Τα 6 παιδιά

Σκηνικό: μεγάλο σούπερ μάρκετ κοντά στη δουλειά μου που έχει και παιδικά ρούχα. Πάνω από τα παιδικά ρούχα έχει τη μεγάλη αφίσα με τα 6 παιδάκια που χοροπηδάνε ψηλά. Ο Ρίκος έχει πάθει ψύχωση με τα «5 χαρούμενα κι ένα θυμωμένο». Θέλει ν’ ανεβαίνουμε να τα βλέπουμε, στην αρχή ντρέπεται μόλις τα βλέπουμε και μετά τα περιγράφουμε, τα σκεφτόμαστε, αναρωτιόμαστε για τη διάθεση και την πνευματική τους κατάσταση (για τη δικιά μας πάλι όχι, είναι ξεκάθαρη), τα ονόματά τους κι αν μπορούν να μετακινηθούν σε άλλη φωτογραφία (αυτά μόνο στο Χάρυ Πότερ).

Εκείνος ζήτησε να τα φωτογραφίσουμε και ξετυλίγοντας το μίτο εκμαίευσα ότι του αρέσει γιατί του θυμίζουν τα παιδάκια στο σχολειό του όταν χόρευαν το και σήκωναν τα χέρια στο «γέφυρες υψώνουμε». Ω, ναι, μέχρι να μας πάνε μέσα για βιομηχανική κατασκοπεία κάθε φορά θα τα βγάζουμε και μια φωτο.

Βάστα μάνα κι έγινε το άλμα

Το γατόνι διαβάζει in τελικά και δε δέχεται το όχι για απάντηση.
Μέχρι πρότινος όποτε αντιλαμβανόταν κίνηση άρχιζε τις οιμωγές, βγαίναμε στο πίσω μπαλκόνι, του λέγαμε να πάει στη μπροστά αυλή, βγαίναμε στο μπροστά κηπάκι και τον ταΐζαμε (σκιννερικό όλο αυτό).
Μέχρι που ο γάτος αποφάσισε να επιταχύνει τις διαδικασίες και πλέον πηδάει κατευθείαν ανάμεσα στα κάγκελα μη φοβούμενος το ύψος ή τις παραινέσεις του Θόδωρου.

Ευκλείδης

(ένα μαθηματικό περιοδικό είναι ο Ευκλείδης, που με είχανε αναγκάσει να είμαι συνδρομήτρια-γονείς, ποιοι άλλοι-και δεινοπαθούσα με τα προβλήματά του, ποία, εγώ)

Μπορεί το συνονόματο Τεουλίνι να έχει ως επιβράβευση τα μαθηματικά, αλλά για το δικό μου Τεουλίνι πρέπει να χύσω αίμα δάκρυα κι ιδρώτα για να γίνει δουλειά.

Πριν από λίγο καιρό έμαθε προσθέσεις κι αφαιρέσεις μέχρι το δέκα με το αριθμητήριο. Μετά συνειδητοποίησα ότι δυσκολεύεται στις έννοιες του προηγούμενου-επόμενου και φτιάχνοντας έναν οριζόντιο πίνακα με τους αριθμούς μέχρι το 20 και επαναλήψεις ων ουκ έστι τέλος κάτι έγινε-όχι απόλυτη εγγυημένη επιτυχία αλλά κάτι γίνεται.

Πήγα και πήρα τα ως άνω καλούδια, κατέβασα διάφορα ιντερνετικά και τον προγυμνάζω για τις εξετάσεις της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρίας το Σεπτέμβρη-ναι, είναι τόσο βασανιστικό όσο υπονοείται.

Ή που θα με φάει ή που θα τον φάω

(το Ρίκο, τον αυτισμό, κάποιον)

Σε διάθεση 3 alls που λέγανε και στον σινοϊαπωνικό πόλεμο, kill all, burn all, loot all.

Το τελευταίο διάστημα ο Ρίκος τσακίζει κόκαλα. Εκατομμύρια επαναλήψεις και μια νέα σούπερ εκνευριστική εφεύρεση, question tails που λέμε και στο χωριό μου τη Λεμεσό.

Ας πούμε ότι λέω το προφανές: Απόψε θα πάμε βόλτα.

Ρίκος: Δε θα πάμε βόλτα?

Εγώ: Τι είπα μόλις?

Ρίκος: Είπες ότι θα πάμε. Δε θα πάμε βόλτα?

Σπρώχνω την κοντοκομμένη καραμπίνα πιο βαθιά στα λαιμά μου, τα μυαλά γεμίζουν τους τοίχοι.

Αρκετές ώρες αλλού και απαντάει μόνο όταν πρόκειται για κάτι πραγματικά hush hush κι άμεσου ενδιαφέροντος.

Κολυμβητήριο

Εγώ: Βγάζεις το παντελόνι.

Ρίκος, κοιτάζει ψηλά, κοιτάζει τη λιμνούλα με το νερό, κοιτάζει το φως, παντελόνι μια φορά δε βγάζει.

Με μια δραματική κίνηση αλά μάνα κουράγιο, σωριάζομαι στην καρέκλα δίπλα μου, βγάζω και το βιβλίο μου και αρχίζω να διαβάζω και σιγά σιγά προσγειώνεται και το διαστημόπλοιο του άλιεν που αποφασίζει να βγάλει το παντελόνι του.

Επίσης αν δεν μου απαντάει όταν τον ρωτάω κάτι στην επόμενη ερώτησή του του λέω εσύ δε μού απάντησες πριν, τώρα ούτε εγώ σου μιλάω-αλλά φοβάμαι μην έχουμε κανένα πισωγύρισμα έτσι.

(Ω θεέ μου, λες τελικά όντως να μη θεραπεύεται?)