(συνέχεια του προηγούμενου)
Μια ιστοριούλα της Isabelle, οικειότητα δεν είναι μόνο το σεξ.
Σε ένα ίδρυμα αντιμετωπίζουν το εξής πρόβλημα συμπεριφοράς με τους τροφίμους: αφ’ ής στιγμής ξεφύγουν από την επιτήρηση επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις, στην τουαλέτα, στην ύπαιθρο και δε συμμαζεύεται. Το ίδρυμα καλεί την Dorothy Griffith (αν ενθυμούμαι καλώς) να δώσει λύση.
Εκείνη επί ένα εξάμηνο περνάει τους πάντες από σεξουαλική εκπαίδευση. Παράλληλα χτίζει ένα μικρό σπίτι με καθιστικό, κουζίνα, μπάνιο, κρεβατοκάμαρα και καλεί τους τρόφιμους να δηλώσουν σε λίστα αν θέλουν να περάσουν χρόνο στο σπιτάκι και με ποιον. Ο μόνος όρος είναι να πουν μετά πώς πέρασαν το χρόνο τους.
Εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι μόνο το 5% όσων πήγαν στο σπιτάκι έκαναν σεξ, οι υπόλοιποι μαγείρεψαν, είδαν τηλεόραση, κάθονταν μαζί, ξέφυγαν από την επιτήρηση σε μια επίφαση κανονικής συντροφικής ζωής. Είχαν ανάγκη την οικειότητα και τη συνύπαρξη μακριά από τους κανόνες του ιδρύματος για λίγο. Τέλος ιστορίας.
Κλείνοντας, η όποια σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Δανίας, Ολλανδίας, Καναδά και Αυστραλίας που μας μετέφεραν οι ομιλητές ήταν απογοητευτική: εκεί έχουν θεσπιστεί πλαίσια για τη σεξουαλικότητα των αυτιστικών ατόμων, εδώ φέτος έγινε υποχρεωτικό το σχολείο για τα άτομα με αναπηρίες.
Αγαπημένη φίλη πήγαινε το αυτιστικό παιδί της σε σχολείο για παιδιά με νοητική στέρηση 20 χρόνια πριν, σε παρόμοιο ειδικό σχολείο πηγαίνει ο Ρίκος τώρα. Όλος αυτός ο θυμός των γονιών πότε θα μετουσιωθεί σε κάτι ουσιαστικό δεν ξέρω.