Σε ένα σχόλιο έλεγε κάτι η Ρούλα για τους γονείς-ψυγεία. Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία, στα πολύ πρώτα χρόνια του αυτισμού ο Kanner (ο ένας «μπαμπάς» του αυτισμού, ο άλλος είναι ο Asperger) είχε κατονομάσει ως υπαίτια για τον αυτισμό την «οικογένεια-ψυγείο που δεν αποψύχεται». Το ήδη στραβό κλίμα κατέστρεψε εν συνεχεία ο Bettelheim παρομοιάζοντας την οικογένεια του αυτιστικού ατόμου με στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου αιωρείται συνεχώς η απειλή του θανάτου και άλλα ανάλαφρα κι ευχάριστα.
Όλα αυτά βέβαια ήταν πολύ σοβαρά και οδήγησαν αφενός στον εγκλεισμό πολλών παιδιών σε ψυχιατρεία, όπου θα γλίτωναν από τις άσπλαχνες οικογένειές τους, αφετέρου στη διάλυση των οικογενειών που κατηγορήθηκαν για έλλειψη στοργής και συναισθηματική αναπηρία κι ας είχαν άλλα υγιή παιδιά-μέλη.
Τώρα τελευταία νιώθω λίγο μητέρα-kelvinator κι η αιτία είναι το εξής: ο Θόδωρος κάνει πολύ έντονα μια κίνηση προκειμένου να τον πάρει κανείς αγκαλιά, ορμάει με το κεφάλι κι όπου σε πετύχει. Αυτό εμένα που είμαι η μανούλα μού φαίνεται ενοχλητικό, πόσω μάλλον σε κάποιον τρίτο, στη συνοδό πχ ή σε μια δασκάλα. Ξέρω ότι χρειάζεται σφίξιμο κι αγκαλιά και χαϊδεμα-«χάιδεψε το» λέει εκ των υστέρων ή «θέλω αγκαλιά»-αλλά θέλω πρώτα να το λέει, να εξηγεί στον απέναντι τι προτίθεται να κάνει κι ύστερα να ορμάει αν ο άλλος πει ναι. Αισθάνομαι λίγο μίζερη σταματώντας τον, κοιτάζοντας τον ανέκφραστα και λέγοντας του «δεν καταλαβαίνω, πες μου τι θέλεις», αλλά νομίζω ότι πρέπει να γίνει έτσι.
14 σχόλια:
Καλημέρα.
Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό που νομίζεις σωστό χωρίς όμως να είσαι σίγουρη, στο κάτω κάτω πειράματα κάνουμε όλοι με τα παιδιά μας.
πρεπει να τα πουμε απο το τηλ.θελω να απαντησω σε ολα σου τα ποστ αλλα τελευταια δεν εχω χρονο.Ο Ρικος με τον καιρο ,αν του διχνεις καθημερινα πώς ζηταμε μια αγκαλια, θα κανει και αυτος το ιδιο.κανε το αναποδο δηλαδη, μη του εξηγεις πως να ζηταει μια αγκαλια, αλλα ζητα του εσυ πολλες φορες τη μερα ...μια αγκαλια και να δεις πως ο τροπος ο δικος σου συντομα θα περασει και στο Ρικο.φιλακια πολλα(καλοκαιριαζει και ο καιρος απο δω και περα θα ειναι ιδανικος για ..καφεδες)
Καλημέρα!
Καλά έκανες και τα θυμήθηκες αυτά περί "ψυγείων". Βασάνισαν πολλούς ανθρώπους και για πολλά χρόνια και διέλυσαν μητέρες από τρομερές ενοχές και εξωτερική σιωπηρή ή ρητή κριτική ασχέτων.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε μια δόση αλήθειας στην εντύπωση του "ψυγείου" (γιαυτό άλλωστε και η θεωρία κατάφερε να βασανίσει τόσο, επειδή έμοιαζε σωστή).
Πρώτον, γιατί η συγκρατημένη ιδιοσυγκρασία πολλών μαμάδων δεν ταίριαζε με το στερεότυπο της υπερδοτικής, κυκλοθυμικής και υπερεκδηλωτικής μαμάς (του γνωστού τύπου "when she's good she's very very good, when she's bad she's awful"). ΄Αλλο ζήτημα ότι η θεωρία παρέβλεπε ότι οι εν λόγω "παγερές" μαμάδες είχαν κι άλλα παιδιά, που δεν είχαν αυτισμό.
Δεύτερον, γιατί η δυσκολία πολλών παιδιών να δεχθούν χάδια ή να τα ανταποδώσουν, κι η γενικότερη επικοινωνιακή δυσκολία ή και αδυναμία, σταδιακά διαμόρφωνε μια πιό "απόμακρη" σχέση, που επίσης ερμηνευόταν ως το αίτιο κι όχι το αποτέλεσμα του αυτισμού.
Επί του πρακτέου, η Μαρία έχει δίκιο: Παράδειγμα αντί συμβουλές. Κι εσύ έχεις δίκιο επί του υποκειμένου συναισθήματος, αν το πιάνω καλά και κρίνοντας εξ ιδίων: Η εσωτερική πίεση και η υπερπροσπάθεια μπορεί να μας κάνει λιγότερο δεκτικές, αν η ώρα κι ο τρόπος μοιάζουν κάπως "άτσαλα".
:)
Υ.Γ. Δίκιο έχει η Μαρία και επί του καφέ. :)
Μάνα Kelvinator:)))
Αυτό το κείμενο πρέπει να δημοσιευθεί κι αλλού,δίνει νέα κατεύθυνση, ξεκινάει νέα σχολή!:) Δεν ξέρω τι κάνει η ομάδα των γονιών που έχουν παιδιά με αυτισμό και το στυλ του περιοδικού τους, αλλά είναι τόσο αληθινή η στιγμή που περιγράφεις, που νομίζω θα μιλήσει σε πολλούς.
Viva,Μαριλένα, εγώ λέω το'χεις το ένστικτο, προχώρα μ'αυτό και θα σε βγάλει
H Νάσια από τη στιγμή που γεννήθηκε κατοχύρωσε δύο σημεία φετίχ στο κορμί μου. Το στήθος μου -εξ ου και θήλαζε 22,5 μήνες και εάν δεν αρρώσταινα ακόμα θα θήλαζε- και τη μέσα πλευρά του χεριού μου στο σημείο περίπου τη μασχάλης -κατά προτίμηση του αριστερού αλλά στην ανάγκη δεχόταν και το δεξί- την οποία και μάλαζε συνέχεια. Ξέρεις πόσες φορές με έχουν κοιτάξει σαν να ήμουν μια μάνα ακριβές αντίγραφο των περιγραφών που κάνεις, όταν ενώ αυτοί βλέπανε ένα γλυκύτατο παιδάκι να γέρνει όλο εγκατάλειψη στον ώμο της μαμάς του, ταυτόχρονα ακούγανε και εμένα να φωνάζω "όχι πάλι το χέρι μου πονάω". 5 χρόνια κράτησε αυτή η ιστορία και τώρα μη νομίζεις απλά ελέγχεται.
Όσο για τη Νερίνα στις στιγμές έξαρσης της αγάπης της για μας ένας τρόμος μας πιάνει, το λιγότερο που κάνει είναι να μας κουτουλήσει, άμα λάχει σπάζει και παϊδια....
Με λίγα λόγια μια χαρά κάνεις, εμείς πάλι αργήσαμε να το καταλάβουμε και πολύ άσχημα κάναμε...
Καλή σας μέρα
Υ.Γ. Μήπως θέλεις ένα μικρό γατάκι; Έχουμε και είδος "μου τη σπάνε οι αγκαλιές"...:)))))
Καλημέρα! Συμφωνώ με τη Μαρία για το παράδειγμα. Μάλλον ευκολότερο και σίγουρα λιγότερο αγχογόνο.
Ίσως όλα αυτές οι θεωρίες προέρχονται από την πεποίθηση ότι "κάτι, κάποιος πρέπει να φταίει", και ειδικά πριν την πρόοδο της βιολογίας και της ιατρικής, το κάτι που έμενε ήταν η ανατροφή. Ευτυχώς για μένα που το πολύ stochastic δε μ'αφήνει να σκέφτομαι έτσι (σοβαρά το λέω). Το οποίο μου θύμισε μία ελαφρώς άσχετη υπόθεση, αυτήν της Sally Clark, η οποία με στενοχώρησε όσο λίγες ιστορίες που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Μια ιστορία που δείχνει με τραγικό τρόπο ότι, όταν η στατιστική (και οποιοδήποτε επιστημονικό εργαλείο) δεν χρησιμοποιείται σωστά, παρά μόνο ως υποστήριξη μίας ήδη δημιουργηθείσας πεποίθησης (πολύ συχνά), επιβεβαιώνει το "There are lies, damned lies, and statistics".
