Λίγα να λέμε, πολλά να καταλαβαίνουμε, 2 Απριλίου όλος ο καλός κόσμος εμού συμπεριλαμβανομένης, θα είναι εδώ!
Σας περιμένουμε!
Η αλήθεια είναι ότι η μέρα δεν κατάλαβα πότε πέρασε, είχε δίκιο ο Ρίκος για το τρέξιμο.
Η νύχτα όμως είχε τις χαριτωμένες στιγμές της. Περνάμε τη φάση «και ώρα Ελλάδος ό,τι να ‘ναι» που τραγουδούσε η Αφροδίτη Μάνου. Ο Ρίκος έχει ψύχωση με τα ρολόγια, ειδικά ηδονίζεται όταν η ώρα είναι ακριβώς ίδιο ψηφίο ώρας και λεπτών ή συμμετρικές οι ώρες και τα λεπτά. Για να αυξηθούν αυτές οι στιγμές χαράς, ένα ενδεδειγμένο κόλπο είναι να αυξήσεις το πλήθος του δείγματος (ρολόγια) και να τα βάζεις να δείχνουν ό,τι ώρα θέλεις. Έτσι έχουμε τη χαρά κάθε
Το κακό είναι ότι πατώντας τα κουμπάκια ρυθμίζει και τα ξυπνητήρια, κι έτσι χτες είχα την τύχη να ξυπνήσω στις 2 και, στις 3 και και στις 4 και για να ακυρώνω τα ισάριθμα εγερτήρια που είχα ξεχάσει να ελέγξω πριν πάω για ύπνο.
(δεν ξέρω αν ακολουθώ την ενδεδειγμένη κυπριακή ορθογραφία, αλλά αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο τσυπραίος πατέρας μου για αυτόν που δεν ευχαριστιέται με τίποτα, τον ανικανοποίητο. Ποιος θα αποδειχτεί να είναι, άραγε?)
Το blog για τις επόμενες 15 μέρες θα προσπαθήσει να είναι συνεπές με καθημερινή παρουσία, είναι παραγγελιά του πατερ-φαμίλια που την έχει ξαπλάρει στο Τορόντο και θέλει να μαθαίνει ηλεκτρονικά τα νέα ημών.
Λοιπόν, η Κυριακή μας ήταν ως εξής:
Φτιάχνουμε το μωσαϊκό-ελέφαντα (ούτε η οικία των ψηφιδωτών να ήταν), πετάμε πετρούλες στη θάλασσα, πάμε δις στην παιδική χαρά, στέλνουμε τον Αργύρη στο αίσθημα για το απόγευμα και ρωτάμε το Ρίκο:
«Πέρασες ωραία σήμερα?»
«Όχι, γιατί αύριο δε θα πάμε στη θάλασσα, ούτε 2 φορές στην παιδική χαρά, θα πάω σχολείο κι εσύ δουλειά».
Για να πω την αλήθεια μου τη μαύρη, όσον αφορά το ντύσιμο ο Ρίκος δεν είναι φουλ ανεξάρτητος. Πέρυσι στην εργοθεραπεία έμαθε πολλά, αλλά εν συνεχεία δεν υπήρξε πολλή εξάσκηση οπότε υπάρχουν προβληματάκια. Βασικό θέμα το μπρος πίσω σε μπλούζες-παντελόνια, όπου η εργοθεραπεύτρια του έμαθε να στηρίζεται στο χαρτάκι που πρέπει να είναι πίσω.
