Λοιπόν, είμαστε με τους συναδέλφους (αθηναίους κ θεσ/νικιούς) και τρώμε (μας κερνάνε) όταν αρχίζει μια συζήτηση ακανθώδης.
Τα γεγονότα:
Η εταιρεία που δουλεύω για λόγους κοινωνικής πολιτική προσφέρει δουλειά σε άτομα με αναπηρίες, είτε σωματικές είτε νοητικές. Στις περιπτώσεις των νοητικών αναπηριών το σύνηθες είναι οι άνθρωποι αυτοί να περιφέρονται στο κτίριο φερόμενοι με παράξενο τρόπο.
Οι συνάδελφοι της Θεσσαλονίκης σχολιάζουν κοροϊδευτικά-αλλά και απηυδισμένοι- τη συμπεριφορά τους.
Η περιγραφή ενός ήταν ακριβής περιγραφή αυτιστικής συμπεριφοράς: ο άνθρωπος πλησιάζει τους πάντες κι αφού τραβήξει το παντελόνι τους προς τα πάνω κοιτάζει επίμονα τις κάλτσες τους.
Το κυρίως πρόβλημά των παραπονούμενων ήταν ότι είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη αυτών των ανθρώπων και θα κατηγορηθούν εκείνοι σε περίπτωση που κάτι συμβεί.
Άλλο γεγονός είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είτε δε διδάχτηκαν, είτε κανείς δεν ασχολήθηκε να τους μάθει, είτε δε μπορούν να ασχοληθούν με κάτι την ώρα του ωραρίου.
Κάποια στιγμή μια μίλησε για τον Καιάδα, οι υπόλοιποι υπερθεμάτισαν κι εγώ δεν είπα τίποτα.
Το ερώτημα:
Ήταν η στιγμή κατάλληλη μεταξύ τυρού και αχλαδίου να εξηγήσω ότι κι εγώ έχω ανάπηρο παιδί? Από τη μία μού φάνηκε πολύ δραματική κίνηση από την άλλη δεν ένιωσα άνετα που η συζήτηση έκλεισε έτσι.