Αν γινόταν σαν παιχνίδι, "έλα να κάνουμε πως ζητάνε αγκαλιά"? Μια εσείς, μια ο Ρίκος.
Αυτές τις μέρες υποτίθεται ότι δουλεύω από το σπίτι, το οποίο είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο-ήγουν και δε δουλευώ και αγχώνομαι και το χειρότερο, δεν απαντάω στα σχόλια εγκαίρως.
Και ξεκινάω:
Mamma, έχεις δίκιο μεν ουδόλως σε φοβάμαι δε. Πάντως είναι ένα ταξίδι ο ρόλος του γονιού που ο μπούσουλας σχεδόν πάντα είναι το τέκνο, δλδ υπάρχει αξιόπιστος βοηθός.(έχω συνδυάσει Καββαδία και παιδοψυχιατρική άνευ διδασκάλου στην εμπνευσμένη αυτή απάντηση, διαπιστώνω).
Μαρία, πάρε όποτε βρεις χρόνο για καφέ πλην αυτού του ΣΚ είμαι μέσα. Καλό το τιπ θα το δοκιμάσω, xx.
Αθανασία, μαζί τα συζητούσαμε νομίζω κι αυτά τα περί ψυγείων. Ίνα μη παρεξηγηθώ ούτε εγώ δίνω συμβουλή στο τέκνο, απλώς δεν αντιδρώ κ περιμένω να το πει-όχι που δε θα εξηγούσα :-). Ας το κανονίσουμε το μίτινγκ μετά του καφέ!
Αλλαγή παραγράφου!
Ρούλα μας, έτσι είναι, ένα μανιφέστο έγραψα πάλι η μήτηρ :-). Εσείς πότε θα κατηφορίσετε να σας γνωρίσουμε εκ του σύνεγγυς?
Φωτούλα, (που όλο Νερίνα πάω να γράψω κι όλο διορθώνομαι), σκιάχτηκα με τους 22 μήνες. Εγώ λοιπόν γενικά δεν είμαι καθόλου της επαφής, δλδ εκεί θα ταίριαζα να με πουν ψυγείο. Με το Ρίκο όμως το έχω παρα$%^ άρα για να με ενοχλεί καταλαβαίνεις. Τα γατάκια τα είδα χτες είναι υπέροχα αλλά λυπούμαι :-(.
Butterfly, τη διάβασα την ιστορία, τρομαχτική όντως! Κυρίως με μένα τρόμαξα που θα πίστευα κι εγώ ότι είναι ένοχη, τείνω σχεδόν πάντα να αποδίδω τις ανθρωποκτονίες με θύματα παιδιά στους γονείς τους, όπως λένε οι εγκληματολόγοι διεθνώς. Τι να πω..
Μαγισσούλα, είδα ότι σας αποκαλούν, μαγισσούλα λέω κι εγώ κι αν δεν σας αρέσει με διορθώνετε. Αυτό το κόλπο με την εναλλαγή σειράς είναι πολύ καλό για παιδιά με αυτισμό, ή διαβάσατε κρυφά το παρακάτω ή έχετε ταλέντο (κι) εκεί. Περιμένουμε εναγωνίως τη συνταγή κ δεσμεύομαι να την εκτελέσουμε παρέα με το μικρό.
Μη δίνεις θάρρος στη χωριάτισσα,φιλενάδα για θα την πάρει την υπερταχεία, άμμεσα:)
Καλό βράδυ...το πρωί θαρθω νωρίς, εντάψει:)
Μαριλένα,
δουλειά στο σπίτι; Χαχα! Συζητώντας με ένα φίλο, του έλεγα ότι "θα περίμενε κανείς να έχω πλέον την αυτοπειθαρχία να δουλεύω στο σπίτι". Απάντηση: "Η μόνη αυτοπειθαρχία που καταφέρνω να έχω εγώ σε αυτή την ηλικία είναι να μην καθίσω στο σπίτι για να δουλέψω." Σαφές.
Ρούλα, αμέ! (σε όλα, κ στην επίσκεψη και στο πρωινό)
Butterfly, φοβούμαι (που θα ΄λεγε κι ο Μητσοτάκης) ότι κ ΄γω που είμαι πιο προχωρημένης ηλικίας το ίδιο κάνω.
Η απάντηση σου είναι πράγματι εμπνευσμένη, το τέκνο είναι ο μπούσουλας!
Καλημέρα:-)
Δημοσίευση σχολίου