Η μια (αμυδρή) πιθανότητα είναι να φταίει ο Σνεντέρ-holly, σε έχω προειδοποιήσει! Οι τελευταίες συνεδρίες της Μέριλιν σε βουτάνε για τα καλά στο ζοφερό, αρρωστημένο κόσμο της γυναίκας που θεωρητικά είχε τα πάντα αλλά όχι ό,τι πραγματικά ήθελε. Μού φαίνεται πάσχω κι εγώ από το Σύνδρομο Ελρόι, που λέει ο Λεβί, εμμονή με την αμερικάνικη δεκαετία του 60.
Μετά το λογοτεχνίζοντα πρόλογο, μπήγομε (sic) το μαχαίρι στο σημείο που εκκρίνεται η μέλαινα χολή. Συναντιέμαι χτες με την παιδοψυχίατρο στο κέντρο που εδώ κι ένα τρίμηνο περίπου κάνει απογευματινά μαθήματα ο Θόδωρος. Η πρότασή της είναι να μπει ο μικρός στο πρωινό ειδικό τους πρόγραμμα-ειδικό νηπιαγωγείο.
Aς ακολουθήσουμε την εγελιανή μέθοδο να δούμε τι βγαίνει:
Θέση: να πάει στο ειδικό νηπιαγωγείο. Δεν υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι στο κανονικό που πηγαίνει, η νηπιαγωγός δεν ασχολείται καθόλου μαζί του και η συνοδός κινείται πιο πολύ δια της try and error μεθόδου.
Αντίθεση: η συνοδός έχει ζητήσει πολλάκις ενημέρωση, δέχεται πολύ πρόθυμα οδηγίες, έχει αρχίσει να τον κοινωνικοποιεί είτε με ένα είτε με δυο παιδάκια, ο μικρός μιλάει πιο αυθόρμητα και παρατηρεί/συμμετέχει περισσότερο(«είναι κατάκτηση του ίδιου του παιδιού και όχι του χώρου», λέει η παιδοψυχίατρος)
Σύνθεση: στα μέσα της χρονιάς δε μ’ αρέσει η ιδέα να αλλάζουμε σχολικό περιβάλλον («μα θα χάσει 4 μήνες εντατικής δουλειάς», λέει η παιδοψυχίατρος) οπότε συμφωνήσαμε να καθοδηγήσουν εκείνοι τη συνοδό και βλέπουμε.
Είναι εκνευριστικό μέσα Φλεβάρη να εγείρεται το ερώτημα"ειδικό σχολείο ή ένταξη", αλλά η εξέλιξη συνεργασίας κέντρου-συνοδοού φαίνεται να είναι η καλύτερη δυνατή για τώρα.
ΥΓ. Τουλάχιστον η Πολιτεία παρέδωσε καινούρια φουρνιά βιβλίων και το ηθικό πήρε πάλι την ανιούσα.
10 σχόλια:
Πάντως το ειδικό σχολείο δεν ακούγεται άσχημα. Σκέψου να είχαμε την ευκαιρία και μεις να πηγαίναμε σ'ενα ειδικό σχολείο για τα παιδιά που ήθελαν να διαβάζουν όλα τ'άλλα εκτός από τα μαθήματά τους και να μας έβαζαν και στο πανεπιστήμιο καταμετρώντας απλώς τα βιβλία που είχαμε διαβάσει μέχρι τα 18.
Υ.Γ. Θα πάω Πολιτεία!
Εγώ θέλω μια δουλειά τέτοια, υπάρχει?
Πότε θα πας Πολιτεία, να 'ρθω, πότε θα κάνεις παρουσίαση του βιβλίου? Μεταξύ άλλων πήρα έναν Γάλλο που διάβασα στην Καθημερινή(?) με όνομα που ομοιοκαταληκτεί με τον Ουελμπέκ.
Kαλημέρα!
Καθόλου άσχημο δεν ακούγεται το ειδικό σχολείο, αλλά καταλαβαίνω και την Μαριλένα με το ερωτηματικό για τον μήνα Φεβρουάριο. Ομολογώ, Μαριλένα, στη θέση σου θα σκεφτόμουν αν υπάρχει μια κανονικότητα στην ευκολία/δυσκολία του Ρίκου να δεχτεί αλλαγές (υπάρχει διαφορά στην προσαρμοστικότητά του αμέσως μετά τις διακοπές vs μερικούς μήνες μετά το τέλος των διακοπών και μετά τις γιορτές).
:)
Υ.Γ. Σε βλέπω ν' αρχίσεις να διαβάζεις Αστερίξ, Μαφάλντα και Ντόναλντ (όχι Μίκυ, Ντόναλντ).
καπως γρηγορα γιατι δεν εχω χρονο.μην αλλαξεις το παιδι στη μεση της χρονιας και το πας σε ειδικο νηπιαγωγειο, πιστευω και συμφωνω απολυτα μαζι σου οτι θα του κανει κακο.Μετα, στα ειδικα σχολεια εχουν μεγαλυτερη ελευθερια να κανουν τις αυτιστικες τους ...ζαβολιες,οταν ολα τα παιδακια δεν συμπεριφερονται φυσιολογικα,τα πραγματα ειναι πιο χαλαρα.Στο κανονικο περιβαλλον του κανονικου σχολειου , το παιδι θελοντας και μη μπαινει στη διαδικασια της φυσιολογικης συμπεριφορας, ακομα και αν απαιτειται συνοδος( και παντα βεβαια με την προυποθεση οτι το παιδι μπορει να σταθει σε κανονικο σχολικο πλαισιο.Φευγω το βραδυ για Εδεσσα, απο Δευτερα θα τα πουμε απο το τηλ.φιλια
είσαι στην Πολιτεία; :))
μια χαρά σε διαβεβαιώ (πήρα και τους Θανάτους γιατί όταν αρχίσω με έναν συγγραφέα πρέπει απαραιτήτως να εξαντλήσω την ύλη - σαν να δίνω μάθημα ένα πράμα..)
ξέρεις υποφέρω από άλλο σύνδρομο προηγούμενων δεκαετιών στην Αμερικανική λογοτεχνία αλλά κυρίως από εκείνο των Ψ. βιβλίων.
μου αρέσει ο Σνεντέρ αλλά πιο πολύ μου αρέσει αυτή η προοπτική συνεργασίας κέντρου - συνοδού και η εγελιανή προσέγγιση που πολλάκις με έχει σώσει.
(και γιατί δεν τα γραφω όλα αυτά στο βλογ μου και πολυλογώ εδώ θα μου πεις και πολύ σωστά;)
ντροπιασμένη αποχωρώ!
Αθανασία δεν είναι μόνο ο Ρίκος που αντιδρά(?) στην αλλαγή σχολικού πλαισίου τώρα, μού φαίνεται κι εμένα λίγο σπασμωδική κίνηση.
Αποκλείεται για το άλλο, με κουράζουν τα εικονογραφημένα, λίγο Neil Gaiman που έχω προσπαθήσει δεν τον έχω ευχαριστηθεί.
Μαρία, καλό ταξίδι. Αυτό το αν μπορεί το παιδί να σταθεί σε σχολικό πλαίσιο χωράει πολύ νερό, εκεί είναι το όλο θέμα, νομίζω.
Holly, η Πολιτεία μού τα φέρνει σπίτι, αυτό ήθελα να πω με το καινούρια παράδοση-παραλαβή.
Αν πεταχτείτε βέβαια κανένα Σάββατο ευχαρίστως να συναντηθούμε :-).
Χαίρομαι που σ' αρέσει ο Σνεντέρ, κι εγώ το έχω το σύνδρομο να εξαντλώ το έργο κάποιου που μου αρέσει.
Τι εννοέις Ψ.βιβλία, δεν το αντελήφθην η αστοιχείωτη.
Να πολυλογείς-που δεν-όσο θέλεις, η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου.
Μαριλένα μου τα ψυχαναλυτικά, ψυχιατρικά, ψυχολογικά εννοώ - χρησιμοποίησα ορολογία η αναιδής - συγγνώμη!
και αφού πήρα την άδειά σου να μιλώ ελέυθερα,γελάω ακόμη με την απάντησή σου:
"τα εικονογραφημένα με κουράζουν"
!!!!!!!!!!!
Το ξέρεις φαντάζομαι πως ΔΕΝ είναι η πιο συνηθισμένη δήλωση του κόσμου ε;
:)))
Τσα....
Δε θα το πιστέψεις τι κάνω; Τηλεφωνώ σε μαμάδες για να φιξάρω συμμετοχές παιδιών σε αποκριάτικη παρέλαση, τη μητρότητά μου μέσα.
Επί του θέματος συμφωνώ απολύτως με τον Αθήναιο και να πάνε να πνιγούν τα περί ένταξης στην κοινωνία. Κατά Αναγέννηση μεριά θα ήθελα να έχω γεννηθεί, τα παιδιά πάλι κατά Μεσαίωνα μεριά θα ήθελα να τα είχα γεννήσει.
Πάντα με τρόμαζαν και συνεχίζουν να με τρομάζουν τα περί ενταντικής εκπαίδευσης, αλλά δε ξέρω εάν εσείς έχετε ένα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα που πέραν αυτού στενεύουν τα περιθώρια εκπαίδευσης.
Από την άλλη τα περισσότερα παιδιά δεν αντιδρούν με τον καλύτερο τρόπο στις αλλαγές στην καθημερινότητά τους και εάν έχω καταλάβει καλά, από όσα έχεις γράψει μέχρι τώρα, η ρουτίνα είναι στοίχημα για τους γονείς και κατάκτηση που δύσκολα την αφήνουν τα αυτιστικά παιδιά..
Δοκιμή δε παίζει φαντάζομαι...
Και ναι ξέρω ότι δε βοήθησα, αλλά έχω μιλήσει με 40 μαμάδες και έχω άλλες 98 και έχω μειωμένη αντίληψη και όχι μόνο ....
Καλό σας βράδυ
Holly, κάτι ακόμα να γελάσεις: πριν εξηγήσεις τι είναι το Ψ σκεφτόμουν "ψυχροπολεμικά". Αν υπάρχει κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσω περιμένω να με πεις.
Νερίνα, καλά που δε διάβασα βραδιάτικα το θρίλερ με τις μαμάδες να μην μπορώ να ηρεμήσω. Περιμένω εναγωνίως σήμα ότι έχεις βγει αλώβητη από αυτή την ιστορία.
Χρονικά όρια και ορόσημα υπάρχουν αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας (και δε με πολυαπασχολούν).
Η ρουτίνα είναι ανάγκη και δυνατό σημείο των παιδιών με αυτισμό κ οι γονείς/εκπαιδευτές πρέπει να την κάνουν όσο το δυνατόν πιο λειτουργικη, πχ μια άσκοπη ρουτίνα είναι να κάθεται το παιδί να σκίζει εφημερίδες όλη την ώρα ενώ μια δημιουργική είναι η ρουτίνα "πλένω χέρια". Αν τα λέω καλά. ΦΙΛΙΑ, είναι Παρασκευή κ έχω απίθανα κέφια.
Δημοσίευση σχολίου