Απορώ πώς τη βγάζει καθαρή ο κόσμος που δεν έχει ειδικά ενδιαφέροντα.
Εγώ αρχικά διάβαζα ως τρελή, ακόμα διαβάζω αρκετά. Μη γελιόμαστε βέβαια, το νέο δισκοπότηρο είναι ο αυτισμός. Πρέπει να υπάρχει κάτι που να με απορροφά ολημερίς κι ολονυχτίς-και για μένα αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση η δουλειά μου-αλλιώς ακούω το τρωκτικό της παράνοιας να ξύνει με τα νύχια του και να απειλεί να βγει.
Κάπως έτσι ψυχοθεραπευτικά λειτουργεί κι η ενασχόληση με το Θόδωρο. Δεν αποκλείεται να συσσωρεύω απλώς πετρούλες και ξυλάκια για να χτίσω τη γέφυρα του Σεν Λούις Ρέυ, που έγραφε ο Θόρντον Γουάιλντερ. Ακόμα κι αν αποδειχτεί έτσι, εμένα με ηρεμεί και με κάνει να νιώθω ότι βοηθάω αν καθόμαστε μαζί και κάνουμε «μάθημα». Είναι ένα ταξίδι σε μια ξένη χώρα το ταξίδι του αυτισμού.
Το τελευταίο βιβλίο που συνδυάζει αμφότερα τα ενδιαφέροντα είναι το Teaching Children with autism to mindread. Όποτε το βιβλίο είναι καλό, το κουβαλάω και μαζί μου εν είδει φυλαχτού, νιώθω ότι χάρις σ’ εκείνο βγάζω τη μέρα κι επιστρέφω σπίτι, έτσι κι αυτό. Το συγκεκριμένο είναι πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρον, πολύ ωραία δομημένο, εξηγεί και δίνει πρακτικές οδηγίες αντιμετώπισης αυτής της μυστηριώδους αδυναμίας που έχουν οι αυτιστικοί άνθρωποι, να μην μπορούν να καταλάβουν ότι ο άλλος είναι ξεχωριστή οντότητα με σκέψεις που ενίοτε θα πρέπει να τις μαντεύεις και συναισθάνεσαι.
Χτες λοιπόν που είχα ολίγαι μαύραι, ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε. Στην αξιολόγηση δοκιμάζεις το παιδί να δεις αν αναγνωρίζει θυμό/λύπη/χαρά/φόβο αρχικά από φωτογραφίες, μετά από τις συμβολικές απεικονίσεις και είσαι έτοιμος να μπεις στο τρίτο στάδιο, (υπάρχει και τέταρτο) εικόνες που περιγράφουν καταστάσεις που προκαλούν ένα από τα τέσσερα συναισθήματα. Εκεί, στην πρώτη εικόνα είμαστε, ένας σκύλος κυνηγάει ένα παιδάκι, και η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο δύσκολο να πείσω το Θόδωρο που έχει άριστες σχέσεις με τους σκύλους ότι ο Γιώργος της εικόνας φοβάται. Αλλά μπαίνουμε στο πνεύμα σιγά σιγά.
8 σχόλια:
Εμένα αυτή η εικόνα δε μου αρέσει. Γιατί να "διδάξεις" σε ένα παιδί το φόβο δείχνοντας του μια εικόνα ενός σκύλου να κυνηγάει ένα παιδί;
Μήπως να την πηδούσατε αυτή την εικόνα και να πηγαίνατε στην επόμενη;
Καλή σας μέρα
Υ.Γ. Δε τελέιωσα με τις μαμάδες, πρέπει να μου έχουν μείνει περίπου 50 ακόμα. Εάν σκεφτείς ότι θεωρούμαι αντικοινωνικό άτομο και με κάκιστες σχέσεις με αυτού του είδους την επικοινωνία, ειδικά με άγνωστες/ους, η όλη φάση έχει αρχίσει να θυμίζει τις ασκήσεις θάρρους του Λαζόπουλου. Πάλι καλά που δεν έπρεπε να επικοινωνήσω με μέηλ μαζί τους. Εάν και με όλη αυτή την ιστορία έχω αρχίσει να ψιλοαναθεωρώ τη σχέση μου με τα μέηλ.
Ναι σήμερα είναι Παρασκευή..:))))
Νερίνα, σωστό ακούγεται, ίσως γι' αυτό ο Ρίκος μπερδευόταν τη μια μού ΄λεγε ότι ο σκύλος θα δαγκώσει το Γιώργο και την άλλη ότι ο Γιώργος θα δαγκώσει το σκύλο-κατά το γνωστό ανέκδοτο περί δημοσιογραφίας.
Έχεις την αμέριστη συμπαράσταση μου, στο δύσκολο έργο σου.
η απάντηση στην -υποβολιμιαία- ερώτηση με την οποία ξεκινάτε το ποστ σας είναι : γίνονται πολιτικοί
για τα υπόλοιπα δεν έχω απαντήσεις πρόχειρες αλλά συμφωνώ με τα συμπεράσματα της ολομέλειας
Kαλημέρα!
Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, έχω συχνά ανησυχήσει για την πιθανότητα να επηρεαστεί και να "διδαχθεί" η Χριστίνα μια σύνδεση ερεθίσματος και συναισθήματος που, αλλιώς, δεν θα της έλεγε τίποτα, όχι μόνον για κάποιον άλλον αλλά, ίσως, και για την ίδια.
Κι άλλοτε μου είναι καθαρό ότι απλώς της είναι αδύνατο να κατανοήσει την κατάσταση, γιατί το ερέθισμα δεν της λέει τίποτα (π.χ. όπως ο σκύλος δεν σημαίνει φόβο για τον Ρίκο).
Μ' άλλα λόγια, μάλλον θα την πηδούσα την εικόνα... 'Η, τώρα που έχει μεγαλώσει, θα συμπλήρωνα "φοβάται, γιατί είναι μικρό, δεν είναι μεγάλη κοπέλα σαν εσένα". [Πιάνουν τα flattering σχόλια στην νεαρά... :)].
Υ.Γ. Ως προς την ερώτηση (σχόλιο κ.κ.μοίρη), μπορεί να γίνονται πολιτικοί, δυστυχώς... Εναλλακτικά, επειδή πιθανότατα βαριούνται τη ζωή τους, όποια δουλειά κι αν κάνουν, θα διαπρέψουν στην ταλαιπωρία των γύρω τους.
KKM: όπου ολομέλεια η αυτοδιαχειριζόμενη κομμούνα, που λέτε κι εσείς.
Αθανασία, η πρώτη σου πρόταση ανοίγει το θέμα του κατά πόσο είναι χρήσιμο να "διδαχθεί" ένας άνθρωπος με αυτισμό το mindreading ή εγώ κατάλαβα λάθος? Γιατί μού φαίνεται ότι είναι αναγκαία η σχετική συνθήκη για τη συνύπαρξη του αυτιστικού ατόμου με τους υπόλοιπους.
Όχι, το mindreading είναι χρησιμότατο. Απλώς με ανησυχεί όταν ένα συναίσθημα συνδέεται μ' ένα ερέθισμα που το παιδί θεωρεί "απρόσφορο" (π.χ. στην περίπτωση του φόβου για ένα σκύλο, όταν το παιδί δεν φοβάται τα σκυλιά).
Δεν είναι μόνον ότι το βρίσκω πολύ δύσκολο να μάθει κανείς mindreading για κάτι που δεν αναγνωρίζει ούτε στον εαυτό του.
Είναι κι ότι ανησυχώ μήπως, σε τέτοιες περιπτώσεις ερεθισμάτων, θα ήταν πιθανό ένα παιδί με αυτισμό ν' αρχίσει π.χ. να φοβάται το ίδιο κάτι που δεν φοβόταν ως τότε (και που δεν χρειάζεται ν' αρχίσει να το φοβάται).
Ας πούμε, θα προτιμούσα η εικόνα να δείχνει τον φόβο ενός άλλου να συνδέεται μ' ένα ερέθισμα που και στο ίδιο το παιδί δημιουργεί το ίδιο συναίσθημα.
Μπορεί αυτό να δίνει μετά κι αφορμή για ενδιαφέροντα σχόλια, κι εκπαίδευση και σ'άλλο πεδίο (π.χ. πώς ξεπερνάμε ένα φόβο που δεν μας χρειάζεται, μέσα από το "ασφαλές" παράδειγμα του άλλου, όχι το δικό μας). Μου έχει κάνει εντύπωση στη Χριστίνα πώς χαμογελάει πονηρά όταν αναγνωρίζει (τώρα που έχει μεγαλώσει) δικά της "κακά" σε κάποιον άλλο και σχολιάζει κιόλας("γιατί κλαίει αυτό το παιδάκι? -γιατί είναι μικρό, θα μεγαλώσει και δεν θα κλαίει").
Μοιραζόμαστε ακριβώς την ίδια απορία να το ξέρετε.
Και δεν φαντάζομαι πως υπάρχει Ψ. βιβλίο που δεν το έχετε ανακαλύψει ήδη :))
Ξέχασα επίσης να απαντήσω πως με χαρά να χωθούμε με τις ώρες στα βιβλιοπωλεία ένα σάββατο πρωί!
(οφείλουμε να αναλύσουμε και τις Τελευταίες Συνεδρίες και να αποτίσουμε και έναν φόρο τιμής στην Τελευταία Πνοή - τι λέτε;)
Καλή Μέρα - σπέρα.
Αθανασία , σωστά, ο σκύλος είναι ατυχές παράδειγμα. Από την άλλη η επόμενη εικόνα είναι με ένα φίδι. Ούτε αυτόν τον φόβο τον συναισθάνεται πραγματικά, απλώς έχει συνδέσει λόγω λογοθεραπείας το φόβο με το φίδι. Εδώ φαίνεται πόσο περιοριστική είναι η έλλειψη φαντασίας. Από όλους τους φόβους του βιβλίου, ο μόνος του οποίου έχει άμεση εμπειρία είναι το σκοτάδι. Υπάρχει ακόμα η χαρά, ο θυμός και η λύπη που φαίνονται πιο βατά.
Holly, πολύ ευχαρίστως να πάμε. Τις τελείωσα τις τελευταίες συνεδρίες, επιτέλους! Φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου