ξέρω αν o Ellis είναι η φωνή μιας γενιάς-εγώ είμαι άλλος πλανήτης-αλλά νομίζω ότι θα πάρω και άλλα βιβλία του.

Το εναλλάσσω με το Laughing, learning and playing with children on the autism spectrum–κι η καθησυχαστική φωνή της κυριούλας που δίνει τις συμβουλές προσέγγισης παιδιού στο φάσμα είναι μια ευχάριστη εναλλαγή με τα βγαλμένα μάτια και τους πίδακες αίματος του Ellis.

Και απόσπασμα από συνέντευξή του που μου άρεσε: «η ζωή είναι μια σειρά από επεισόδια στα οποία χάνεις και ξαναχάνεις την αθωότητά σου». Είναι η άτιμη, αλλά δεν είναι ένας πολύ όμορφος ορισμός?

ΥΓ. Έχουμε ραντεβού να τους γνωρίσουμε κ να μάς γνωρίσουνε σε ένα δημόσιο ειδικό σχολείο εδώ κοντά. Ίσως εκεί οφείλεται το άγχος, αν είναι εμπειρία που μεταφέρεται, θα μεταφερθεί εντός της ημέρας.

Εγώ ειμί

Όντως δεν είναι κάτι που θα ‘βλεπες στην εβδομάδα μόδας στο Ζάππειο, αλλά δεν παύουν να φοριούνται παρότι διετίας. Έλα όμως που ο Ρίκος αρνείται κατηγορηματικά να τσουλήσει μέσα τα dauphin πoδάρια του?

Πολλά παιδιά με αυτισμό έχουν εμμονές με τα ρούχα, είτε επιμένοντας σε συγκεκριμένα χρώματα λόγω ανάγκης για ομοιομορφία είτε αποφεύγοντας υφάσματα εξαιτίας αισθητηριακών προβλημάτων. Ο Θόδωρος δεν έχει τέτοια προς το παρόν, το πρόβλημα ήταν υπαρξιακής φύσεως. «Αυτά είναι του Αργύρη», ήταν η απάντηση και είναι γεγονός ότι πριν κάνα δυο χρόνια ήταν ο μεγάλος που τα φορούσε.

Προσπάθησα να εξηγήσω ότι ο Αργύρης μεγάλωσε και τώρα είναι δικά σου (ούτε Philip Patek να του χάριζα) αλλά το τέκνο προβληματίστηκε προβληματισμό μεγάλο «Όχι, είναι του Αργύρη, δεν είναι του Θοδωρίκου».

Τα φόρεσε μεν αλλά τον άκουγα να μονολογεί τριγυρνώντας «Είμαι εγώ, είμαι εγώ».

Πες μου κάτι που δεν ξέρω

Χτες είχα άδεια, ο Ρίκος συνερχόταν από μια μίνι ίωση κι έτσι δεν τον έστειλα σχολείο και βγήκαμε να δούμε πώς ζει ο κόσμος όταν δε δουλεύει ή μορφώνεται αντιστοίχως.
Η ζωή είναι για τους συνταξιούχους και τους εισοδηματίες ήταν το πρωτότυπο συμπέρασμα στο οποίο αμφότεροι καταλήξαμε-εγώ κατέληξα κι ο Ρίκος που περιμένει και τη σημερινή εξόρμηση στη Βεϊκου συμφώνησε.
Στη φωτογραφία είμαστε τα μοναδικά άτομα σημαντικά κάτω των τρίτων –ήντα στο πάρκο. Α, και οι καθαρίστριες που κολάτσιζαν ανέμελα ανάμεσα στις σερπαντίνες που δεν είχαν μαζέψει από την Καθαρή Δευτέρα (αισίως τη φετινή).
Κι αφού το ποστ πήρε αυτόν τον καταγγελτικό χαρακτήρα συνεχίζω. Κόβονται τα φανάρια κι αναδύθηκε άλλο ένα σέξι κομμάτι της αναίσχυντης κυκλοφοριακής αγωγής ημών. Παρότι το ρεύμα τους δεν κινείται, οδηγοί εμφορούμενοι από τα ιδεώδη του διαφωτισμού περί ευημερίας κοινωνικού συνόλου τσουλάνε τα αυτοκίνητα ανεπαίσθητα μέχρι να κλείσουν το άλλο ρεύμα που έχει το θράσος να προχωράει.
Στην αρχή έβριζα με πραγματικό κέφι κι αυταπάρνηση ενώ ο μικρός απολάμβανε τη στιχομυθία. Τώρα που απλώς έχω υιοθετήσει το γεμάτο παράπονο, προερχόμενο από άλλη διάσταση βλέμμα της Αστέρως υποψιάζομαι ότι είναι θέμα ημερών ο οχετός των προηγούμενων ημερών να αναδυθεί από το πίσω κάθισμα.
ΥΓ. Πολύ «γεια σας τι κάνετε, καλά, εσείς» έχει καταλήξει το blog εσχάτως.

Δύσκολες στιγμές

(που άδει κι η Νατάσσα στο πιο αγαπημένο άσμα όλων των εποχών του κουμπάρου μου κι εμού).

Αυτές τις μέρες με τις διακοπές της ΔΕΗ φαντάζομαι ότι πολύς κόσμος περνάει δύσκολα. Ικανό ποσοστό παιδιών με αυτισμό περνούν δυσκολότερα από το μέσο όρο.

Στη συνάντηση των Αsperger Hellas μίλησε μια μαμά για το συνεχή φόβο του γιου της ότι θα κοπεί το ρεύμα κι η Perla αποκάλυψε ότι στην τσάντα της έχει πάντα ένα φακό από αυτούς που φορτίζονται με δυναμό χειρός. Αν οι άνθρωποι με αυτισμό δε μοιράζονται κατά κανόνα τους αρχέγονους φόβους μας για τα έντομα, τα ύψη, τα φίδια ο φόβος για το σκοτάδι είναι αρκετά κοινός. Ο εν γένει ατρόμητος Θόδωρος αγχώνεται υπερβολικά αν βρεθεί ξαφνικά σε απόλυτο σκοτάδι. Ας ελπίσουμε να τελειώνει αυτή η ιστορία διότι να κάθομαι να εξηγώ το concept της απεργίας και του ασφαλιστικού ή να του πω θα μετρήσουμε μέχρι το 823.675.987 και το φως θα έρθει είναι το ένα πιο αδύνατο από το άλλο.

ΥΓ. Η νεκροφόρα με τις ρίγες ήταν όντως καλή. Αμέρικαν Σάικο τώρα!!

Απολογισμός Σ/Κ, σκ απολογισμός

Τα κακά:

• (διαμαρτύρομαι εντόνως και αλλού), το θέμα της πλημμελούς επιμέλειας βιβλίου με σκοτώνει. Δεν έχω το σθένος να τα καταγράψω όπως έκανα παλιά, αλλά η καταγγελία παραμένει: τα λάθη στο «Κόσμος Α.Ε» του Νταντέκ είναι εκνευριστικά.

• επί δίωρο στην Ερέτρια ψάχναμε τα κλειδιά του σπιτιού. Ο Ρίκος συχνά πυκνά εκτοξεύει πράγματα-και πάντα βέβαια μετά αν τα ζητήσεις σε καθοδηγεί σ’ αυτά με μαθηματική ακρίβεια. Ήταν ο βασικός ύποπτος, οπότε υποδύθηκα τον καλό μπάτσο («φέρε τα κλειδιά και θα πάμε για πέτρες στη θάλασσα τώρα») και τον κακό μπάτσο («αν δε βρούμε τα κλειδιά φύγαμε για την Αθήνα»). Ως συνήθως στο ρόλο του κακού υπερέβαλα εαυτόν και το παιδί σφόδρα αγχωμένο πήγε και ξέθαψε ένα παλιό άσχετο μπρελόκ. Τα κλειδιά αποδείχτηκε ότι τα είχαμε βάλει εμείς πάνω στην κούνια.

Τα καλά:

• η Νεκροφόρα με τις ρίγες είναι όντως συναρπαστική.

• από την κυριακάτικη Ε δυο συμπαθέστατες συνεντεύξεις, η μια με το Λένο Χρηστίδη (που δεν έχω διαβάσει αλλά πλέον προτίθεμαι σοβαρά) και η άλλη του Ρομέρο.

• ό,τι περιφρονείς και θεωρείς ηλίθιο, κάποια στιγμή θα το αγκαλιάσεις και θα επιδοθείς με μανία σ’ αυτό, γράφτο όπως το λέω. Το Bingo το ήξερα μόνο από τους «Παντρεμένους με Παιδιά», έπαιζε φανατικά η Πέγκυ και άλλες εκπρόσωποι της συνομοταξίας. Ο Ρίκος έλαβε δώρο ένα bingo με μπαλάκια που περιστρέφονται σε μια διαφανή σφαίρα και μάρκες με αριθμούς. Αριθμοί-μπαλάκια, το παιδί το διαπέρασε ένα τρέμουλο ευχαρίστησης, ήταν η στιγμή του «νυν απολύεις». Εννοείται ότι κυκλοφορούμε με τις καρτελίτσες στο λαιμό και τσεκάρουμε ν’ ακούσουμε το νούμερο μας, ενώ στο βάθος ο Ρίκος γυρίζει ασταμάτητα την κληρωτίδα.