Είναι σαββατοκύριακο, άρα υπάρχει άπλετος χρόνος να παιδευτεί για να ντυθεί μόνος του. Έχει βάλει το παντελόνι το μπρος πίσω, οπότε στωικά του δείχνω το χαρτάκι που έχει βάλει μπροστά και επαναλαμβάνω: «το χαρτάκι δεν πρέπει να είναι εδώ, το χαρτάκι πρέπει να είναι πίσω». Ο Ρίκος είναι αγύριστο κεφάλι από τα λίγα, κι είναι και ζήτημα αρχής να μην κάνει ό,τι λέω ιδίως όταν δεν είναι προφανής ο λόγος. Εξαφανίζεται κι επιστρέφει περήφανος: «δες, το χαρτάκι δεν είναι μπροστά». Όντως δεν είναι, αλλά δεν αφήνει και τη ζαβολιά να ολοκληρωθεί ομολογώντας: «Δεν είναι εκεί, γιατί το έκοψα».
Κι αυτός είναι ο σκύλος που μας έχει αλλάξει την καθημερινότητα. Υπάρχει tip για τα ταξίδια, πήγαμε Ερέτρια, ήταν μέσα σε κλουβί μεταφοράς στο πορτμπαγκάζ και τόσο στο πήγαινε όσο και στο έλα ζαλίστηκε και έκανε εμετούς?
Επίσης διάβασα τον τελευταίο Κόου και ήταν Λοτζ!
Πάμε χτες να ψηφίσουμε με το Ρίκο. Είμαι μέσα στο παραβάν κι ο Ρίκος απέξω κύριος οίδε τι κάνει, οπότε εγώ από μέσα νουθετώ: «Θοδωρή, μην κάνεις αυτό, Θοδωρή μην κάνεις το άλλο», όταν ένας εκπρόσωπος συνδυασμού του πιάνει την κουβέντα:
«Κάπου σε ξέρω εσένα, εσύ πρέπει να είσαι ο Θοδωρής λοιπόν».
Ο νέος δίνει την απάντηση του συνειδητοποιημένου πολίτη που δεν πέφτει στην παγίδα της ψευτοοικειότητας και των φιλιών στον αέρα:
«Εγώ όμως δε σε ξέρω από πουθενά».
Κατά τ’ άλλα είμαστε καλά, μας κατσικώθηκε μαζέψαμε τον αναπόφευκτο αδέσποτο σκύλο, και για χάρη του σηκώνομαι στις 6 το πρωί για την πρώτη βόλτα της ημέρας.
Το εγώ του ώριμου ατόμου χαρακτηρίζεται από τις εξής λειτουργίες: 1) Αναβάλλει τη δράση ως ότου σχηματίσει την ολοκληρωμένη εσωτερική αναπαράσταση της εκτέλεσης και των συνεπειών της. 2) Δίνει στο άτομο πλήρη και σταθερή προσωπική ταυτότητα. 3) Έχει σταθερή αίσθηση πραγματικότητας. 4) Αντέχει το άγχος, την ένταση και τις απογοητεύσεις της καθημερινής ζωής. 5) Δίνει στο άτομο την ικανότητα ν' αγαπά και να έρχεται σε σεξουαλική επαφή, να εργάζεται και να διασκεδάζει. 6) Μπορεί να εγκαταλείπει συνειδητά την πραγματικότητα και να αφήνεται στην ονειροπόληση και τη φαντασία, απ' όπου γεννιέται η ανακάλυψη, η εφευρετικότητα και η τέχνη.
Σημασία έχει και η μέση ηλικία, σαν υποπερίοδος της ώριμης ηλικίας (μεταξύ 35 με 40 και 60 με 65 ετών) στην οποία το άτομο ερχόμενο σ' επαφή με τον μελλοντικό θάνατο του (ενώ μέχρι την ηλικία αυτή τον είχε «ξεχάσει») κάνει απογραφή της ζωής του και σε θετική αξιολόγηση εμπεδώνει τη δραστηριότητα και δημιουργικότητα του, ενώ σε αρνητική αξιολόγηση αντιδρά ενδεχομένως αρνητικά, π.χ. με κατάθλιψη, εξωσυζυγικές περιπέτειες κτλ.
Ας φανεί αμέσως το ρηχό του χαρακτήρα μου: κόλλησα με το όριο των 35 και πώς αφέθηκα να φτάσω ένα χρόνο πριν από αυτό.
