28.11.08

Είναι η περίπτωσή μου, γιατρέ?

Διαβάζω το δοκίμιο του Ουελμπέκ για τον Λάβκραφτ με εισαγωγή του Στίβεν Κινγκ. Πιο παράταιρος συνδυασμός εισαγωγής και κυρίως θέματος δεν πρέπει να έχει υπάρξει. Ο Κινγκ , ως είθισται όταν δε γράφει μυθοπλασία, γράφει ένα κειμενάκι απλοϊκό, ('Εσείς δεν έχετε φοβηθεί ποτέ?[…] (ενν. ο Λάβκραφτ] Το σίγουρο είναι ότι δεν είχε απαντήσει ποτέ όπως εκείνος ο συγγραφέας σ’ ένα Παγκόσμιο Συνέδριο Τρόμου, τον οποίο άκουσα να λέει: «εννοείτε αν τα ‘κανα πάνω μου?»'). Ο γοητευτικός Ουελμπέκ είναι από τότε ο πνευματώδης Ουελμπέκ.

Κι εγώ βρήκα την εξήγηση του εθισμού μου με τα αστυνομικά, δια στόματος Λάβκραφτ, γίναμε 2 τα ευγενή και απογοητευμένα πνεύματα:

«Έχω τόσο απαυδήσει με την ανθρωπότητα και τον κόσμο, ώστε δε με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, εκτός κι αν πρόκειται για δυο τουλάχιστον φόνους ανά σελίδα ή για την ακατονόμαστη και ακαταλόγιστη φρίκη που έρχεται από μακρινούς κόσμους».

27.11.08

Γνήσιες απορίες

Μας στέλνουν από το σχολείο ανακοίνωση συλλόγων-φορέων γονέων ανάπηρων παιδιών. Σύμφωνα με την ανακοίνωση στα 700 παιδιά που μένουν σπίτι λόγω έλλειψης οδηγών των λεωφορείων είναι πολύ πιθανόν να προστεθούν και οι υπόλοιποι μαθητές ειδικών σχολείων λόγω λήξης των συμβάσεων των οδηγών την 1.12.2008. Όπως μας ενημέρωσε το σχολείο αυτό το θέμα αφορά πλέον και εμάς.
Όλες οι προτεινόμενες στην ανακοίνωση δράσεις είναι πορείες και συγκεντρώσεις. Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να συμμετάσχω ανταμαμά με το Ρίκο σε κάτι τέτοιο και υποψιάζομαι ότι κι άλλες μανούλες δυσκολεύονται εξίσου, λέω να πάρω αύριο τηλέφωνο μερικούς από τους προέδρους που υπογράφουν την ανακοίνωση και να μάθω αν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος δράσης.
Όλαι αι ιδέαι ευπρόσδεκται.

26.11.08

Ύμνος στον καπιταλισμό



Μεσούσης της διεθνούς κρίσης κι ενώ τα πλήθη αλλαξοπιστούν επί τω σοσιαλιστικότερω, εγώ ανακαλύπτω τις χαρές του καπιταλισμού. Ακόμα κι ένα παιδί αυτιστικό αν το φορτώσεις με τα ψώνια του, κάθεται υπομονετικά στη σειρά του ταμείου, περιμένει τον προηγούμενο να πληρώσει κλπ κλπ. Εξίσου καταναλωτικό θύμα με τη μητέρα του που έτρεχε χτες στο γνωστό μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης για έναν Irving..Παθέτικ, συμφωνώ.

ΥΓ.Emma και Μπάμπη, ευχαριστώ για τις προτάσεις σας, σπεύδω σήμερα!

25.11.08

Περισυλλογή


Βαθύς προβληματισμός στη χτεσινή εκδρομή ένεκα η σημερινή επίσκεψη στον παιδοψυχίατρο:

«Θα τα πω καλά? Θα με ρωτήσει τα γνωστά? Θα κερδίσω τα 2 μπαλόνια, τα κεριά και τα φωτάκια αν τα πω? Θα ζωγραφίσω πάλι ανθρωπάκια με χεράκια-μούτζες? Θα προτείνει κανένας χριστιανός ένα καλό βιβλίο στη μητέρα ώστε να με αφήσει ήσυχο?»-αστυνομικό κατά προτίμηση.

24.11.08

Πού πάει το νερό επιτέλους?

Διαβάζω σ’ ένα παλιό βιβλίο για τις επίμονες και επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις που κάνουν τα αυτιστικά παιδιά, διότι τελευταία ο Ρίκος μας έχει ταράξει. Μεταφέρω την περίληψη.

Προς τι οι επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις? Το πρήζον τη μητέρα τέκνο μπορεί να:

1. χρειάζεται πληροφορίες, αλλά δεν ξέρει πώς να τις ζητήσει σωστά

2. θέλει την κοινωνική συνδιαλλαγή, αλλά δεν μπορεί να την ξεκινήσει, διατηρήσει τερματίσει σωστά

3. αγχώνεται/ενδιαφέρεται πραγματικά για δυσεπίλυτα προβλήματα

4. είναι εγκλωβισμένο σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και δεν ξέρει πώς να ξεφύγει.

Και μίνι λύσεις ανάλογα με την περίσταση, αντιγράφω μόνο όσες έχω ψιλοεφαρμόσει ήδη στο Ρίκο, που πλην του 3 όλα τα άλλα του συμβαίνουν:

1. χρήση οπτικών βοηθημάτων, ημερολόγιου για σίγουρη κατανόηση της απάντησης. Εμάς μας βοήθησε στη στάνταρ ερώτηση, «πότε θα πάμε στην Ερέτρια?». Ή χρονικός περιορισμός της ίδιας και ίδιας συζήτησης, «θα το ξαναπούμε άλλες τρεις φορές και μετά θα πάμε για φαγητό».

2. απάντησε σαν να μιλάς με ένα φίλο. Συζήτησε το θέμα που το απασχολεί, περιόρισε το χρονικά αν χρειάζεται-«θα μιλήσουμε για αυτό για άλλα 5’ και μετά πάλι αφού φάμε». Εμπλούτισε τις ερωτήσεις του με καινούριες σχετικές ερωτήσεις. Διαπραγματεύσου τα προς συζήτηση θέματα, «τώρα θα συζητήσουμε αυτό που σού αρέσει για 5’ και μετά διαλέγω εγώ θέμα συζήτησης». Του Ρίκου-αν και δεν είναι ακριβώς θέμα, είναι το πού πάει το νερό πέφτοντας στην αποχέτευση, στην τρύπα κλπ οπότε μιλήσαμε λίγο για τα σύννεφα, τη βροχή κλπ.

4. στο 4 διαπίστωσα ότι η συγγραφέας έχει ξεχάσει να βάλει απάντηση ή εγώ δεν την έχω βρει. Οπότε δίνω μόνο τα δικά μου φώτα: όταν ο Ρίκος σαδιστικά ρωτάει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα (στα οποία ξέρει την απάντηση), του λέω «πες μου μόνος σου εσύ και μετά θα απαντήσω κι εγώ, την ξέρεις την απάντηση». Εκεί (σχεδόν) πάντα την κόβει το τέκνο την πλάκα.

ΥΓ. Από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, συνέντευξη του Ιερώνυμου, που μέσα στα άτομα που χρήζουν βοήθειας και προστασίας βάζει και το «αυτιστικό παιδί». Μεγάλη δουλειά να συμπαθώ εγώ έναν αρχιεπίσκοπο.